Ως μια κοινωνία που προσπαθεί για πολλοστή φορά να «σταθεί στα πόδια της», μοιάζει τούτες τις άγριες μέρες η Κρήτη. Καθημερινά κατατίθενται από πολλές πλευρές ιδέες και απόψεις -οι περισσότερες στη σωστή κατεύθυνση- για το μακελειό των Βοριζίων (αλήθεια ποιο μακελειό στη σειρά;) και όλοι μέμφονται εαυτούς και αλλήλους για όσα συμβαίνουν.
Επειδή όμως το θέμα δεν θα εξαντληθεί γράφοντας και δεν θα εξαντληθεί ούτε αλλιώς, όπως έχει δείξει η εμπειρία, το σημερινό μου «δημοσιογραφικό πόνημα» δε θα ασχοληθεί με αυτό. Τα είπαν όλοι και τα είπαν καλά. Πάμε παρακάτω.
Η ζωή στην Κρήτη συνεχίζεται και στον απόηχο και στη σκιά αυτής της ιστορίας. Ξέρετε, υπήρχε και πριν για άλλη μια φορά σχεδόν «μονοπωλήσουμε» ως νησί για αρκετές μέρες τις ειδήσεις, σε κάθε μέσο ενημέρωσης.
Τι έχει λοιπόν αυτή η καθημερινότητα; Έχει πολίτες που προσπαθούν να καταλάβουν, έχει πολίτες που τρέχουν και αγωνίζονται για να βγει κι αυτή η μέρα, πέρα από μεγαλοϊδεατισμούς και σπουδαία σχέδια.
Η ύπαιθρος συνεχίζει να βρίσκεται σε αναβρασμό, κάποιοι φοβούνται πως δεν θα μπορέσουν να κάνουν Χριστούγεννα, καθώς εκκρεμεί ακόμα η καταβολή των επιδοτήσεων.
Ένα μικρό παράθυρο άνοιξε με την υποβολή σχεδίου αναδιάρθρωσης του συστήματος που κατατέθηκε από την ελληνική Κυβέρνηση στην Κομισιόν, ενώ περί τα τέλη της εβδομάδας αναμένονται στελέχη από την Ευρώπη για να κάνουν τον τελικό έλεγχο.
Η εξέλιξη της υπόθεσης, σίγουρα σημαντική, καθώς αφορά σε πολλές χιλιάδες αγροτικά και κτηνοτροφικά νοικοκυριά στην Κρήτη, που δεν αντιμετωπίζουν μόνο πρόβλημα ρευστότητας αλλά και επιβίωσης.
Έτσι, μετά από όσα έγιναν και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να «ταλανίζει» για καιρό ακόμα την ελληνική κοινωνία, μαθαίνουμε πλέον με τρόπο σκληρό, αυτό που πάντα ακούγαμε αλλά το γνωρίζαμε μόνο ακαδημαϊκά: ότι ο πρωτογενής τομέας της Κρήτης δεν έχει τελικώς κανένα μέλλον χωρίς τις επιδοτήσεις!
Κάποιοι αγρότες μάλιστα, λένε πως δεν έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν οικονομικά ούτε την έναρξη της συγκομιδής ελαιολάδου, το οποίο σημειωτέον και λίγο θα είναι, αλλά και φθηνό, όπως όλα δείχνουν.
Την ίδια ώρα, τα προβλήματα των κτηνοτρόφων της Κρήτης μεταφέρονται τις επόμενες μέρες στην Αθήνα, μαζί με των άλλων κτηνοτρόφων της χώρας, γιατί μπορεί τα μπλόκα να σταμάτησαν προσωρινά, αλλά όχι επειδή ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα, όπως όλοι ξέρουν.
Το θέμα της λειψυδρίας στην ύπαιθρο, επίσης παραμένει απειλητικό και αν και βαδίζουμε στον Νοέμβρη, οι βροχές που περιμέναμε, ακόμα δεν ήρθαν.
Αλλά δεν είναι μόνο η ύπαιθρος. Στην πόλη οι Ηρακλειώτες καλούνται για άλλη μια φορά να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Το σχέδιο της Δημοτικής Αρχής, για την έλευση του ιδιώτη στην αποκομιδή των απορριμμάτων για 2+2 χρόνια, με το ποσό των 34 εκατομμυρίων ευρώ, θα καλυφθεί από τέλη που θα κληθούν να πληρώσουν οι πολίτες, υπό το πρίσμα της ανταποδοτικότητας.
Τα σχολεία επίσης είναι ένα πεδίο διαρκούς αναβρασμού. Λειτουργούν με πολλά προβλήματα, ετοιμάζονται κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών και ξεκινούν καταλήψεις σχολικών κτηρίων από μαθητές. Μήπως θα έπρεπε να δούμε και τα αιτήματα των καταλήψεων, αλλά και την αποτελεσματικότητα αυτών των κινητοποιήσεων;
Αλλά και στην υγεία, πολλά και καθημερινά είναι τα προβλήματα με εργαζόμενους στα νοσοκομεία, αλλά και πολίτες να διαμαρτύρονται καθημερινά. Σε αυτούς τους χώρους θα πρέπει να ξέρουμε πως υπάρχουν και οι «μικροί ήρωες», οι εργαζόμενοι, ο καθένας ξεχωριστά, που δίνουν μια μάχη δίπλα στον άνθρωπο. Δυστυχώς, για το κράτος είναι μόνο αριθμοί.
Και κάπου εκεί, «πεταμένη στην άκρη» από το κεντρικό κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση, που διαμαρτύρεται και διεκδικεί. Και ας μην ξεχνάμε ότι η λειτουργία της επηρεάζει πολύ την καθημερινότητά μας.
Έτσι η κοινωνία είναι σε έναν διαρκές αναβρασμό, όχι μόνο για το μακελειό των Βοριζίων και όχι μόνο από αυτό. Σε μια καθημερινότητα σκληρή, όπου το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, οι διαδικασίες διερεύνησης του οποίου βρίσκονται σε εξέλιξη, απλώς επιβεβαιώνει την πολιτική και κοινωνική νοσηρότητα.