Τα Ενετικά Τείχη δεν μπορεί να είναι πανάκεια για όλες τις αρρώστιες του Ηρακλείου, ούτε και η Λότζια ως παραχωρησιούχος (που είναι και της μοδός λόγω ΒΟΑΚ) εξαγνίζεται με μιας.
Γιατί μια τέτοια αγωνία διακρίνουμε από την Παρασκευή, πασπαλισμένη με έναν μεγαλοϊδεατισμό σε μια επικοινωνιακή εφόρμηση του τύπου, «πετύχαμε το παμμέγιστο κι εσείς ασχολείστε με την μπαναλιτέ των σκουπιδιών, των υδάτων και του κυκλοφοριακού;».
Και για να προσγειωθούμε λίγο, ακόμα και να λαϊκίσουμε αν θέλετε, υπάρχει και μια άλλη αντιμετώπιση του οχυρωματικού έργου του Ηρακλείου. Αυτή της Έφης Σαρρή, που ενέταξε στο τραγούδι της «Γυμνός μες στην Ελλάδα» και τους στίχους: «Στα τείχη του Ηρακλείου βρήκα γυαλιά ηλίου, στα βράχια της Αλόννησου βρήκα το παντελόνι σου…».
Για κάποιους η αναφορά μπορεί να συνιστά και ύβρης. Αν ισχύει, υπάρχει και ο νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης, να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση, με το μελοποιημένο «θαλασσινό τριφύλλι» του.
«Μια φορά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια.
Να ‘χεις τύχη να ‘χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει».
Στην ουσία, ο Δήμος Ηρακλείου ψάχνει τύχη για δέκα χρόνια – τόσο θα διαρκέσει η παραχώρηση των Ενετικών Τειχών. Τύχη για να αξιοποιήσει στο μέγιστο τη σύμβαση παραχώρησης ώστε να συντηρήσει – αναδείξει έτι περαιτέρω το μνημείο και να το εντάξει στην καθημερινότητας της πόλης, κάνοντας χρήστες του δημότες και επισκέπτες.
Καθημερινότητα, η μαγική λέξη… Αν κρίνουμε από την τρέχουσα, η Δημοτική Αρχή είναι μετρίως μέτρια και ενίοτε αμετροεπής…
Αλλά τα τείχη είναι μια άλλη ιστορία. Ένα καινούριο αφήγημα για την παρούσα Δημοτική Αρχή, καθώς και στο παρελθόν τα τείχη είχαν παραχωρηθεί στον Δήμο, αλλά δεν τρελάθηκε κανείς… Και η Δημοτική Αρχή Λαμπρινού τα διεκδίκησε με ζέση, έκανε σημαντικά έργα πάνω τους, άλλα στη Δημοτική θητεία Καλοκαιρινού έλαχε ο κλήρος να διαχειριστεί, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, τη νέα παραχώρηση.
Θέλει κόπο, χρήμα και έμπνευση για το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο πακέτο, αλλά φαντάζομαι ότι η Δημοτική Αρχή και για λόγους υψηλού συμβολισμού, θα προσπαθήσει να το βρει.
Το μνημείο, παρά τα λάθη του παρελθόντος, στέκει ακόμα, άσχετα αν η πόλη δεν κατάφερε ποτέ να το κάνει συγκριτικό πλεονέκτημά της, αφού πάντα ήταν μπλεγμένη με άλλα προβλήματα. Τώρα έχει μια ακόμα ευκαιρία να μυήσει τον κόσμο σε προμαχώνες, πύλες, τάφρους, ισόπεδα τμήματα και να του δείξει τη Σαμπιονάρα, τη Βηθλεέμ, τον Παντοκράτορα, το Μαρτινέγκο και άλλα εμβληματικά σημεία του μνημείου.
Έχει ένα πεδίο δόξης λαμπρό, περίπου 7 χιλιομέτρων εκ των οποίων τα 2,7 παραθαλάσσιο τείχος, που είναι και το πιο ευάλωτο. Δεν ξέρω τι προλαβαίνει να κάνει ο Δήμος σε δέκα χρόνια, για ένα έργο που κτιζόταν 207 στον πολυθρύλητο Χάνδακα (1462-1669)!
Πριν 60 χρόνια στο αστικό Ηράκλειο υπήρχε μια έντονη τάση για πολεοδόμηση των τειχών. Στο μεγαλύτερο μέρος τους γλίτωσαν, ενώ άλλα πολιτιστικά στοιχεία του Μεγάλου Κάστρου, έπεσαν θύματα της λογικής του «τσιμέντο να γίνει»! Θέλω να πιστεύω ότι η συνέχεια θα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και όταν σε δέκα χρόνια κάνουμε τη σούμα της παραχώρησης των τειχών, να μην έχουμε προσκρούσει σε τοίχο.
Ομοίως ευελπιστώ ότι θα φτιάξουμε τα τείχη, ακόμα και αν χρειαστεί να γκρεμίσουμε ένας μέρος τους για να υποδεχτούμε τους σύγχρονους ολυμπιονίκες της πόλης, που θα διαπρέπουν σε νεωτεριστικά αθλήματα και τα κατορθώματά τους θα είναι αυθεντικά και καθόλου μεταγλωττισμένα.