Κάποια στιγμή, θυμάμαι, έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη της και η φλόγα από τα μάτια της
Ήταν αυτό που λέμε “πρώτα χόρεψε και μετά περπάτησε”. Τη θυμάμαι τη Ρηνούλα από μικρή, έμενε στην ίδια πολυκατοικία με μας και ήταν δύο τάξεις μεγαλύτερή μου στο σχολείο.
Ήταν πρώτη στις σχολικές γιορτές, η χαρά της μουσικού που ήξερε σε ποιο κορίτσι θα αναθέσει τα τραγούδια της 17 Νοέμβρη, της μονής γιορτής που περιμέναμε κάθε χρόνο με ανυπομονησία.
Και όταν ένας καθηγητής αποφάσιζε να κάνει σκετσάκια, σε εκείνη έδινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Όμορφη κοπέλα, εντυπωσιακή παρουσία, καλό παιδί, συγκροτημένο, αλλά καθόλου ντροπαλό. Είχε τον αέρα της σταρ από κούνια και της άξιζε.
Δεν τη ζήλευα, τη θαύμαζα. Ήξερε από πάντα τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Ένα όνειρο είχε και ήμουν σίγουρη ότι θα το κατακτήσει.
Πήγε στη σχολή υποκριτικής, ήταν πρώτη σε όλα, οι καθηγητές μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για εκείνη.
Σε όλες τις συζητήσεις, μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, όχι μονάχα των αγοριών, όλοι κρέμονταν από τα χείλη της, «διψούσαν» να μάθουν λεπτομέρειες για τους διάσημους που γνώριζε, τα παρασκήνια του θεάτρου, τα κουτσομπολιά…
Κάποια στιγμή, θυμάμαι, έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη της και η φλόγα από τα μάτια της. Ανησύχησα, τη ρώτησα τι έχει, αρνιόταν πεισματικά να απαντήσει.
Μέχρι τη στιγμή που, χρόνια μετά, τον είδε στα δελτία ειδήσεων. Εκείνον που κάθε φορά που τον έβλεπε σε κάποιο σίριαλ έτρεχε στην τουαλέτα να κάνει εμετό. Με κόπο συγκρατούσε τα δάκρυά της και την οργή της.
Δεν ήθελε ο άντρας της να μάθει το μυστικό της. Τότε που ήταν 20 χρόνων και έτρεμε από συγκίνηση επειδή θα συναντούσε τον ίνδαλμά της. Πήγε ενθουσιασμένη στο σπίτι του, με τα κείμενα του πρώτου της ρόλου στο χέρι. Είχε μάθει λέξη-λέξη, ακόμα και τους άλλους ρόλους ήξερε. Της άνοιξε την πόρτα με ένα περίεργο χαμόγελο και δεν άργησε να αλλάξει το κλίμα. Η χαρά έγινε αμηχανία και μετά φόβος.
Λίγη ώρα αργότερα ούτε που θυμόταν πώς έφτασε στο σπίτι της. Έτρεξε στο μπάνιο, μάτωσε από το τρίψιμο και μετά ντύθηκε, πήγε σε ένα χωράφι και έβαλε φωτιά στο φόρεμά της. Ένα σκισμένο φόρεμα έγιναν και τα όνειρα της…
Υ.Γ. Το πρόσωπο της ιστορίας δεν είναι υπαρκτό, υπάρχουν, φαντάζομαι, αντιστοιχίες με αληθινά γεγονότα. Όλο αυτό το διάστημα, εκτός από τους βιασμούς σώματος που βγαίνουν στη δημοσιότητα, σκέφτομαι πόσων η ψυχή έχει βιαστεί, πόσων παιδιών τα όνειρα έχουν καταλήξει στα σκουπίδια.