Άστο καλύτερα, ας κάνω μια ανάρτηση για την Αγιά Σοφιά και όλα καλά. Έκλεισα ως Ελληνίδα και μάνα του λόχου
Ένας «Θαυμαστός καινούριος κόσμος» αναφωνούσε ο Άλντους Χάξλεϋ κάποτε και εμείς, όταν κληθήκαμε να γράψουμε εργασία στο Α΄ εξάμηνο της Σχολής, λέγαμε ότι πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Τώρα , έναν περίπου αιώνα μετά, αφού το βιβλίο γράφτηκε το 1932, η φαντασία ξεπερνά την πραγματικότητα και, μάλιστα, έχει αντικαταστήσει την ίδια τη ζωή.
Η διασκέδαση, η φιλία, το φλερτ και, φυσικά, η επανάσταση γίνονται ψηφιακά. Βγαίνουμε με τους φίλους μας αλλά αν δε βγάλουμε και μια σέλφι πήγε άδικα η βόλτα.
Να φανεί ότι περνάμε καλά και ας κοιτάμε το ρολόι για να περάσει η ώρα και να πάμε επιτέλους σπίτι μας, μόνο είμαστε έτοιμοι να κοιμηθούμε πάνω στην μπάρα. Ευτυχώς που είναι δηλαδή και δυνατά η μουσική και δε θα ακουστεί αν τυχόν ροχαλίσουμε…
Κάνουμε βουτιές σε πισίνα ή θάλασσα και στήνουμε τα κουβαδάκια των παιδιών για να βγει καλή η λήψη. Αποθανατίζουμε ανατολές, ηλιοβασιλέματα, αλλά δε στεκόμαστε ένα λεπτό να τα δούμε χωρίς το κινητό μπροστά από το πρόσωπό μας, να χαθούμε στην ομορφιά της φύσης που επιμένει κάθε πρωί και κάθε βράδυ να μας θυμίζει ότι είναι εκεί και ξεπερνά τη δική μας ματαιοδοξία.
Κάνουμε λάικ σε αναρτήσεις ανθρώπων που καν δε συμπαθούμε ή δε γνωρίζουμε, βάζουμε καρδούλες και ας επιμένουμε με αυτό τον τρόπο να δηλητηριάζουμε την καρδιά μας, την πραγματική, αυτή που κάνει ντούκου ντούκου στο στήθος μας.
Επικοινωνούμε με άτομα διαδικτυακά και όταν τα δούμε στο δρόμο αλλάζουμε πορεία γιατί «κουρασμένες καλησπέρες» δεν γουστάρουμε να ακούμε ούτε να λέμε.
Και η επανάσταση; Αυτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Λογικό είναι οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να παρομοιάζουν τις αντιδράσεις όλων μας με την ταινία του Νίκου Περάκη «Σειρήνες στο Αιγαίο». «Πάμε πόλεμο, πάμε Πίτα;», έλεγαν οι πρωταγωνιστές της ταινίας που τελικά δεν πολέμησαν αλλά αγάπησαν, πολύ…
Χάνουμε τα μπάνια; Θα χάσουμε την άδειά μας αν υπάρξει επιστράτευση, όπως εύστοχα αναρωτήθηκε συνάδελφος στο γραφείο. Κι εγώ η ανεπρόκοπη πώς να βοηθήσω τους φαντάρους που ένα κουμπί δεν ξέρω να ράβω όχι να μαντάρω και κάλτσες…
Άστο, καλύτερα, ας κάνω μια ανάρτηση με την Αγιά Σοφιά και όλα καλά. Έκλεισα ως Ελληνίδα και μάνα του λόχου.
Μπορώ, ακόμα, να εισηγηθώ να μπλοκάρουμε όλοι μαζί τα προφίλ των Τούρκων, να μποϊκοτάρουμε τα τούρκικα προϊόντα, να μη βλέπουμε πια τούρκικα σίριαλ. Εντάξει, ο «Εζέλ» έχει τελειώσει προ πολλού, τι να κάνω κι εγώ, ο πρωταγωνιστής ήταν κούκλος και Τούρκος…