“Δεν μπορώ να αναπνεύσω” είναι οι τέσσερις λέξεις που κατακλύζουν το διαδίκτυο αλλά οι δολοφόνοι αποφάσισαν να αγνοήσουν
Δεν είναι η Αμερική που όλοι απεχθανόμαστε, όλος ο κόσμος είναι έτσι, αν θέλουμε να μιλήσουμε ανοιχτά και να είμαστε ειλικρινείς απέναντι και στους εαυτούς μας.
“Φονιάδες των λαών” ή “Η Γη της Επαγγελίας”; Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ζουν και αναπνέουν άνθρωποι που πατούν μέχρι θανάτου τον λαιμό ενός συνανθρώπου τους. Είναι το… πόδι του νόμου, οι άνθρωποι της τάξης αλλά όχι της ηθικής, άτομα που όταν πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, στα άκρα τους, τέλος πάντων, πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι γουστάρουν, γιατί έτσι, πολύ απλά, θέλουν.
Και ας μην τους αντιστάθηκε κανείς. Άκου αντίσταση “κατά της Αρχής”. Για ποια Αρχή μιλάμε, ακριβώς; Αισθάνονται πιο άντρες, ρε παιδί μου. Μπορούν την ώρα που σκοτώνουν, που αφαιρούν μία ανθρώπινη ζωή, να ποζάρουν στην κάμερα, να καμαρώνουν, όπως οι ψαράδες ή οι κυνηγοί που χαμογελούν δίπλα στο θήραμά τους και αναρτούν τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο.
Πώς να αντιδράσεις όταν ξέρεις ότι με την ίδια ευκολία μπορεί να είσαι το θύμα “νούμερο δύο”. Γιατί ποιος νοιάζεται για το όνομά σου, δεν είσαι άνθρωπος εσύ, είσαι μαύρος, Κινέζος, Αλβανός, Πακιστανός, γυναίκα…
Όταν είδα το βίντεο αναρωτήθηκα, τόσος κόσμος τριγύρω κανείς δεν πήρε την πρωτοβουλία να επέμβει; Από τη βολή του καναπέ μου, βέβαια, κι εγώ εύκολα το παίζω μάγκας και μπορώ να αναρτώ εικόνες του θύματος που για την Ιστορία ονομαζόταν George Floyd, ήταν 46 ετών, και ξεψύχησε στη μέση του δρόμου, πλάι στο περιπολικό, κάπου στη μακρινή Μινεάπολις. “Δεν μπορώ να αναπνεύσω” είναι οι τέσσερις λέξεις που κατακλύζουν το Διαδίκτυο αλλά οι δολοφόνοι αποφάσισαν να αγνοήσουν.
Οι διαδηλώσεις μαίνονται στην Αμερική, τη χώρα που αυτοπροβάλλεται ότι προσφέρει ευκαιρίες, ότι υπάρχει μία θέση για όλους, αρκεί να την αξίζουν, να δουλέψουν και οι κόποι τους θα ανταμειφθούν. Τέτοια Αμερική, να μου λείπει. Ας μείνω στις αμερικάνικες ταινίες που, όσο και αν θέλω να το παίξω εναλλακτική, τις αγαπώ.
Και μια και μιλάω για ταινίες, ίσως αξίζει να δουν όλοι για μια ακόμα φορά το “Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας”, όπου η σκηνή με το Νόρτον να σκοτώνει ένα μαύρο στο πεζοδρόμιο έχει πολλές ομοιότητες με την πραγματικότητα. Και ήταν η σκηνή που αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου γιατί δεν άντεχα να βλέπω…
Στην από δω άκρη του Ατλαντικού, στη γειτονιά μας, είχαμε τις προηγούμενες ημέρες μία ξεχωριστή παρέμβαση με τους θλιμμένους λευκούς κλόουν που έστειλαν το μήνυμα ότι «… στην πόλη που ζω υπάρχουν φασίστες». Το ξέρουμε, μην εθελοτυφλούμε.
Δεν είναι μόνο η Αμερική, όπου τα πράγματα σίγουρα ξεφεύγουν συχνά, είναι και η Ευρώπη, η Ελλάδα, το Ηράκλειο, η γειτονιά μας. Οι αναρτήσεις είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής, αλλά τι κάνουμε όταν ο φασισμός μάς χτυπάει στην πόρτα; Αντιστεκόμαστε ή αλλάζουμε θέση στον καναπέ;