Ξεμένουμε από νερό πολύ συχνά. Οι καύσωνες έχουν πλέον μεγαλύτερη διάρκεια και πολύ μεγάλη ένταση. Οι εποχές που κάποτε είχαμε συνηθίσει έχουν τουμπάρει τελείως και έχουμε πολύ συχνά «καλοκαίρι» μέσα στον «χειμώνα» και το αντίστροφο.
Η ποσότητα των βροχών έχει αυξηθεί τόσο πολύ δυσανάλογα με την διάρκειά τους. Κάθε καλοκαίρι οι λεγόμενες megafires καταστρέφουν σταδιακά όλο τον φυσικό μας πλούτο.
Η αφρικανική σκόνη, με την έξαρση της οποίας ήρθαμε αντιμέτωποι τις προηγούμενες ημέρες, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι σημαίνει στην πράξη κλιματική αλλαγή. Ναι, πάντα είχαμε τέτοια επεισόδια, ειδικά την άνοιξη, Όπως παρατηρούν, όμως, οι μετεωρολόγοι, τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια έξαρση του φαινομένου. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει, ναι σωστά μαντέψατε, είναι η κλιματική αλλαγή.
Σύμφωνα με Αμερικάνους ερευνητές που ανέλυσαν μετεωρολογικά στοιχεία από το 1923 μέχρι σήμερα, διαπίστωσαν ότι η έρημος Σαχάρα έχει μεγαλώσει τουλάχιστον κατά 10%. Το ανησυχητικό φαινόμενο δεν εντοπίζεται μόνο στη Σαχάρα, καθώς η κλιματική αλλαγή φαίνεται πως έχει αυξήσει το μέγεθος όλων των ερήμων του πλανήτη.
Η ανθρωπότητα έχει μάθει να τρέχει με ξέφρενο τρόπο προς την αυτοκαταστροφή της από πάντα (sic). Τα διδάγματα του παρελθόντος σπάνια λειτουργούν ως καμπανάκι κινδύνου, το αντίθετο μάλιστα. Κάθε φορά βλέπουμε να επιβεβαιώνεται πανηγυρικά εκείνη η διάσημη φράση του Καρλ Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».
Οι αφορμές για αυτές τις -μάλλον αυτονόητες- διαπιστώσεις είναι πολλές. Η γενοκτονία στη Γάζα, η άνοδος του Τραμπ ξανά στην εξουσία, οι πόλεμοι σε διάφορα σημεία του κόσμου, πολλά μικρά και μεγάλα γεγονότα ανά τον πλανήτη δείχνουν ότι οι δυνατοί αυτού του κόσμου δεν διδάσκονται τίποτα από το παρελθόν. Τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι διαχρονικά πιο ισχυρά από οποιαδήποτε διδαχή που έρχεται από τα βιβλία της ιστορίας.
Ωστόσο, η πρόκληση που αντιμετωπίζει στο τώρα, στο σήμερα, η ανθρωπότητα για την οποία δεν υπάρχει ακριβώς… manual από το παρελθόν, είναι η κλιματική κρίση. Η καταστροφή του περιβάλλοντος από τις κάθε λογής ενέργειες των ανθρώπων συνήθως στο όνομα του κέρδους και μιας εφήμερης «εξέλιξης» του είδους είναι εδώ και τα επίχειρα τα ζούμε κάθε μέρα.
Και βέβαια αυτοί που τυχαίνει τώρα (και παλαιότερα) να βρίσκονται στο τιμόνι και να είναι σε θέση να λαμβάνουν αποφάσεις, περί άλλων τυρβάζουν. Άλλωστε πάντα υπάρχει μια άλλη, μεγαλύτερη απειλή. Τώρα είναι της… μόδας η απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν ξέρω αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είναι υπαρκτό αν η φύση «αποφασίσει» να μας κάνει έξωση από τον πλανήτη. Και θα είναι και απόλυτα δικαιολογημένη να το κάνει.
Αντί να δοκιμάσουμε να προσαρμοστούμε εμείς στο περιβάλλον και να δούμε τις ανάγκες του και πώς θα το φροντίσουμε, συνεχίζουμε στο μονοπάτι της καταστροφής, λέγοντας πάλι τι θα κάνουμε εμείς, λες και έχουμε τον έλεγχο. Η φύση μάς δείχνει με τον τρόπο της. Θ
έλετε ένα τοπικό παράδειγμα; Τα μπαζωμένα ρέματα στις περιοχές των Γουβών, της Χερσονήσου, της Αγίας Πελαγίας. Η φύση δεν εκδικείται όπως γράφεται κατά κόρον, η φύση μάς δείχνει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να (της) κάνουμε.
Όμως τώρα πια είμαστε στο και πέντε. Η ζωή στον πλανήτη έχει γίνει αβίωτη. Είμαστε στο χείλος του γκρεμού και δεν ξέρουμε καν τι υπάρχει από κάτω. Και μοιάζει να μην αναρωτιόμαστε και καθόλου…