Λίγες μέρες απέμειναν μέχρι την έναρξη της τελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ 2025, μιας διοργάνωσης που κάποτε αποτελούσε σημείο αναφοράς για τον ελληνικό αθλητισμό, δεδομένων των επιτυχιών που είχε πανηγυρίσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και των μεγάλων προσδοκιών που είχαμε από την «επίσημη αγαπημένη».
Με συμπληρωμένα όμως 16 χρόνια από το τελευταίο μετάλλιο της Εθνικής ανδρών σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (χάλκινο στην Πολωνία το 2009), σαφώς η προσμονή δεν είναι πλέον η ίδια για το εναρκτήριο τζάμπολ (28/8) στη φιλόξενη Λεμεσό της Κύπρου.
Ο πήχης των φιλοδοξιών είναι χαμηλά, όχι μόνο γιατί η παράδοση τα τελευταία χρόνια δε μας ευνοεί, αλλά κυρίως επειδή και σε αυτό το ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πηγαίνουμε με σοβαρές αγωνιστικές ελλείψεις.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο καλείται για άλλη μια φορά να σηκώσει ένα τεράστιο βάρος στους ώμους του, χωρίς να υποστηρίζεται από αρκετούς συμπαίκτες με σημαντικές διεθνείς παραστάσεις, πλην εξαιρέσεων (Σλούκας, Παπανικολάου, Ντόρσεϊ, Μήτογλου).
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Βασίλης Σπανούλης, στη δεύτερη με την Εθνική ομάδα μεγάλη διοργάνωση της προπονητικής του καριέρας -μετά το Παρίσι 2024- πρέπει να βγάλει… λαγούς από το καπέλο του, επενδύοντας αρχικά στο αμυντικό φίλτρο των διεθνών μας, την αγωνιστική τους αυταπάρνηση και τη… δίψα ασφαλώς για μια καλή παρουσία που θα διαψεύσει τις Κασσάνδρες.
Ασφαλώς δεν είναι αμελητέα αυτά τα στοιχεία και επίσης δε θα πρέπει να λησμονήσουμε ότι απουσίες έχουν και άλλες παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ στη φετινή διοργάνωση.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει πια να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι πλέον πολύ πιο ανταγωνιστικά σε σχέση με τις περασμένες δεκαετίες, καθώς χώρες που δεν είχαν ιδιαίτερη παράδοση στο άθλημα, έχουν αρχίσει να γίνονται ανταγωνιστικές και ικανές ανά πάσα στιγμή να… προξενήσουν ζημιές.
Θεωρητικά ο βασικός στόχος της Εθνικής μας ομάδας στο φετινό Ευρωμπάσκετ -πέρα από τη βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση- είναι να εισέλθει στην οκτάδα και να διεκδικήσει, με όσες πιθανότητες έχει, το πολυπόθητο εισιτήριο για τους «4». Ένας στόχος που μοιάζει εφικτός, αρκεί να γίνει ένα καλό ξεκίνημα στη Λεμεσό, που θα οπλίσει με αυτοπεποίθηση και καλή ψυχολογία τους διεθνείς μας.
Όσοι βρεθούν στην τελική 12άδα θα είναι χρήσιμοι και οφείλουν να δώσουν το… κάτι παραπάνω γι’ αυτόν τον σκοπό, είτε πρόκειται για έμπειρες μονάδες που πιθανότατα δε θα εμφανιστούν ξανά με τη γαλανόλευκη σε μεγάλη διοργάνωση, είτε για τα νέα παιδιά με τις λιγότερες παραστάσεις.
Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη αποστολή έχει αρκετά μεγάλο βαθμό δυσκολίας, που έχει διογκωθεί από την έντονη αμφισβήτηση που περιβάλλει την ελληνική ομάδα, όχι τόσο από τον φίλαθλο κόσμο αλλά από τους επαΐοντες, που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχουν και ιδιοτελείς σκοπούς…
Εν αναμονή λοιπόν των… απαντήσεων των διεθνών μέσα στο παρκέ και ποιος ξέρει, το ότι δε συγκαταλεγόμαστε στα φαβορί, μπορεί στο φινάλε να μας ευνοήσει….