Ελπίζω ειλικρινά να έχουν αντιληφθεί όλοι και ειδικά αυτοί που καλούνται να πάρουν τις όποιες αποφάσεις, τι σημαίνει η κατολίσθηση του πρανούς στο οικόπεδο των σχολείων του ΕΝΕΕΓΥΛ και του ΕΕΕΕΚ. Ελπίζω ειλικρινά να έχουν αντιληφθεί ότι ήταν γνήσια τύχη ότι το πρανές δεν «αποφάσισε» να καταρρεύσει μια μέρα που το σχολείο θα ήταν ανοιχτό.

Κατά τη διάρκεια του πολύ φορτισμένου Δημοτικού Συμβουλίου Ηρακλείου της περασμένης Δευτέρας (18/11), εκεί όπου συζητήθηκε εκτενώς το θέμα των δύο σχολείων, ήταν ανατριχιαστική η τοποθέτηση της Στέλλας Μαρκάκη, μητέρας παιδιού στο ΕΝΕΕΓΥΛ, η οποία τόνισε ότι ένα 24ωρο πριν είχε καταθέσει στην Περιφέρεια έγγραφο με το οποίο εφιστούσε τους κινδύνους που ενέχει το πρανές. «Αυτή την ώρα θα είχαμε κηδεία αν το ατύχημα γινόταν άλλη ώρα, και θα θάβαμε τα παιδιά μας και θα είχαμε νέα Τέμπη» δήλωσε μεταξύ άλλων.

Η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη ήρθε ως η οριστική και αμετάκλητη επαναβεβαίωση της αντίληψης που υπήρχε ήδη ευρέως – για να μην πω καθολικά – εντός της ελληνικής κοινωνίας. Η αντίληψη αυτή συνοψίζεται στη φράση «σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη».

Οι αφορμές που δίνονται κάθε μέρα είτε σημαντικές, είτε όχι τόσο σημαντικές είναι πολλές και στην εποχή των social media αυτή η φράση έχει γίνει οριακά ένα – σαρκαστικό – αστειάκι και εννοείται και meme. Παρ’ όλα αυτά, εκφράζει μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση. Και ειλικρινά μπορεί κανείς να αδικήσει κάποιον που το σκέφτεται και το εκφράζει αυτό με τα τόσα που έχουν δει τα μάτια μας;

Να πιάσουμε τα δικά μας, με μερικά μικρά αλλά σημαντικά παραδείγματα, εδώ στο Ηράκλειο;

Μήπως δεν χρειάζεται μπόλικη δόση τύχης να μην βρεθείς κάτω από ένα από τα πολλά ετοιμόρροπα μπαλκόνια τη στιγμή που θα καταρρεύσει;

Μήπως δεν χρειάζεται μπόλικη δόση τύχης να μην πέσει κανένα δέντρο πάνω σου εκεί που περπατάς αμέριμνος ή οδηγείς με το μηχανάκι σου;

Μήπως δεν χρειάζεται τις μέρες που βρέχει μπόλικη τύχη αλλά και ειδικές αλτικές ικανότητες όταν πηδάς πάνω από λακκούβες και φρεάτια πλημμυρισμένα με στόχο να βρεθείς εντέλει σε ασφαλές έδαφος;

Μήπως δεν χρειάζεται μπόλικη δόσης τύχης να μην πέσεις σε κάποια από τις πολλές κακοτεχνίες των πεζοδρομίων και στο καλύτερο σενάριο να πάθεις ένα ωραιότατο διάστρεμμα;

Είναι διαρκείς και καθημερινές οι ενδείξεις που μάλλον επιβεβαιώνουν μια ακόμα αντίληψη που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, ότι δηλαδή η χώρα λειτουργεί όπως λειτουργεί με έναν πολύ κακής ποιότητας «αυτόματο πιλότο» και ότι – επί της ουσίας – ποτέ και τίποτα δεν αλλάζει. Αυτή η αντίληψη μοιάζει σαν να συμπληρώνει την ιδέα πίσω από το «σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη».

Είναι όμως πέρα για πέρα αναμενόμενο να επικρατούν τέτοιες αντιλήψεις εντός της κοινωνίας, καθώς ο κρατικός μηχανισμός έχει μάθει να λειτουργεί διαχρονικά με το εγχειρίδιο της θεραπείας και τις περισσότερες φορές χωρίς καν με αποτελεσματικό τρόπο, παρά με αυτό της πρόληψης.

Οπότε ναι, ως κάτοικοι αυτής της χώρας αναγνωρίζουμε μεν ότι είναι απαραίτητο να έχουμε την τύχη με το μέρος μας, αλλά ξέρουμε πόσο εύκολα αυτή μπορεί να μας γυρίσει την πλάτη…