Ποιος μπορεί να δει όταν φοράει τη μάσκα ενός κόμματος ή τα παραμορφωτικά γυαλιά του εγωισμού του;
Σήμερα, η πιο περίεργη σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της. Υπάρχουν, βέβαια, και οι εκπαιδευτικοί που φρόντισαν να βάλουν λουκέτο νωρίτερα στο σχολείο τους, χωρίς να εξηγήσουν στους γονείς το γιατί. Έριξαν, απλώς, το φταίξιμο στο Υπουργείο Παιδείας και, μάλιστα, παρεξηγήθηκαν όταν τους ζητήθηκε μία εξήγηση.
Μετά από δυόμισι και τρεις μήνες πλήρους απραξίας, το ένα 24ωρο ήταν πολύ «βαρύ» για να το αντέξουν. Όταν μιλάω για «πλήρη απραξία» δεν αναφέρομαι, φυσικά, σε όσους ξενυχτούσαν, έφτιαχναν καφέ στις 5 τα χαράματα για να καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα με τις πλατφόρμες που σέρνονταν…
Αναφέρομαι σε όσους ανήκουν σε μία κατηγορία που θέλω να πιστεύω ότι αποτελεί και τη μειοψηφία.
Υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές που προσπάθησαν με ό,τι μέσο διέθεταν να μείνουν κοντά στους μαθητές τους για να καλύψουν το κενό που άφησε πίσω της η πανδημία. Εκπαιδευτικοί και γονείς που αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο σαν σύμμαχο και όχι σαν εχθρό.
Που την τελευταία ημέρα της σχολικής χρονιάς είπαν «ευχαριστώ για τη συνεργασία», έσφιξαν τα χέρια (ή μάλλον, όχι, λόγω κοροναϊού) και αντάλλαξαν ευχές για ένα όμορφο καλοκαίρι.
Όταν αφήνεις το χέρι του παιδιού σου και το παραδίδεις σε έναν άγνωστο άνθρωπο, εύχεσαι και ελπίζεις να είναι σε θέση να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες όχι τις δικές σου αλλά του πλάσματος που μόλις άφησες πίσω σου.
Ναι, κάποιοι θυμώνουν όταν οι εκπαιδευτικοί απεργούν γιατί δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους. Όχι επειδή τα αντιμετωπίζουν ως αυτοκίνητα και θέλουν να τα παρκάρουν κάπου αλλά επειδή, πολύ απλά, δεν μπορούν να λείψουν εκείνοι από τις δουλειές τους ούτε και να τα πάρουν μαζί τους.
Κάποιοι εκτίμησαν απεριόριστα όσα προσφέρουν οι δάσκαλοι στα παιδιά τους την περίοδο της πανδημίας γιατί κλήθηκαν να αναλάβουν ένα ρόλο που τους έπεσε βαρύς. Έδιναν ασκήσεις, έλυναν απορίες και χρειάστηκε να ψάξουν συχνά τις απαντήσεις στο διαδίκτυο γιατί, τι να κάνουμε, δεν είναι δάσκαλοι…
Τη φετινή χρονιά, αισθάνομαι ότι οι εκπαιδευτικοί ως κλάδος λοιδορήθηκαν όσο λίγοι. Δεν ξέρω αν φταίει μία μερίδα των δασκάλων και καθηγητών που δεν τιμούν τον ρόλο τους, αν φταίει το γεγονός ότι όλοι ζηλεύουμε το ωράριό τους, τον χρόνο που κάνουν διακοπές αλλά κανείς δε θέλει να αναλάβει την ευθύνη μίας ολόκληρης τάξης. Εδώ έχεις δύο παιδιά στο σπίτι και τα depon δίνουν και παίρνουν, πώς θα παλέψεις 20 και 25 παιδιά;
Όσο άδικη είναι κάποιες φορές η επίθεση στους εκπαιδευτικούς, τόσο με στεναχωρεί και με θυμώνει η επίθεση που δέχεται ο δικός μας κλάδος. Η ευκολία με την οποία ο κόσμος στρέφει τα βέλη του και τσουβαλιάζει όλους τους δημοσιογράφους. Όχι, δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί τεμπέληδες ούτε τα παίρνουν όλοι οι δημοσιογράφοι.
Είναι τόσο εύκολο να δει κανείς τον τρόπο ζωής ενός μέσου δημοσιογράφου, τις στερήσεις, τις ώρες δουλειές και την αγωνία που τραβάει για να το διαπιστώσει.Αλλά ποιος μπορεί να δει όταν φοράει τη μάσκα ενός κόμματος ή τα παραμορφωτικά γυαλιά του εγωισμού του;