Μια πληγή που χρονιά αιμορραγεί για την ελληνική κοινωνία, ανοίγει η ιστορία με τη χρήση των περιπολικών. Ως τώρα μαθαίναμε λοιπόν, με πιο καταστροφικό τρόπο εκείνη τη φορά που ο σύντροφός της κατακρεούργησε γυναίκα έξω από τα αστυνομικό τμήμα, πως τα περιπολικά δεν είναι ταξί.
Εσχάτως όταν γυναίκα, θύμα ενδοοικογενειακής βίας, ζήτησε βοήθεια, μάθαμε ότι μπορούν κάλλιστα να αντικατασταθούν από λεωφορεία. Μάθαμε επίσης ότι αν είσαι αναγνωρίσιμος πολίτης (δεν λέμε επώνυμος, όλοι έχουμε επώνυμο) μπορούν να σε μεταφέρουν στον προορισμό σου χωρίς δεύτερη συζήτηση.
Αυτά τα μάθαμε, όσοι από μας δεν τα ξέραμε. Γιατί όσοι ξέρουν, μιλούν για πολλά περισσότερα, όχι μόνο για το πού θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν περιπολικά και άλλα κρατικά αυτοκίνητα, που τελικά δεν χρησιμοποιήθηκαν. Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται καθημερινά σε δραστηριότητες που όχι μόνον δεν θα έπρεπε, αλλά δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κρατικό αυτοκίνητο δεν μπορεί να οδηγεί όποιος έχει δίπλωμα οδήγησης, αλλά όποιος έχει δίπλωμα οδήγησης και έχει προσληφθεί και ως οδηγός. Στην έσχατη περίπτωση, κρατικός λειτουργός που δεν έχει προσληφθεί ως οδηγός αλλά στον οποίο έχει χορηγηθεί ειδική άδεια.
Τι κάνει όμως ένα κρατικό αυτοκίνητο; Προφανώς πηγαίνει όπου πρέπει να προσφέρουν οι άνθρωποι της υπηρεσίας και προφανώς μεταφέρει μόνο αυτούς. Έτσι τουλάχιστον θα νομίζαμε ότι γίνεται.
Όμως όχι. Δεν θα πάμε μακριά. Στο παρελθόν, όχι και τον περασμένο αιώνα βέβαια, κατά καιρούς στην Κρήτη, είχαν εντοπιστεί αυτοκίνητα με κρατικές πινακίδες που μετέφεραν ή παραλάμβαναν παιδιά υπαλλήλων από σχολεία, πήγαιναν… για ψώνια στις λαϊκές, ενώ είχαν και νυχτερινές εξόδους έξω από μπαρ ή εξορμήσεις σε μπουζούκια με αιθέριες υπάρξεις σε άλλους νομούς.
Δεν ήταν περιπολικά, αλλά ήταν κρατικά αυτοκίνητα. Προφανώς δεν ήταν ούτε ταξί, ούτε λεωφορεία, αλλά τελικά έκαναν πολλά παραπάνω.
Δεν επικροτούμε όποιος δεν έχει τι να κάνει ή θέλει να πάει απλώς κάπου, να καλεί ένα περιπολικό ή έστω ένα κρατικό αυτοκίνητο. Όμως αλήθεια, ποια είναι εκείνη η κοινή λογική, που θα βάλει το όριο ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που κινδυνεύει, δεν εξυπηρετείται και στο τέλος χάνει τη ζωή του, και ανάμεσα σε έναν celebrity που απλώς θέλει να συνεχίσει απρόσκοπτα την πορεία του, υπερβαίνοντας το όποιο εμπόδιο;
Και ας μην κάνουμε πως δεν είδαμε και εκείνο το περιπολικό που μετέφερε ένα ψυγείο. Οι εποχές άλλαξαν και τα πράγματα σκλήρυναν. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν πλέον αστυνομικοί που λένε αυτό που άκουσα να λέει κάποιος, απευθυνόμενος σε μια γυναίκα που είχε πάει να κάνει καταγγελία: «έλα τώρα, για ένα χαστούκι κάνεις έτσι;».
Όλοι πρέπει να κάνουν τις δουλειές τους, όχι μόνον με το γράμμα, αλλά και με το πνεύμα και την ουσία του νόμου. Ειδικά οι άνθρωποι που διαχειρίζονται κρίσεις, οι οποίες μπορεί και να οδηγήσουν στην απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Κι αν είναι θέμα εκπαίδευσης, παρακαλώ τους υπεύθυνους να τους εκπαιδεύσουν. Όχι μόνο πού να διακρίνουν τον κίνδυνο και να διαθέτουν άμεσα περιπολικά, αλλά και πού να μην διαθέτουν, ό,τι κι αν γίνει.