Ο Ιούλιος μάς αποχαιρετά με στάχτες στα δαχτυλικά αποτυπώματα, αποκαΐδια στα μαλλιά και βαριά ανάσα από την καύση τεράστιων εκτάσεων σε Χανιά, Εύβοια Μεσσηνία, Κρυονέρι Αττικής.
Το τόπος μας θρηνεί ξανά την απώλεια πρασίνου, οξυγόνου και ομορφιάς της φύσης, και για μια ακόμα φορά προβάλλει το ερώτημα αν οι νέες αποτεφρωμένες εκτάσεις θα αποτελέσουν λειτουργικό άλλοθι των «επενδύσεων» και της «ανάπτυξης» μιας οικονομίας που αλέθει ό,τι βρει στο πέρασμα της, στο όνομα της κερδοφορίας.
Είναι τόσο πικρό και βαθιά θλιβερό, να διαπιστώνεις τη συνεπή επαναληπτικότητα του πύρινου εφιάλτη που κατακαίει τα πάντα, και στη συνέχεια την αποτεφρωμένη γη να γίνεται τόσο βολικά διαχειρίσιμη σε επιχειρηματικά σχέδια, που δρουν με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος.
Ένας αδιάκοπος εφιάλτης που επαναλαμβάνεται πιστά με όλο το τελετουργικό του, το οποίο είναι δομημένο στις διαβεβαιώσεις του «πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού» και της «άριστης πρόνοιας που συντονίζεται με την επιστήμη», που δυστυχώς επαναλαμβανόμενα χάνουν τον δρόμο τους και τον κοινό βηματισμό τους, σε ένα κράτος που συνεχώς συρρικνώνεται και αποδομείται βίαια, κάνοντας εφιαλτική τη ζωή των ανθρώπων που το κρατούν όρθιο με τη δύναμη των χεριών τους, την επιστημονική γνώση και την τεχνογνωσία τους.
Είναι πρόκληση το γεγονός ότι η στελέχωση του Πυροσβεστικού Σώματος και της Δασικής Υπηρεσίας δεν είναι επιλέξιμη δαπάνη, τόσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και για την Κυβέρνηση, με τη κυνική δικαιολογία ότι δεν παράγει συγκριτικό πλεονέκτημα και έχει κόστος.
Το ίδιο ισχύει και με την αντισεισμική, την αντιπλημμυρική προστασία και την πρόληψη των ατυχημάτων, με τη λήψη και εγκατάσταση σύγχρονων μέσων που αποτρέπουν τα ατυχήματα. Ποιο κράτος λοιπόν θα σβήσει τις φωτιές;
Αυτό που δεν προσλαμβάνει ούτε δασολόγους ούτε πυροσβέστες; Αυτό που δεν εκσυγχρονίζει τα τεχνικά μέσα και τον εξοπλισμό του, ή αυτό που αφήνει όλο τον πλούτο του επιστημονικού δυναμικού του να αποδημήσει σε άλλες χώρες του εξωτερικού, αφού η ζωή εδώ, έχει γίνει αβίωτη. Ποιο κράτος θα αναχαιτίσει τις πλημμύρες;
Αυτό που αποδομεί τις τεχνικές υπηρεσίες και τις πολεοδομίες του, ή αυτό που βαπτίζει «ανάπτυξη» τις καταπατήσεις σπάνιων βιοτόπων, των παραλιών και των δασών του; Για να εστιάσουμε λίγο και στον δικό μας τον μικρόκοσμο… η πολιτική προστασία μπάζει από παντού…
Πόσα χρόνια πλημμυρών πρέπει να περάσουν για να οριοθετηθεί ο Γιόφυρος και ο Ξηροπόταμος; Πότε θα γίνουν τα αντιπλημμυρικά έργα στη Νέα Αλικαρνασσό και στην περιοχή του Καρτερού που γίνεται ποτάμι σε κάθε νεροποντή; Το φράγμα των Δαφνών και Ασιτών Πρινιά θα προχωρήσει;
Πόσα χρόνια δικαιολογιών έχει χορτάσει αυτός ο τόπος, βλέποντας τους πρωταγωνιστές της αυτοδιοίκησης να επικαλούνται τις δυσκολίες για να μη λύσουν το πρόβλημα, και την ίδια ώρα να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για την απογοητευτικά θλιβερή (το λιγότερο) διαχείρισή τους, που μας αφήνει ανοχύρωτους και εκτεθειμένους;
Και κυρίως, για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τις πολιτικές αυτών που μας αφήνουν να πνιγούμε και να καούμε; Αυτών που κονιορτοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής και μετά μας σπρώχνουν στο… «πάμε και όπου βγει».