«Η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίζεις» είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ και μπόλικο από αυτό (κουράγιο) χρειάζεται ο ΟΦΗ από ‘δω και πέρα για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που μόνος του έβαλε στον εαυτό του.
Τα όμορφα λόγια, όμορφα «καίγονται» και οι δηλώσεις του Μιχάλη Μπούση το καλοκαίρι για το «καλύτερο ρόστερ στην εποχή μου» συνεθλίβησαν πριν αλέκτωρ φωνήσαι, με τον πρόεδρο να απαντάει πρόσφατα ότι εννοούσε την «ακριβότερη ομάδα».
Ακόμα χειρότερα. Εφτά χρόνια στην Ελλάδα ο κ. Μπούσης εξακολουθεί να πληρώνει τα λάθη του και τα πληρώνει ακριβά, χωρίς μέχρι τώρα να μαθαίνει από αυτά. Δεν είναι μόνο οι αμέτρητες μεταγραφές που έγιναν και απέτυχαν, αλλά και οι επιλογές πλάνων και συνεργατών που άλλαζαν κατά το δοκούν και τις περισσότερες φορές χωρίς αποτέλεσμα.
Όλα αυτά τα χρόνια, για δυο πράγματα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΟΦΗ: α) έχει δώσει αρκετά χρήματα και β) έχει φέρει τον σύλλογο εξωαγωνιστικά σε ένα υψηλό επίπεδο, σε σημείο να ανταγωνίζεται ακόμα και ομάδες μεγαλύτερου βεληνεκούς.
Καλώς ή κακώς όμως, η πρώτη ομάδα που αποτελεί την βιτρίνα και όσο και καλό να είναι ένα μαγαζί, όταν η βιτρίνα δεν ελκύει είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Όλα όσα έχει στο μυαλό του ο πρόεδρος της ΠΑΕ για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της ομάδας μέσω της επέκτασης των αθλητικών της εγκαταστάσεων είναι στη σωστή κατεύθυνση, όμως την ίδια πορεία πρέπει να ακολουθεί και το ποδοσφαιρικό τμήμα, γιατί διαφορετικά αυτή η προσπάθεια θα μοιάζει με «δώρο άδωρο» και τα χρήματα του κ. Μπούση θα πηγαίνουν σε ένα τρύπιο βαρέλι.
Ο ίδιος έχει μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή εικόνα του ΟΦΗ και το λάθος του ξεκινάει από τον περασμένο Μάιο, που δεν εισέπραξε σωστά το μήνυμα του τελικού. Είχα γράψει σε παλαιότερο κείμενο ότι δεν πρέπει να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη και να αξιοποιήσει τη μεγαλειώδη παρουσία του κόσμου στο ΟΑΚΑ καθώς είχε χαθεί ήδη μια ευκαιρία πριν από πολλά χρόνια αλλά σε διαφορετικές συνθήκες, μετά το ματς με τον Λεβαδειακό.
Ο κόσμος που πλημμύρισε το Ολυμπιακό Στάδιο και το καλοκαίρι έκανε ρεκόρ εισιτηρίων διαρκείας, σήμερα έχει φτάσει στο σημείο να μην θέλει να βλέπει την ομάδα του γιατί του προκαλεί θλίψη. Παρόλα αυτά εξακολουθεί και πηγαίνει στο γήπεδο, ξεπερνώντας σε μ.ο. εισιτηρίων ακόμα και τον Άρη και τη Λάρισα που έχουν δώσει περισσότερα εντός έδρας παιχνίδια.
Αν το -κατά δήλωσή του- ακριβότερο ρόστερ της θητείας του είναι που παρουσιάζει αυτό το θλιβερό θέαμα, δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη για τις αποτυχημένες επιλογές του καλοκαιριού σε μεταγραφές αλλά και σε συνεργάτες.
Ο ΟΦΗ πληρώνει, βασικά, την επιλογή του προέδρου του να επενδύσει αποκλειστικά πάνω στον Νους, δίνοντας τα περισσότερα χρήματα επί της δικής του θητείας για το 50% των δικαιωμάτων του, με προφανή σκοπό να τον πουλήσει και την λάθος, όπως αποδείχθηκε, απόφαση να δώσει τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος στον Νίκο Νταμπίζα.
Ο Αργεντίνος αποτελεί ως τώρα αρνητικό σημείο αναφοράς και εξελίσσεται στο απόλυτο φιάσκο της σεζόν, με τη χρηματιστηριακή του αξία να πέφτει συνεχώς, αποδυναμώνοντας και αγωνιστικά την ομάδα, ενώ ο Νταμπίζας αποτελεί ήδη παρελθόν έχοντας ωστόσο αφήσει πίσω του μαζί με τον προηγούμενο προπονητή «καμένη γη».
Με το πρόσχημα της επιτυχημένης χρονιάς, πέρυσι, λόγω της παρουσίας της ομάδας στον τελικό, το ρόστερ πέραν της απόκτησης του Νους έμεινε γυμνό και τα αποτελέσματα φαίνονται στο γήπεδο. Γυμνή όμως είναι η ομάδα και διοικητικά μετά την αποχώρηση Λυσσάνδρου.
Σε έναν οργανισμό όπως είναι ο ΟΦΗ που έχει ως «σημαία» του την διαφάνεια, δεν του ταιριάζουν οι «αφανείς» παράγοντες ούτε ένας άνθρωπος, μόνος του, όπως ο Ηλίας Πουρσανίδης μπορεί να σηκώσει ένα τόσο μεγάλο βάρος.
Τα χτυπήματα που έχει δεχθεί ως τώρα είναι απανωτά και ούτε η λάμψη από τον εορτασμό των 100 χρόνων μπορεί να τα καλύψει. Η ήττα έχει γίνει συνήθεια και η εικόνα της ομάδας είναι αποκαρδιωτική, με το μέλλον σε μια χρονιά-ορόσημο να είναι αβέβαιο.
Για να αλλάξει εικόνα αυτό το συνονθύλευμα που παρακολουθούμε από την αρχή της σεζόν, μόνο μια λύση υπάρχει και είναι οι μεταγραφές… χθες. Για να μην χαθεί η σεζόν από τον Γενάρη κι αντί για γέλια και χαρές έχουμε κλάματα και «κηδείες»…