Αλήθεια, μιλάνε στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί; Και στην προκειμένη περίπτωση άραγε, ποιος είναι ο κρεμασμένος και τίνος είναι το σπίτι τελικά;
Ο λόγος για τις τελευταίες εξελίξεις στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, μια ιστορία που άνοιξε στην κυριολεξία τους «ασκούς του Αιόλου» για την ελληνική κοινωνία και όσο προχωρά ο καιρός και τρέχουν οι εξελίξεις, ο ελληνικός λαός περισσότερο μπερδεύεται παρά ενημερώνεται για όσα πραγματικά συνέβησαν.
Σε δύο παράλληλες διαδρομές για το ίδιο θέμα, που σύμφωνα με την απλή αλλά και την πολιτική λογική θα έπρεπε να κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, αυτό δεν συμβαίνει.
Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έδωσε το πολιτικό στίγμα της ιστορίας, συμπεριλαμβάνοντας στη δικογραφία ονόματα, γεγονότα και συνομιλίες που δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Δεν ξέρουμε όμως αν πραγματικά η Κυβέρνηση αρνείται να τα δει αυτά ή επιχειρεί επικοινωνιακά κόλπα για να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον. Κάπως έτσι ο πολίτης έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες από αποκαλύψεις και «αποκαλύψεις», και μόνος του πρέπει να βρει την αλήθεια, κάτι που τελικά δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο.
Δεν ξέρω αν το λένε επικοινωνιακό τρικ, αντιπερισπασμό, «μπάλα στις κερκίδες» ή «λάσπη στον ανεμιστήρα». Είναι και τόσο πλούσια αυτή η άτιμη η ελληνική γλώσσα.
Αλλά σε ποιο νου, κοινό ή πολιτικό, χωρά αυτό που χθες ζήτησε η Νέα Δημοκρατία, να πάνε στην Εξεταστική στελέχη του ΠΑΣΟΚ για το σκάνδαλο;
Ξεπερνώντας τον εαυτό της προκαλεί πολιτικά όταν δεν λέει για τους υπουργούς της, τα κορυφαία αλλά και τα πιο δεύτερα στελέχη, και αντ’ αυτού «δείχνει» τους άλλους. Όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Δεν θα έπρεπε δηλαδή να είναι μια βάση για την Εξεταστική τα ονόματα που περιλαμβάνονται στη δικογραφία; Επιπλέον, έχουν ακούσει εκείνη τη λαϊκή παροιμία που λέει πως «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι;»
Η αλήθεια είναι πως αυτή η ιστορία όπως προχωρά, δεν μας εκπλήσσει. Πολύ περισσότερο δεν μας εκπλήσσει η στάση της Κυβέρνησης, που αντί να δει τι θα κάνει με τα ανοιχτά της μέτωπα, μεταξύ των οποίων και ο ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά και τα Τέμπη και τα καινούρια 13ωρα «ευφυολογήματα» στα εργασιακά, ασχολείται με τους άλλους.
Αλλά είπαμε, είναι ένας τρόπος να στρέφεις αλλού το βλέμμα και στο τέλος να μην βλέπεις ούτε εσύ, ως άλλη στρουθοκάμηλος, με το κεφάλι βυθισμένο στην άμμο.
Το να τα πιστέψεις, όπως και όλα όσα συμβαίνουν, δεν είναι απλώς απειλή, είναι δεδομένος κίνδυνος. Μην εκπλαγείτε μάλιστα στις επόμενες εκλογές, αν ακούσετε ως «σημαία» τη διαλεύκανση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ από την τωρινή Κυβέρνηση.
Άλλωστε ποια είναι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία και ποια είναι η Λαούρα Κοβέσι μπροστά στους δικούς μας φωστήρες; Απλοί… υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα ξεχαστούν με τον καιρό;
Αλλά ώσπου να γίνουν όλα αυτά ο δρόμος είναι μακρύς και το παιχνίδι που θα παίζεται ως το τέλος της ιστορίας, κυρίως στο παρασκήνιο, ακόμα μακρύτερο.
Γι’ αυτό ας έχουμε τα μάτια μας αλλά και το μυαλό μας ανοιχτά, για να καταλάβουμε όσα περισσότερα μπορούμε, έξω από στημένα επικοινωνιακά τερτίπια.