Η κουβέντα περί μονιμότητας στον Δημόσιο Τομέα δεν είναι καινούργια, κάθε άλλο. Από πολλές απόψεις, μάλιστα, ίσως και να προκαλεί εντύπωση ότι συζητάμε ακόμα για αυτό το θέμα, τρέχοντας πια βαθιά μέσα στον 21ο αιώνα. Η περιχαράκωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας γύρω από τη μονιμότητα και η επιφυλακτικότητα για την άρση της, φανερώνει δύο πράγματα: πόσο αφιλόξενη είναι για τις μεταρρυθμίσεις και πόσο λίγο εμπιστεύεται τους θεσμούς. Στο τελευταίο αυτό σημείο, μπορεί να μην έχει κι άδικο…
Το τελευταίο διάστημα έχει φουντώσει το «τσουνάμι» αποκαλύψεων γύρω από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Πρόκειται για μια υπόθεση που απλώνεται ευρύχωρα σε βάθος χρόνου, αφορά εξ αντικειμένου σειρά κυβερνήσεων και αποδεικνύει πόσο εδραιωμένη είναι στη χώρα μας η έφεση στη «μικρομεσαία» διαφθορά. Πρόκειται, όπως όλα δείχνουν, για μια διαχρονική συμμαχία πολιτικών παραγόντων, στελεχών της διοίκησης και πολιτών – δικαιούχων.
Σαν αυτή ιστορίες πολλές θα μπορούσε να πει κανείς, και θα είχε δίκιο, αλλά από την άλλη πρόκειται για μια υπόθεση που δείχνει πολλά για πολλούς. Και αποδεικνύει ότι η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι το Α και το Ω του εκσυγχρονισμού της διοίκησης. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο, όμως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Η Ελλάδα είναι σήμερα πολλαπλά έκθετη ενώπιον των Ενωσιακών Αρχών λόγω αυτού του σκανδάλου, είναι ίσως η πιο σοβαρή υπόθεση που αντιμετωπίζουμε στην Ε.Ε. από την εποχή των διαβόητων Greek Statistics.
Και σε όλο αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο η μονιμότητα στο Δημόσιο. Για να το αντιστρέψω, οι απάτες έγιναν και θα γίνονταν ούτως ή άλλως, άσχετα από το όποιο εργασιακό καθεστώς των υπαλλήλων της διοίκησης. Συνεπώς, τα προβλήματα είναι πολύ ευρύτερα και πολύ βαθύτερα.
Γιατί γίνεται λοιπόν ξαφνικά τόση συζήτηση για την άρση της μονιμότητας, ενώ μάλιστα ήδη ολοένα και λιγότεροι υπάγονται σε αυτό το πλαίσιο;
Πολύ απλά, γιατί η Κυβέρνηση είχε ανάγκη από κάτι μεταρρυθμιστικά συμβολικό, κάτι επικοινωνιακά εμβληματικό για να ανακτήσει τον πολιτικό αέρα που έχει χάσει σε ένα μέρος του πολιτικού κοινού του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πρόκειται για μια πολιτική φωτοβολίδα. Η πιθανότητα να βρεθούν σε αυτή τη φάση οι 180 ψήφοι για την αναθεώρηση του Άρθρου 103 του Συντάγματος, είναι ελάχιστη.
Ταυτόχρονα, το πρόταγμα της άρσης της μονιμότητας θα επιτρέψει στην Κυβέρνηση να κρύψει πίσω του όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να γίνουν για να μην υπάρξουν άλλοι ΟΠΕΚΕΠΕ στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς δεν θα γίνουν.
Γιατί, αν η Κυβέρνηση θέλει να άρει τις ανισότητες ανάμεσα στον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα, μπορεί κάλλιστα να φτιάξει έναν εφαρμόσιμο οδικό χάρτη σύγκλισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αν θέλει να βελτιώσει τη διοίκηση, μπορεί να εφαρμόσει το ήδη υφιστάμενο σχέδιο για απολύσεις επιόρκων υπαλλήλων και να μειώσει τη γραφειοκρατία στην ουσία της.
Αν θέλει να εξαλείψει τη διαφθορά, μπορεί να πάρει την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και να δει πώς στήνονται και πώς λειτουργούν τα συμπλέγματα συμφερόντων που λυμαίνονται κάθετα το δημόσιο και το ευρωπαϊκό χρήμα. Με όλα αυτά όμως θα ενοχληθούν πολλοί που κανείς δεν θέλει να ενοχλεί. Οπότε, για άλλη μια φορά μοιράζουμε καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.