Τώρα που κάθεται και ο τελευταίος κόκκος σκόνης από τον τελικό του κυπέλλου, τώρα που επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην καθημερινότητα και που ο κόσμος προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τα συναισθήματά του από την εμπειρία του ΟΑΚΑ, είναι ώρα να δούμε και την επόμενη μέρα του ΟΦΗ.
Πολλοί μου ζητάνε να γράψω τη γνώμη μου για το αν η χρονιά που μόλις τελείωσε ήταν επιτυχημένη ή όχι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η άποψη του καθενός είναι υποκειμενική: για κάποιον η χρονιά είναι αποτυχημένη γιατί ούτε η 5η θέση ήρθε ούτε και το κύπελλο στην Κρήτη. Για κάποιον άλλο είναι επιτυχημένη γιατί έφτασε στον αρχικό του στόχο που ήταν η πεντάδα και στον τελικό του κυπέλλου, ανεξάρτητα ότι δεν το κατέκτησε.
Σήμερα θέλω να σταθώ στον τελικό, που για μένα ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση του ΟΦΗ την φετινή χρονιά, ανεξάρτητα ότι κάποιοι για να την μειώσουν, τονίζουν το γεγονός ότι ήταν τυχερός γιατί απέφυγε τις ομάδες από το γκρουπ 1-4.
Αν γυρίσουμε στα προηγούμενα χρόνια θα δούμε τη διαφορά: ο ΟΦΗ απέκλεισε φέτος τρείς καλές ομάδες της Σούπερ Λιγκ και βρέθηκε δίκαια στον τελικό. Πέρυσι είχε αποκλειστεί από μια από αυτές, τον Παναιτωλικό και παλαιότερα από τον Βόλο.
Το κύπελλο το έχασε αλλά αυτή ήταν και η μοναδική ήττα στο ΟΑΚΑ. Το αποτέλεσμα μετράει, το κύπελλο είναι ένας τίτλος και ο ΟΦΗ έχει μόνο έναν, τον οποίο κατέκτησε πριν από 38 χρόνια στον ίδιο θεσμό, αλλά η δική μου αίσθηση είναι ότι αν εξαιρέσει κανείς το αγωνιστικό σε όλα τα υπόλοιπα, βγήκε κερδισμένος.
Σημαντικότερα οφέλη η καταξίωση στα μάτια του φίλαθλου κόσμου της Ελλάδας και τα νέα παιδιά, η νέα γενιά φιλάθλων που δημιουργείται από τέτοιους αγώνες.
Η εικόνα των 17.000 plus φιλάθλων του ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ αποτελεί την μεγαλύτερη νίκη των τελευταίων 19 χρόνων. Η αμέσως προηγούμενη υπήρξε στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό τον Μάη του 2006, όταν σε ένα παιχνίδι με τελείως διαφορετικό διακύβευμα συγκέντρωσε περίπου 25.000 κόσμου στο Παγκρήτιο Στάδιο.
Η τότε διοίκηση της ΠΑΕ ούτε καν αντιλήφθηκε πόσο δυνατό ήταν το μήνυμα, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να το αξιοποιήσει και το αποτέλεσμα της αδράνειας το είδαμε μετά από δυο χρόνια με τον πιο τραγικό τρόπο, τον υποβιβασμό της ομάδας και την απαξίωσή της από το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Χρειάστηκε να περάσει ο ΟΦΗ από κακοτράχαλα βουνά και να βρεθεί στον πάτο για να μπορέσει να σηκωθεί ξανά και να φτάσει να διεκδικεί έναν τίτλο, μετά από 35 χρόνια. Και φυσικά ο κόσμος που τόσα πέρασε αλλά έκανε υπομονή και δικαιώθηκε, ήταν εκεί για να στηρίξει και να πανηγυρίσει.
Το πιο σημαντικό είναι ότι το έκανε γνωρίζοντας ότι απέναντι βρισκόταν η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας, ένας πανίσχυρος σε όλα τα επίπεδα αντίπαλος με δεκαπλάσιο μπάτζετ και οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του.
Το έκανε επίσης ξέροντας ότι θα χρειαστεί να θυσιάσει χρόνο και χρήμα, να φύγει από το σπίτι του και την δουλειά του, στο άνοιγμα της αυλαίας της τουριστικής περιόδου στην Κρήτη και να ταξιδεύει μερόνυχτα για να φτάσει στον προορισμό του.
Είναι εντυπωσιακό και δεν μπορεί να το χωρέσει εύκολα ο νους πόσο κόπο, πόσες δυσκολίες και τι συντονισμό δυνάμεων απαιτεί μια τέτοια μετακίνηση από ένα νησί και μάλιστα χωρίς πολλές βοήθειες από τους επίσημους φορείς. Καμιά σημασία δεν έχει που ο ΟΦΗ δεν εξάντλησε τα 22.000 εισιτήρια που είχε στην διάθεσή του.
Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος αυτής της «εκστρατείας» των φίλων της κρητικής ομάδας, που δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλες που με ένα λεωφορείο και κόστος που μπορεί να αναλογεί σε δυο καφέδες μπορούν να μετακινήσουν κόσμο στην στεριά από το ένα μέρος στο άλλο.
Ο ΟΦΗ με την συμμετοχή του στον τελικό, ανέβηκε επίπεδο γιατί έδειξε σε όλους πόσο μεγάλη ομάδα είναι. Δεν έχει σημασία αν συμπεριλαμβάνεται στους big: μια ομάδα που έχει την δυνατότητα να μεταφέρει από αέρος και θαλάσσης 17.000 λαό δικαιούται να βρίσκεται στο κλαμπ των μεγάλων. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος. Συν τα νέα «ομιλιτάκια» που βρέθηκαν μαζί με τους γονείς τους στο ΟΑΚΑ και ανέμιζαν τη σημαία του ΟΦΗ στον αττικό ουρανό.
Όλα αυτά τα παιδιά ανεξάρτητα ότι δεν πανηγύρισαν τίτλο, θα είναι εκεί και αύριο και θα αποτελέσουν την νέα γενιά φιλάθλων. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και ο Μιχάλης Μπούσης που είναι ευφυής άνθρωπος και επιχειρηματίας, λογικά πρέπει να το έλαβε για να πράξει τα δέοντα. Υποχρέωσή του πλέον είναι να πάρει την πάσα από τον κόσμο.
Ο τελικός δεν πρέπει να είναι το τέλος αλλά η αρχή για μια νέα πορεία. Για νέους τελικούς και γιατί όχι και για έναν τίτλο. Το όνειρο δεν τελείωσε.
Έμεινε ανεκπλήρωτο και ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ μπορεί να το διατηρήσει ζωντανό, δημιουργώντας έναν ακόμα πιο ανταγωνιστικό ΟΦΗ και ένα γήπεδο που θα αντιπροσωπεύει την ομάδα και τον κόσμο της, διότι το Γεντί Κουλέ, όσο κι αν ακουστεί σκληρό, δεν μεγαλώνει τον ΟΦΗ, τον μικραίνει.
Παίξε μπάλα Μιχάλη Μπούση, είναι πλέον στα πόδια σου…