«Μίλα». Το σύνθημα για τη φετινή Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Μίλα, μίλα, μίλα· η μόνιμη προτροπή για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, και όχι μόνο.
Όλοι είναι με την προτροπή στο στόμα όταν απευθύνονται σε πολίτες, γυναίκες και άντρες, σε κάθε περίπτωση – είτε πρόκειται για κακοποίηση, είτε για πολιτικά ή άλλα σκάνδαλα, είτε για παράπονα και καταγγελίες.
Σωστό είναι, αλλά φτάνει να έχουμε μόνο φωνή όταν αυτή δεν βρίσκει τον στόχο της;
Αλλά και πόσο εύκολο είναι να βγει τελικά αυτή η φωνή σε κάθε περίπτωση;
Φανταζόμαστε όλοι ότι σχεδόν καμιά γυναίκα δεν μιλά στην πρώτη υποτίμηση, στην πρώτη προσβολή, στην πρώτη λεκτική κακοποίηση, ούτε καν σε κάθε χαστούκι.
Το γιατί συμβαίνει αυτό, δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση, καταλαβαίνει ο καθένας αν δει δίπλα και γύρω του. Ακόμα αν και ο ίδιος δίνει μάχη με τα ταμπού και τα στερεότυπά του.
Κυρίως όμως δεν μιλούν, γιατί μόλις μιλήσουν, τις περισσότερες φορές επιστρέφουν στο σπίτι με τον κακοποιητή για να κακοποιηθούν χειρότερα. Παρότι έχουν αλλάξει πολλά στον τρόπο της ενδοοικογενειακής βίας, τουλάχιστον σε επίπεδο νομοθετικό, θεσμικό αλλά και στις πρακτικές της ΕΛ.ΑΣ., υπάρχουν πολλά περισσότερα που απομένουν να διορθωθούν.
Κι επειδή κάθε σύστημα δοκιμάζεται στην πράξη -δυστυχώς στην περίπτωση της Κυριακής Γρίβα με τραγική κατάληξη- είναι ανάγκη να δούμε και τα υπόλοιπα. Ανάμεσα στο panic button και στη μεταφορά μιας γυναίκας και των παιδιών της σε προστατευόμενο σπίτι, μεσολαβούν πολλά και διαφορετικά στάδια.
Ποια στήριξη έχουν αυτές οι γυναίκες για να προχωρήσουν σε καταγγελία; Πώς φτάνουν ως εκεί «κουβαλώντας» τα στραβά βλέμματα, τις νουθεσίες, τα σχόλια και την κοινωνική κατακραυγή; Και αν προχωρήσουν, πώς προστατεύονται για να μην τις δολοφονήσει ο κακοποιητής τους στο επόμενο βήμα;
Στα λόγια όλα είναι εύκολα, όπως ήταν και το σύστημα υγείας, όταν άρχισε να δέχεται καταγγελίες για τις υπηρεσίες που παρέχουν τα νοσοκομεία. Είδαμε λοιπόν να γίνονται 575 καταγγελίες και να θεωρούνται βάσιμες μόλις επτά. Ούτε στη λογική όμως «αντέχει» ένας τέτοιος αριθμός, ούτε στατιστικά δικαιολογείται.
Δηλαδή μας λένε ότι 568 άνθρωποι μπήκαν στον κόπο να κάνουν καταγγελίες γιατί υπερέβαλαν ή γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν;
Πριν από χρόνια, έφθαναν καταγγελίες ως τις εφημερίδες για χαρτάκια με νούμερα προτεραιότητας που πουλούσαν κάποιοι σε δημόσιες υπηρεσίες, με αντίτιμο 5 ευρώ και με απασχόληση μισής ώρας κάθε πρωί να μεταβαίνουν ως εκεί, να παίρνουν τα χαρτάκια και να τα διαθέτουν σε πολίτες και έβγαζαν ένα παχυλό μεροκάματο.
Άλλες φορές έχουν γίνει καταγγελίες για κακές συνθήκες εργασίας, ανασφάλιστους και παραβάσεις της εργασιακής νομοθεσίας. Μέχρι να φθάσουν οι υπηρεσίες, οι παραβάτες και καμιά φορά και οι καταγγέλλοντες, «εξαφανίζονται». Ακόμα και με την ψηφιακή κάρτα εργασίας, κάποιοι «παίζουν» με το σύστημα και εξαπατούν τις υπηρεσίες, που πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει.
Ένας τρόπος να «μιλούν» οι πολίτες, είναι να βγαίνουν στον δρόμο και να διαμαρτύρονται, να κάνουν διαδηλώσεις και συλλαλητήρια και να δείχνουν την άποψη, την αντίθεσή τους και να διεκδικούν την ικανοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων.
Αλήθεια, πόσες φορές είδατε στον δημόσιο βίο να εισακούεται αυτό που λένε όσοι μιλούν; Μην προσπαθείτε να τις μετρήσετε, ίσως βρείτε λιγότερες και από τα δάκτυλα ενός χεριού.
Η μόνη ίσως φορά -αλλά τότε μιλάμε για ψήφο και όχι για φωνή, και μάλιστα μαζικοποιημένη- είναι οι εκλογές.
Αλλά θα συνεχίσουμε να μιλάμε και να λέμε και στους άλλους «Μίλα» με την ελπίδα ότι κάπου, κάποτε, κάποιος θα μας ακούσει!