Από τη μία διεκδικεί το Νόμπελ Ειρήνης και από την άλλη μία θέση στον παράδεισο. Τι από τα δύο δικαιούται; Μήπως τίποτα; Ο πρόεδρος Τραμπ δεν είναι η πρώτη φορά που αφήνει με ανοικτό το στόμα το παγκόσμιο ακροατήριο με τις δηλώσεις του. Την ειρήνη που ευαγγελίζεται την ψάχνουμε χρόνια, όχι μόνο μετά την Αλάσκα εποχή.
Μια ειρήνη που είναι αυτή που σίγουρα θέλει ο πλανητάρχης, αδιαφορώντας όμως για άλλους πολέμους, εξίσου καταδικαστέους και πολύνεκρους. Άλλωστε, ο πρόεδρος της Αμερικής δεν είναι η πρώτη φορά που έχει εκφράσει τον διακαή του πόθο, που δεν είναι άλλος από το να γραφτεί το όνομά του μαζί με εκείνα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του Μάχατμα Γκάντι (που αν και δεν πήρε βραβείo ήταν υποψήφιος) και τόσων άλλων.
Το 2008 έγιναν οι πρώτες συζητήσεις γι’ αυτό, αλλά η ιστορία δεν προχώρησε. Μαζί του μία άλλη σημαντική μορφή, αυτή του ηγέτη της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, είχε ακουστεί για την ίδια διάκριση, κάνοντας πολλούς να αναρωτηθούν: γιατί όχι και στον Αδόλφο Χίτλερ, έστω και με χρονοκαθυστέρηση;
Αλήθεια, τι κοινό έχει ο πλανητάρχης με τον άνθρωπο που έκανε αγώνα κατά του φυλετικού διαχωρισμού και της αδικίας στις ΗΠΑ, προωθώντας τη μη βίαιη αντίσταση; Τι κοινό έχει με τον Γιόσι Βεντουλίν, ο οποίος βραβεύθηκε για την προσπάθειά του στην αποναρκοθέτηση και την υποστήριξη προσφύγων;
Με την Κολομβιανή πρόεδρο Ιβάνα Σάντσεθ, που τιμήθηκε για τη συμβολή της στην ειρηνική συμφωνία μεταξύ της Κυβέρνησης και των ανταρτών;
Κανένα κοινό στοιχείο. Ο Τραμπ είναι διαφορετικός. Αλλάζει τη μορφή ενός πολέμου και τον φέρνει στα μέτρα του, βοηθώντας μονάχα τα συμφέροντα μιας κλειστής αμερικανικής οικονομίας που εξυπηρετεί, και κυρίως, τον εξυπηρετεί.
Τα βραβεία αυτά απονέμονται σε άτομα, οργανισμούς ή κινήματα που έχουν συνεισφέρει στην προώθηση της ειρήνης και της συμφιλίωσης, είτε μέσω ανθρωπιστικής δράσης ή και άλλων μέτρων που περιορίζουν τη βία και ενισχύουν την παγκόσμια ειρήνη.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει καταφέρει τίποτα από όλα αυτά. Και οι απαντήσεις υπάρχουν σε μια εκτενή αρθρογραφία ξένων μέσων ενημέρωσης, που καταρρίπτουν ένα προς ένα τα επιχειρήματα όσων θέλουν να δώσουν αυτή τη διάκριση σε έναν από τους χειρότερους, ίσως, προέδρους που γνώρισε η Αμερική.