Είναι εντυπωσιακό. Σε έναν κόσμο που βράζει, που κυριολεκτικά σείεται από κρίσεις, διαφθορά, πολέμους και καταστροφές, η ελληνική δημόσια σφαίρα -από τα πρωινάδικα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι τις πιο σοβαρές συζητήσεις- μοιάζει να έχει βρει το απόλυτο κέντρο βάρους της σε μία και μόνο φιγούρα: τον Βασίλη Μπισμπίκη.
Είναι θέμα ανθρώπινης επιλογής, μιας επιλογής που ενισχύεται από τη δομή των σύγχρονων μέσων ενημέρωσης και του διαδικτύου.
Ο Μπισμπίκης, ως σύμβολο μιας εύπεπτης lifestyle είδησης, προσφέρει κάτι πολύτιμο: μας αποσπά από τα δεινά αυτού του κόσμου και κυρίως, τα δικά μας.
Τα πραγματικά προβλήματα -ο πόλεμος, η κλιματική αλλαγή, η φτώχεια- είναι βαριά, περίπλοκα και, κυρίως, απαιτούν δράση. Μας αναγκάζουν να σκεφτούμε, να πάρουμε θέση, ίσως και να αλλάξουμε τη ζωή μας.
Αντιθέτως, ο σχολιασμός για τον ηθοποιό είναι άκοπος, αβλαβής και παρέχει μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στη δημόσια συζήτηση, χωρίς κανένα πραγματικό κόστος.
Είναι η βολική φούσκα της ελαφρότητας, που μας επιτρέπει να αγνοήσουμε την βροχή των προβλημάτων. Ταυτόχρονα, τα ίδια τα media αναπαράγουν μανιωδώς τέτοιες ειδήσεις, γιατί… κάνουν κλικ. Είναι ο εύκολος, σίγουρος τρόπος να γεμίσει η ώρα και να διατηρηθεί η τηλεθέαση.
Το σχόλιο αυτό, φυσικά, δεν είναι μια προσωπική επίθεση στον Βασίλη Μπισμπίκη. Εκείνος κάνει τη δουλειά του και ζει τη ζωή του. Η κριτική αφορά τον κοινωνικό μας καθρέφτη.
Είναι το σύμπτωμα μιας βαθιάς, πολιτικής απάθειας. Όσο ασχολούμαστε με το κουτσομπολιό, με το «ποιος, πού και πώς» ενός celebrity, τόσο λιγότερο ασχολούμαστε και πιέζουμε να λυθούν τα σοβαρά.
Όχι, δεν χρειάζεται να καταργήσουμε τα lifestyle θέματα, αλλά να τους δώσουμε τον (μικρό) χρόνο που τους αναλογεί και ας αναρωτηθούμε, πόσο καιρό ακόμα θα επιτρέπουμε να λειτουργούν ως «σιωπητήριο» για τα πραγματικά ζητήματα που απειλούν να μας πνίξουν;
Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κανάλι;