“Αμάν και αυτή η γριά, πότε θα ψοφήσει να τελειώνουμε;”, άκουσε μια μέρα τη νύφη της να ξεστομίζει
Τον γνώρισε μια “ανάσα” πριν τον πόλεμο. Δεν θα έλεγα ότι τον ερωτεύτηκε, αλλά την “κέρδισε” το καθαρό του πρόσωπο. Δίπλα του μπορούσε να φανταστεί μια όμορφη ζωή.
Όταν έμεινε έγκυος στη Νίκη τους, εκείνος έφυγε για το Μέτωπο. Ακολούθησαν πολλές δυσκολίες στην κοινή τους πορεία αλλά κάθε φορά που ετοιμάζονταν να το βάλουν κάτω κοιτούσαν τα παιδιά τους και έπαιρναν δύναμη.
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά έκαναν εγγόνια και η ευτυχία μεγάλωνε.
Όταν ήρθε η ώρα να “φύγει”, δεν ήθελε να τους γίνει βάρος. Ο σύντροφός της την είχε αποχαιρετήσει πριν δύο χρόνια και γνώριζε μέσα της πως ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα.
Τα τρία της παιδιά δεν άφησαν ούτε για μια στιγμή το χέρι της. Ήταν τόσο περήφανη για εκείνα, αλλά δεν μπορούσε να μην «ταξιδεύει» ο νους της στην γειτόνισσά της, την κυρά Μαρίνα.
Δύο παιδιά έκανε και φρόντισε να μην τους λείψει τίποτα, ξενοδούλεψε, στερήθηκε η ίδια για να μεγαλώσει, να σπουδάσει και να παντρέψει τα παιδιά της.
Όταν το εγκεφαλικό της χτύπησε την πόρτα κανείς δεν περίμενε αυτό που της επιφύλασσε η μοίρα.
Σε ένα βρώμικο κρεβάτι, κάπου σε μια γωνιά και τα παιδιά της πιο πέρα, με την κάρτα του ΑΤΜ να κόβει βόλτες στα πορτοφόλια των εγγονών που ήθελαν να πιουν μια μπίρα αλλά ποτέ στην υγεία της γιαγιάς τους.
“Αμάν και αυτή η γριά, πότε θα ψοφήσει να τελειώνουμε;”, άκουσε μια μέρα τη νύφη της να ξεστομίζει χωρίς καμία ντροπή, αλλά με πολύ θυμό.
“Τουλάχιστον να τα κακαρώσει τέλος του μήνα, να έχει μπει η σύνταξη”, είπε ο γιος της, ο Κώστας, που ούτε που θυμόταν πόσες φορές είχε ξενυχτήσει στο προσκεφάλι του γιατί μικρός ήταν και λίγο αρρωστιάρικος αλλά με την δική της φροντίδα έγινε άντρας ολόκληρος.
Μόνο τα μάτια της κουνούσε, “σάρωνε” το δωμάτιο για να βρει μια παρηγοριά, ίσως στη μικρή εγγονή της που είχε το όνομά της, αλλά του κάκου.
Πέθανε όπως λέμε σαν το σκυλί στο αμπέλι και η μόνη που την έκλαψε ήταν αυτή της η γειτόνισσα που ήξερε για όλες τις θυσίες, τις στερήσεις και τα όνειρα που έκανε για τα… καμάρια της.
Υ. Γ. Ό,τι και αν συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας δομής ηλικιωμένων, ένας γιος, μια κόρη, ένας ανιψιός και μια εγγονή φέρουν μερίδιο ευθύνης. Αν δε σεβόμαστε το παρελθόν μας, κανένα μέλλον δε μας αξίζει.
Και μια απορία, αν έρθει ένας εισαγγελέας στο σπίτι μου και δει τις κόρες μου βρώμικες και υποσιτισμένες θα μου τις πάρει, γιατί δε συμβαίνει το ίδιο και για τους ηλικιωμένους γονείς μας;