Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πώς τα παλιά κρητικά νοικοκυριά κατάφεραν να σπουδάσουν τα παιδιά τους! Όχι ένα και δύο, αλλά πολλά παιδιά, αφού πριν από μισό περίπου αιώνα οι οικογένειες ήταν πολυπληθείς.
Κι όμως, κατάφερναν να στέλνουν τα παιδιά τους στην Αθήνα, στην πρωτεύουσα, να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί. Και πίσω έμεναν κι άλλα παιδιά με την μητέρα και τον πατέρα να εργάζονται σκληρά, κυρίως με τα χωράφια, για να καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Και τα έβγαζαν πέρα.
Και μεγάλωναν τα παιδιά και τα σπούδαζαν και κατάφεραν και στα κορίτσια τους να δώσουν και προίκα! Ναι βέβαια… προίκα που τώρα πλέον είναι μόνο μία λέξη στο λεξικό… Μόνο έτσι κάποιοι από τις νέες γενιές την γνωρίζουν.
Και ερχόμαστε στο σήμερα! Έρχεται η μεγάλη μέρα, η ανακοίνωση της σχολής όπου το παιδί σου θα φοιτήσει… και μετά τη χαρά έρχεται ο πονοκέφαλος. Πονοκέφαλος για το πώς θα βγει ο μήνας, τι ποσό θα στείλεις στον φοιτητή/τριά σου για να σπουδάσει και να ονειρευτεί το δικό του/της μέλλον.
Πόσο ενοίκιο θα πρέπει να δίνεις και τι θα μείνει για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας; Και πού; Στο 2025, που οι περισσότερες οικογένειες έχουν δύο, τρία ή ένα παιδί.
Μία γκαρσονιέρα με ενοίκιο 1.000 ευρώ! Αλήθεια; Υπάρχει οικογένεια που μπορεί να δώσει για ένα παιδί 1.000 ευρώ; Και για το φαγητό του, τη μετακίνησή του, ρεύμα, τηλέφωνο, πόσα; Και για τους υπόλοιπους; Πώς θα καταφέρουν οι άλλοι να βγάλουν τον μήνα, με έναν μισθό που από τις 15 το μήνα έχει εξανεμιστεί;
Θα μου πείτε, τα 1.000 ευρώ ενοίκιο είναι ένα εξωφρενικό ποσό και είναι για λίγους. Και εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά τα 400 ευρώ και τα 500 ευρώ για μία γκαρσονιέρα, πιστεύετε ότι είναι λιγότερη επιβάρυνση για μία μέση οικογένεια στην Ελλάδα;
Αλήθεια; Αναρωτηθήκατε με δύο μισθούς σε ένα σπίτι, δηλαδή γύρω στα 2.000 με 2.500 ευρώ με δάνεια, με το σούπερ μάρκετ στον Θεό, με ρεύμα, λογαριασμούς, φόρους κτλ., μπορεί να στηρίξει και έναν/μία φοιτητή/τρια; Φανταστείτε τώρα να σπουδάζουν δύο παιδιά ταυτόχρονα.
Και το κράτος τι κάνει; Με 2.000-2.500 ευρώ έσοδα από τους δύο μισθούς της οικογένειας, δεν υπάρχει καμία μέριμνα και κανένα επίδομα που θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια είναι… φταίνε τα ακριβά ενοίκια ή οι χαμηλοί μισθοί;
Μάλλον και τα δύο και κάποιοι θα πρέπει να βρουν λύση και για τα δύο. Σε άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες, οι φοιτητές επιδοτούνται για την ολοκλήρωση των σπουδών τους, με την υποχρέωση, όταν βγουν στην αγορά εργασίας, να επιστρέψουν το ποσό αυτό από τον μισθό τους.
Έτσι όλη η παιδεία ανήκει πραγματικά σε όλους. Όσοι πραγματικά θέλουν να σπουδάσουν, να μπορούν να το κάνουν είτε στη χώρα τους είτε σε οποιοδήποτε άλλο πανεπιστήμιο. Όταν προσπαθούμε να αντιγράψουμε κάτι να το κάνουμε σε όλα, όχι μόνο σε όσα συμφέρουν τις εκάστοτε Κυβερνήσεις.