Δυστυχώς αυτή είναι η ισοπέδωση του άσπρου-μαύρου και οι συνέπειες της υποκριτικής αχρωματοψίας!
«Μες στο φθηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών» είναι ο στίχος που μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό με τη συγκυρία του σημερινού ανοίγματος των ξενοδοχείων πόλεως, ύστερα από 70 ημέρες, λόγω της πανδημίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι η σύγχρονη πανούκλα κατάφερε ό,τι δεν κατάφερε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: να κρατήσει τα ξενοδοχεία κλειστά για ικανό χρονικό διάστημα!
Ξέρω, ξέρω. Ο πρόλογος παραπέμπει σε ξενοδοχεία ημιδιαμονής, που ο καθωσπρεπισμός κάποιων τα έχει ποινικοποιήσει στα μυαλά τους. Αντίθετα, η ημιαπασχόληση τους φαίνεται ως το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου και το πρόγραμμα SURE της Κομισιόν ασφαλέστερο από κάθε ξεχασμένο προφυλακτικό στα κομοδίνα των ξενοδοχείων που μνημονεύουμε, ένεκα της ημέρας.
Και η Ούρσουλα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πιο αμέμπτου ηθικής, από κάθε δούλα και κυρά που περνά την πόρτα του ξενοδοχείου για να περιπέσει σε αλλότριες ακολασίες στην αγκαλιά του κάθε διαφθορέα. Η Ούρσουλα, που δεν είναι η Άντρες, σπρώχνει στην ευρωπαϊκή αγορά 750 δισ. στήνοντας το Ταμείο Ανάκαμψης και φιλοδοξώντας να γίνει σύγχρονος Μάρσαλ, επικαιροποιώντας το σχέδιό του.
Αλλά ο χρόνος της ημιδιαμονής δεν μου επιτρέπει να κάνω την αναγωγή. Αν τα καταφέρει, θα το δείξει το μέλλον. Το μέλλον άδηλον όμως… Και ας επαίρονται η Κομισιόν και η κυβέρνησή μας ό,τι προσφέρουν τα εργαλεία σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους για να πάμε παραπέρα ή μάλλον παρακάτω. Η εργαλειοποίηση δεν είναι παρά ωραιοποίηση και τα φτιασιδώματα έχουν προσωρινή διάρκεια.
«Γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο, όπως τα τρένα στο σταθμό…». Και κάπως έτσι ψαλιδίζονται το επίδομα άδειας, το δώρο Χριστουγέννων, οι ώρες απασχόλησης και φυσικά οι αποδοχές, υπό την ομπρέλα της «Συν- Εργασίας»! Αλήθεια, χωρίς ομπρέλα και ξυπόλητοι στη βροχή, πόσο χειρότερα μπορεί να είναι;
Και όλο αυτό με το αμπαλάζ του «Μηχανισμού Ενίσχυσης Απασχόλησης» (Μ.Ε.Α.). Δεν αρχίζουμε καλύτερα το πλέξιμο; Και αυτό απασχόληση είναι! Το ακρωνύμιο ΜΕΑ πάει με τα ΜΑΤ και τα δυο μαζί μάς οδηγούν στην μπατσοποίηση. Δεν την είχα δει ποτέ, αλλά πάντα με συνέπαιρνε ο τίτλος της. Ο λόγος για την ταινία «Για το τομάρι ενός μπάτσου».
Σίγουρα δεν είχα στο μυαλό μου το μπάτσο που σκότωσε τον Τζορτζ Φλόιντ και άνοιξε για μια ακόμα φορά τον ασκό του Αιόλου στις ΗΠΑ. Ο Φλόιντ πέθανε μην μπορώντας ν’ ανασάνει και η έλλειψη οξυγόνου απέκτησε διαπλανητικό χαρακτήρα για ένα κόσμο εθισμένο στο άσπρο- μαύρο.
Καλός μπάτσος, νεκρός μπάτσος. Λευκός μπάτσος, κακός μπάτσος. Και μέσα στην παγκόσμια αφύπνιση κατά του ρατσισμού κάποιοι επιμένουν στον συμψηφισμό και τον αντιπερισπασμό και ποστάρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θέματα με Πακιστανούς που βιάζουν λευκές γυναίκες, επειδή τάχα μου σε αυτό είναι οι καλύτερες! Όσο εμείς είμαστε Αφροαμερικανοί, τόσο αυτοί είναι με τις βιασθείσες γυναίκες!
Δυστυχώς αυτή είναι η ισοπέδωση του άσπρου- μαύρου και οι συνέπειες της υποκριτικής αχρωματοψίας! Α, σήμερα ανοίγει και η Πρωτοβάθμια.
Μα τα παιδιά είναι μικρά για να τα βάλουμε σε φθηνά ξενοδοχεία και προκάτ συνθήκες. Ας τους δώσουμε ευρύχωρες αίθουσες, ευήλιες και ευάερες, θελκτικές για την ποίηση και αποτρεπτικές για τον ιό, τον αόρατο εχθρό. Ακόμα και ο Ελύτης του… Τσιόδρα είναι χρησιμότερο μάθημα πάνω στον ανθό της νιότης. Και ας αποτελέσουν οριστικό παρελθόν όλες του Τσιόδρα οι… εκπομπές.
Για μας τα μεγάλα παιδιά πέρασε κιόλας η ώρα στο ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Όσο ερωτοτροπήσαμε με την επικαιρότητα, ερωτοτροπήσαμε… Καιρός να πάμε παρακάτω. Χέρι χέρι και με τις αγωνίες των πολλών!