Η αλήθεια είναι ότι το «φετσόλαδο» της δημόσιας κατακραυγής της πολιτικής διαχείρισης της Δημοτικής Αρχής Ηρακλείου στην καθαριότητα, δεν καταπίνεται εύκολα. Όχι επειδή σφραγίζεται από την αξιολόγηση του Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά γιατί αντανακλά την οριζόντια θεμελιωμένη άποψη της κοινωνίας που δεν θα κάνει τη χάρη στη Δημοτική Αρχή να περιμένει το τέλος της θητείας της… για να πει την άποψή της.
Και τη «δούλεψε» την απόρριψη αυτή η Δημοτική Αρχή, όχι μόνο με τις υψηλές προσδοκίες, που έχτισε προεκλογικά στην κοινωνία, στις οποίες δεν ανταποκρίθηκε, αλλά γιατί όταν ζήτησε την ψήφο του Ηρακλειώτη, δεν ενημέρωσε ότι έχει ταμπού με τον δημόσιο χαρακτήρα της καθαριότητας και ότι έχει στα σχέδιά της, την είσοδο ιδιώτη.
Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος της Κυβέρνησης, με την οποία εναρμονίζεται απόλυτα πολιτικά η Δημοτική Αρχή, για την είσοδο ιδιωτών στα απορρίμματα, όπως αντίστοιχα φαίνεται να εναρμονίζεται και για την εγκατάσταση εργοστασίου καύσης στο Ηράκλειο, αν κρίνουμε από την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που δεν κατέγραψε ίχνος ενόχλησης για τη δρομολόγηση του σχεδιασμού.
Η στάση αυτή βέβαια δεν προκαλεί αιφνιδιασμό, αν σκεφτούμε το γεγονός ότι τα πιο ισχυρά στελέχη της σημερινής Δημοτικής Αρχής, προέρχονται από μια άλλη δημοτική παράταξη, ο επικεφαλής της οποίας, αν και «μάτωσε» πολιτικά για να φέρει το εργοστάσιο καύσης στο Ηράκλειο, στην πράξη δεν τα κατάφερε, καθώς βρέθηκε αντιμέτωπος με την καθολική αντίδραση της κοινωνίας.
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία θα κρίνει όλα και όλους για τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξουν να σταθούν στα ζητήματα που αναδύονται καθημερινά από την ειδησεογραφία, όπως για παράδειγμα το θέμα της πτώσης μέρους της τοιχογραφίας των δελφινιών στην Κνωσό, για την οποία η υπουργός Πολιτισμού κ. Μενδώνη, προσπάθησε κατά τη συνήθη κυβερνητική τακτική να μας πει ότι φταίει ο «Στρατηγός Άνεμος»…
Για τις ρηγματώσεις όμως που αποκάλυψε το Patris.gr στα «διαμερίσματα της βασίλισσας» δεν βρήκε κουβέντα να πει η υπουργός… Και εκεί οι νοτιάδες φταίνε; Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι στη Λότζια προτίμησαν να δαγκώσουν τη γλώσσα τους παρά να ζητήσουν ευθύνες από την υπουργό Πολιτισμού, για την προσβλητική έλλειψη συντήρησης του μνημείου, με το επιχείρημα ότι τώρα προέχει η ένταξη του μνημείου στο καλεντάρι της Ουνέσκο.
Και μάλιστα για να δικαιολογήσουν την πολιτική αλαλία για το «ατυχές γεγονός» της πτώσης της τοιχογραφίας, χειραγωγικά συνέδεσαν την τοξικότητα με την πολιτική κριτική… και έτσι νομίζουν ότι «καθάρισαν». Κάτι παρόμοιο, δεν έγινε και με την επικοινωνιακή φιέστα του πρωθυπουργού στο Πολιτιστικό Κέντρο για την υπογραφή της σύμβασης του ΒΟΑΚ, την οποία κανείς δεν ήθελε να τσαλακώσει;
Προχωρά ένα έργο που διχοτομεί την πόλη και θα μας τσακίσει στα διόδια και ενώ ο Δήμος παράλληλα με τη δικαστική προσφυγή όφειλε να έχει συντονίσει ολόκληρη την κοινωνία και τους φορείς της επιθετικά στη μάχη αυτή, για να πάρει το μήνυμα η Κυβέρνηση, δεν το κάνει… Γιατί άραγε;
Πιθανόν επειδή είναι κραταιά η αντίληψη στη Λότζια ότι εάν καταπιείς τον αντίλογο της άλλης πλευράς, θα τύχεις καλύτερης αντιμετώπισης, αφού θα αντιμετωπιστείς σαν το καλό και υπάκουο παιδί. Για να δούμε λοιπόν… θα μας αντιμετωπίσουν σαν το αγαπημένο τους παιδί ή σαν αποπαίδι;
Και το ερώτημα δεν τίθεται σε ατομικό επίπεδο προσώπων, αλλά σε συλλογικό επίπεδο κοινωνίας… Και εδώ η βαθμολογία θα είναι αμείλικτη…