Έχω πραγματική περιέργεια. Αν τα 11,8 εκ. ευρώ έπρεπε -υποθετικά μιλώντας- να βγουν από τις τσέπες αυτών που σήμερα ζητούν από όλους εμάς χαμηλούς τόνους και βαπτίζουν την απένταξη του Πολιτιστικού Κέντρου, «λογιστική τακτοποίηση», οι φωνές τους μέχρι πού θα έφταναν;
Μπορείτε να φανταστείτε; Τώρα βέβαια που πρέπει να πληρώσουμε «ρεφενέ» το κόστος της απένταξης, μας ζητούν να καταπιούμε αμάσητη και κυρίως ασχολίαστη τη «λυπητερή». Και απαιτούν να μείνουμε το λιγότερο απαθείς με τους τόκους που θα μας χρεωθούν, που με βάση τις εκτιμήσεις που γίνονται μπορεί να εκτοξεύσουν τα χρωστούμενα σε πάνω από 20 εκ. ευρώ (!).
Και δυστυχώς, όποιος τολμήσει να ζητήσει εξηγήσεις για την απένταξη του Πολιτιστικού Κέντρου, που έγινε τη δημοτική περίοδο Γ. Κουράκη, δέχεται στοχευμένα πυρά και αντιμετωπίζεται σαν από εχθρός της πόλης έως και γραφικός, από όλους αυτούς που έχουν πολύ συγκεκριμένους λόγους να μην αναπαράγονται οι σχετικές συζητήσεις. Κι όμως, δεν είναι μια εύλογη απορία;
Γιατί είναι «απαγορευμένη» ερώτηση το πώς φτάσαμε ως εδώ; Γιατί το Πολιτιστικό Κέντρο απεντάχθηκε; Όσοι μπήκαν στη διαδικασία να ανοίξουν έστω ένα από τα τρία πορίσματα των Επιθεωρητών Δημοσίων Έργων, έχουν καταλάβει πάρα πολύ καλά και πόσο «δεμένα» είναι και πού οφείλεται η σπουδή κάποιων, ακόμα και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός της απένταξης στα χέρια του Δήμου, ο δημόσιος διάλογος να μην εστιάσει στα αίτιά της.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στις εκθέσεις των επίσημων ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, αντιλαμβάνεται πλήρως και το πώς έφτασε σε αστρονομικά ύψη το κόστος του Πολιτιστικού Κέντρου και τις αλλεπάλληλες αλλαγές στις μελέτες, τις απίστευτες αναθεωρήσεις και όλο αυτό το γαϊτανάκι των χειρισμών, που είχαν σαν αποτέλεσμα το έργο να μην παραδοθεί εμπρόθεσμα.
Όλα αυτά τα συγκλονιστικά, αποτελούν αναπόσπαστο και ανεξίτηλο κομμάτι της ιστορίας κατασκευής του Πολιτιστικού Κέντρου, που δεν παραγράφεται όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι για το ακριβώς αντίθετο.
Όμως το επίσης θλιβερό, είναι ότι αυτό το αγέρωχο κτηριακό μεγαθήριο, ακόμα και τώρα που παραδόθηκε πια στην κοινωνία, λειτουργεί με άκαμπτους οικονομικούς όρους, που θεμελιώνουν συνθήκες σκληρού ταξικού αποκλεισμού.
Οι χώροι του Πολιτιστικού Κέντρου προσφέρονται με ένα κοστολόγιο που είναι απρόσιτο για τους τοπικούς δημιουργούς και τις καλλιτεχνικές ομάδες που δεν έχουν χορηγούς πίσω τους για να τους τραβάνε τα έξοδα. Και είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία, ένα δημόσιο έργο που φτιάχτηκε με την προοπτική να στεγάσει την πολιτιστική δράση του τόπου μας, δυστυχώς να λειτουργεί με ζυγαριά το «κόστος – όφελος», που προφανώς δεν έχει καμία σχέση με αυτό που το Ηράκλειο ονειρεύτηκε τη μακρινή δεκαετία του ΄70.