Ένα από τα θέματα που σχεδόν καθημερινά, εδώ και πολλά χρόνια, διχάζουν την ελληνική κοινωνία, είναι το θέμα των μεταναστών.
Ο λόγος αυτού του κειμένου δεν είναι πάντως ούτε η νομοθεσία, ούτε οι χιλιάδες μετανάστες που με νόμιμες οδούς, μετακλήσεις για εργασία και αιτήσεις για εργασία ή μέσω ανανεώσεων αδειών παραμονής, έρχονται στη χώρα μας.
Αφορμή στάθηκε εκείνο το πιο πρόσφατο περιστατικό για παράνομη είσοδο στη χώρα μας, το απόγευμα της 11ης Νοεμβρίου, κατά το οποίο μια λέμβος ναυάγησε και τρεις άνθρωποι πνίγηκαν.
Αλήθεια, διάβασα πολλά σχόλια που θα μπορούσαν να μπουν και στην κατηγορία της «ρητορικής μίσους» -κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα- τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κυρίως το προηγούμενο διάστημα, με αφορμή ρεπορτάζ συναδέλφων μου.
Εκεί οι συνάδελφοί μου, ως οφείλουν ασκώντας το επάγγελμα του δημοσιογράφου, καλύπτοντας τα γεγονότα, έγραφαν αλήθειες που αφορούσαν περιστατικά από την αρχή μέχρι το τέλος. Για έγκυες που έφθαναν μέσα σε σαπιοκάραβα με κίνδυνο να γεννήσουν κάθε στιγμή, για άλλες που γεννούσαν όταν έφθαναν στον τόπο μας και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, ή για κάποιον μετανάστη που έφθανε ως εμάς στο τελευταίο στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας και χρειαζόταν αιμοκάθαρση.
Αλήθεια, όποιοι κι αν ήταν αυτοί, μήπως να κοιτάξουμε λίγο πίσω και να δούμε ποιο ήταν εκείνο το σημείο που απωλέσαμε και την τελευταία ικμάδα ανθρωπιάς; Γιατί αν υποθέσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να μας «εκμεταλλευτούν» για να κερδίσουν τη ζωή τους, πόσο επιλήψιμο θα μπορούσε να θεωρηθεί άραγε αυτό;
Μια στιγμή μόνο να στεκόμασταν απέναντι και να βάζαμε τους εαυτούς μας στη θέση τους, θα ήταν αρκετή. Και ας μην πούμε ότι αυτά δεν συμβαίνουν. Η ζωή αλλά και η ιστορία έχουν αποδείξει ότι όχι απλώς μπορούν να συμβούν, αλλά συμβαίνουν και αρκετά συχνά.
Και για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, ποιος θα επέλεγε να «θαλασσοπνιγεί», δίνοντας μάλιστα και το τελευταίο σεντς από το υστέρημά του και να πάει σε έναν τόπο όπου είναι ανεπιθύμητος, αν εκεί που ζει είναι όλα καλά;
Όσο για τη γνωστή ατάκα κάποιων, μάλλον ανενημέρωτων Ελλήνων, που λένε ότι οι αλλοδαποί θα μας πάρουν τα επιδόματα, προφανώς μιλάνε για τους νόμιμους αλλοδαπούς, αφού οι καραβιές που φτάνουν στην Κρήτη καθημερινά αποτελούν μια άλλη κατηγορία.
Αν θέλουν όμως να ξέρουν, οι αλλοδαποί από τρίτες χώρες, για να πάρουν οποιοδήποτε επίδομα, πρέπει να έχουν 12 χρόνια νόμιμης παραμονής στη χώρα. Εξαιρείται μόνο το επίδομα ανεργίας, που πρώτα το «πληρώνεις» δουλεύοντας και μετά το λαμβάνεις.
Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση γίνεται αφόρητη και προφανώς δεν φταίνε οι πολίτες της χώρας μας, αλλά ούτε και οι υπηρεσίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά τις ορδές των μεταναστών που φτάνουν.
Από την άλλη, δεν φταίει και ο κάθε μεμονωμένος μετανάστης που ψάχνει «μια θέση στον ήλιο». Η Ελλάδα δυστυχώς με επιλογή και της Ευρώπης, γίνεται μια «αποθήκη ψυχών» με ανεξέλεγκτες συνέπειες στο μέλλον.
Ας αναλάβουν όμως τις ευθύνες, κυρίως πολιτικές, αυτοί που τους ανήκουν και αυτοί που θα έπρεπε να φροντίζουν ώστε να μην φτάνουμε εδώ.
Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι χθεσινό και προφανώς δεν θα τελειώσει αύριο. Άλλωστε είναι πολλά τα χρόνια που πνίγηκαν οι πρώτοι νεαροί μετανάστες σε κρητικά νερά, με ό,τι περιουσία είχαν – χρήματα, ένα ρολόι ή μια φωτογραφία, ραμμένα πάνω στα ρούχα τους.
Όλα αυτά όμως δεν δικαιολογούν την απανθρωπιά, ούτε την επιθετική κριτική. Άλλωστε είναι δεδομένο ακόμα ότι είμαστε ένας λαός με ενσυναίσθηση και ανθρωπιά. Ας μην το χάσουμε και αυτό!