Λίγη τηλεκπαίδευση ακόμα,  με την ελπίδα ότι τα Χριστούγεννα θα μπορέσουμε να δούμε τη γιαγιά, τη νονά, τα ξαδέλφια

Χριστουγεννιάτικο φόντο, αρκουδάκια και κορνίζες στο πλάνο, λες και το σκηνοθέτησε ο Τζέιμς Κάμερον.

“Αχ, Μιχάλη, στολίσατε; Και του χρόνου!”. Και οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Η διαφορά είναι ότι φέτος δίνονται μέσα από το δωμάτιο της τηλεκπαίδευσης. Εκεί όπου εδώ και έναν περίπου μήνα έχει μεταφερθεί η εκπαιδευτική διαδικασία.

Και όμως, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση έφερε τους μαθητές κοντά. Μπήκε ο ένας στο σπίτι του άλλου, είδε τον εορταστικό στολισμό, το δωμάτιο του, ακόμα και τα αδέλφια του ή άκουσε από μέσα τη φωνή της μαμάς του. Εντάξει, ίσως δε θα έπρεπε να ακούμε την κυρία Μαρία να λέει “Έλα, Γιάννα, αφού το ξέρεις” ή ίσως δεν είναι αστείο όταν ο Μανωλάκης λέει “τι είπες, μπαμπά, πιο δυνατά”.

Την αμαρτία μου, τη λέω. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να κρυφακούει λίγο όταν η κόρη μου λέει μάθημα. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται “τι γλυκιά που είναι η δασκάλα της”. Άνθρωποι είμαστε, γονείς, όταν μας δίνεται η ευκαιρία να μπούμε για λίγο στην τάξη των παιδιών μας, να δούμε πώς είναι ο άνθρωπος που του εμπιστευόμαστε για λίγες ώρες ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, το κάνουμε. Αλλά με όρια, μη φτάσουμε στο σημείο να λέμε, “κύρια Ελένη, η Μαρίνα έχει σηκωμένο χεράκι τόση ώρα, τι θα γίνει;”

Οι δάσκαλοι ξέρουν ότι δεν απευθύνονται μόνο στα παιδιά, το ακροατήριο μεγάλωσε και, καλώς ή κακώς, καλούνται να δώσουν μια παράσταση. Προσαρμόζονται κι εκείνοι στις νέες συνθήκες.

Αυτή θα είναι η ζωή μας για έναν μήνα ακόμα. Το λέω εγώ που ήθελα να ανοίξουν τα σχολεία, μάλλον να μην κλείσουν καν. Όμως, όσο πλησιάζουν οι γιορτές τόσο ανούσια μου φαίνεται η επιστροφή των μαθητών στα θρανία.

Ας είναι ψηφιακή η ζωή μας λίγο ακόμα. Αρκεί το λουκέτο που θα βγει τον Ιανουάριο (ελπίζω) να μη μπει ξανά.

Ας κάνουμε υπομονή, λίγη τηλεκπαίδευση ακόμα, με την ελπίδα ότι τα Χριστούγεννα θα μπορέσουμε να δούμε τη γιαγιά, τη νονά, τα ξαδέλφια.

Εντάξει, το καταλάβαμε, ρεβεγιόν γιοκ, όμως τι είναι οι γιορτές χωρίς ένα ποτήρι κρασί με τους ανθρώπους που αγαπάς, χωρίς μια μυστική επιδρομή στους κουραμπιέδες και αναζήτηση του χαμένου κομματιού της βασιλόπιτας;

Ακόμα και τα δώρα έχουν τη θέση τους. Η χαρά στο πρόσωπο των παιδιών όταν ξημερώνει Πρωτοχρονιά είναι αξία ανεκτίμητη.

Ας κατηγορηθώ για υπερκαταναλωτισμό, ίσως τα παιδιά μου να είναι θύματα του μάρκετινγκ. Ας είναι. Χαμογελάνε, όμως, και αυτό μετράει.

Φέτος θέλω, όπως γίνεται κάθε χρόνο, να προσφέρω αυτό το χαμόγελο σε όλα τα παιδιά της οικογένειας, τα ανίψια και τα παιδιά των φίλων αμέτρητα, όλα αξίζουν ένα παζλ, ένα επιτραπέζιο, μία μπάλα, ένα βιβλίο. Αρκεί αυτές οι ευχές να μην είναι ψηφιακές, να πούμε ένα «χρόνια πολλά» από κοντά, αν μας το επιτρέψουν…