Η φράση «απόμαχος της ζωής» δε μου αρέσει. Δεν εκφράζει, θεωρώ, πάντα έναν ηλικιωμένο
Το είδα στα μάτια της, ακόμα «το έχει». Κοκέτα, με ισιωμένο το μαλλί, φρεσκοβαμμένο, να μη φαίνεται η ρίζα, το νυχάκι στην τρίχα, τα ρούχα μοσχοβολούσαν μαλακτικό και μία εσάνς κολόνιας.
Σκέφτηκα ότι θα με κοιτάει και θα λέει από μέσα της: «κρίμα στα νιάτα σου, κορίτσι μου. Γιατί είναι έτσι το μαλλί σου, περιποιήσου λίγο τον εαυτό σου… Αχ και να γινόμουν πάλι νέα…».
Όχι, όμως, δε μεμψιμοιρεί. Κοιτάει μπροστά, στα χρόνια που έρχονται, όσα και αν είναι αυτά. Για εκείνη, καμία αντίστροφη μέτρηση δεν έχει αρχίσει, δεν παραιτείται, δεν αφήνεται στον χρόνο, δε γίνεται έρμαιό του, είναι ολοζώντανη, με μια καρδιά που χτυπάει δυνατά και κάνει κρότο.
Την έκανα εικόνα πώς θα ήταν στα νιάτα της. Πάντα “στην πένα”, με την κομψή τσάντα στον καρπό περασμένη, τα σκουλαρίκια τελευταία λέξη της μόδας, ίσως με μαργαριτάρια που είναι και τα αγαπημένα μου, το κραγιόν όχι πολύ έντονο, διακριτικό και ωραίο και πάντα με το τακουνάκι της, σε αντίθεση με εμένα που πέφτω και με τα αθλητικά… Σίγουρα θα είχε κάψει πολλές καρδιές. Όπως λέμε, θα περπατούσε και θα έτριζαν τα πατώματα, θα γυρνούσαν πολλά κεφάλια να την κοιτάξουν στο πέρασμά της…
Σίγουρα θα είχε την ίδια σπίθα στο βλέμμα. Αυτό που φωνάζει «θέλω να ρουφήξω τη ζωή». Όταν μάλιστα κατάλαβα ότι γλυκοκοιτάζει τον 40άρη- όχι, να μην είμαι υπερβολική, τον θαυμάζει, θα έλεγα καλύτερα, το βλέπει σαν παλικάρι- τότε σκέφτηκα ότι ναι, υποκλίνομαι. Πόσο θα ήθελα να φτάσω στην ηλικία της και να είναι ανοιχτή ακόμα η καρδιά μου…
Έχω δει 20αρηδες που αρέσκονται να περνάνε τη ζωή στον καναπέ με το φραπεδάκι στο χέρι και Άγιος ο Θεός. Θυμάμαι τη γιαγιά μου στα 80 της να βάζει τη μαντήλα και να αρχίζει το άσπρισμα. Να παίρνει τους δρόμους, να περνάει από τις γειτονιές, να είναι ακούραστη όταν εμένα μου κοβόταν η ανάσα και δυσκολευόμουν να την ακολουθήσω. Φώναζα «γιαγιά, πιο αργά, δε σε φτάνω», και ήμουν μόλις 15 χρονών…
Η φράση «απόμαχος της ζωής» δε μου αρέσει. Δεν εκφράζει, θεωρώ, πάντα έναν ηλικιωμένο. Απόμαχος είναι κάποιος που τα παρατάει με την πρώτη δυσκολία, που δεν το λέει η καρδούλα του, δεν αγωνίζεται, δεν ασχολείται, αφήνει τα δευτερόλεπτα να περνούν και απλώς κοιτάζει τους δείκτες.
Ένας άνθρωπος 70 και 80 χρόνων που κάνει φιλίες, που ερωτεύεται, που θέλει να κάνει νέα πράγματα, να μαθαίνει, που γελάει δυνατά, δεν είναι σε καμία περίπτωση απόμαχος αλλά μαχητής. Έτσι τον βλέπω εγώ και του βγάζω το καπέλο.
“Respect”, που λέγαμε και στο χωριό μου.