Πόσοι από εμάς δεν έχουμε σκεφτεί ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού αποτελεί τον λεγόμενο «εργασιακό παράδεισο»; Λάθος. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, φίλοι μου. Όποιος δεν γνωρίζει τις συνθήκες εργασίας ενός εκπαιδευτικού, ως απλώς παρατηρητής, αυθαίρετα και με την υπερβολή που μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες, μπορεί να το σκεφτεί.
Βλέποντας, όμως, εκ των έσω τι πραγματικά ισχύει, θα πρέπει να μετρήσει μέχρι το εκατό πριν μιλήσει. Πρόκειται για μια δουλειά που μπορεί να έχει ανθρώπινο ωράριο, ο Έλληνας εκπαιδευτικός -που εγώ γνώρισα- να τελειώνει νωρίς το μεσημέρι, αλλά ο αγώνας δρόμου συνεχίζεται.
Και είναι μαραθώνιος, χωρίς υπερβολή. Το κατάλαβα μπαίνοντας στο σχολείο για να εργαστώ και από την πρώτη ημέρα, αντιλήφθηκα την ελληνική πραγματικότητα. Τότε, κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι εκπαιδευτικός. Όχι από την απ’ έξω, όπως συνήθιζα, κάνοντας την εύκολη κριτική· ο «Ελληνάρας», που όλα τα ξέρει…
Στο σπίτι ενός εκπαιδευτικού, που ο μισθός του δύσκολα θα αγγίξει τα 1.000 ευρώ, θα δει κανείς, παντού τετράδια, σημειώσεις, βιβλία, χαρτιά, «φραπέδες» μισοτελειωμένους, ύφος κουρασμένο, αλλά μυαλό να δουλεύει ακόμη.
Ώρα 11 το βράδυ. Και δεν έχει τελειώσει τη δουλειά του. Και τότε αρχίζεις να αναθεωρείς, εάν θες να είσαι δίκαιος προς τους άλλους, αλλά κυρίως προς τη συνείδησή σου. Και μην ξεχνάμε το διάβασμα, το ατελείωτο και συνεχές διάβασμα. Βυζαντινή ιστορία: Μόνο ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός από το σήριαλ θα την πάλευε. Αυτός και οι μπιντέδες του.
Μπήκες ποτέ σε τάξη με 25 παιδιά; Με τόσες διαφορετικές ψυχές, χαρακτήρες, φωνές, διαθέσεις, ανάγκες; Να προσπαθείς να κρατήσεις την προσοχή, να μοιραστείς τη γνώση, να μην αδικήσεις κανέναν, να μην χάσεις την ψυχραιμία σου, να είσαι και παιδαγωγός, και οδηγός, και σύμβουλος, και «σάκος του μποξ», αλλά και φύλακας έξω από τις τουαλέτες;
Γιατί για πολλά παιδιά, ο δάσκαλος και ο καθηγητής είναι η μόνη σταθερά, η μόνη φωνή που μπορεί να εμπιστευτεί. Κι αυτό δεν το γράφω για να κάνω δράμα, είναι η μόνη αλήθεια.
Κάτω από δύσκολες συνθήκες, ο εκπαιδευτικός, επαναλαμβάνω, αυτός που εγώ γνώρισα, θα συνεχίσει να ασκεί το λειτούργημά του. Θα προσπαθήσει για να δώσει τον καλύτερό του εαυτό και θα το κάνει, γιατί αυτό που κάνει εκπορεύεται από ένα βασικό συστατικό: την αγάπη του για τα πλάσματα που τον περιστοιχίζουν, τα οποία μπορεί σε κάποιες φάσεις να γίνουν μικρά τερατάκια, αλλά πάντα σε περιμένουν με ανυπομονησία να τους δώσεις την αγάπη σου, για να σου δώσουν κι εκείνα τη δική τους. Και τότε νιώθεις το πραγματικό νόημα της λέξης: Ευτυχία!
Ο Έλληνας εκπαιδευτικός, -ξανά μανά, που εγώ γνώρισα- ο κόσμος να χαλάσει, θα είναι εκεί, δίπλα στα παιδιά του, για να παραδώσει το μάθημα, για να προσαρμόσει το υλικό, για να υποστηρίξει ψυχολογικά το παιδί που τον έχει ανάγκη. Και μην ξεχνάμε ότι θα δεχτεί και την κριτική του γονιού, που νομίζει ότι «δεν κάνει καλά τη δουλειά του».
Και θα συνεχίσει… Είναι αυτό το κάτι που κάνει τον εκπαιδευτικό… μοναδικό. Που τον κάνει να ξαναμπαίνει στην τάξη, ενώ ξέρει ότι το σύστημα είναι… άστα να πάνε.
Είναι εύκολο να τους κρίνεις, ξέρεις. Να βλέπεις από απόσταση και να λες «ζωάρα ρε φίλε». Μα μπες μια μέρα σε ένα σχολείο. Κρύψου πίσω από την πόρτα μιας τάξης και δες με προσοχή. Δεν θα δεις «βολεμένους». Θα δεις ανθρώπους που ιδρώνουν, που φθείρονται, που παλεύουν, που τρέχουν πανικόβλητοι, που ανησυχούν για το κάθε παιδί, λες και είναι δικό τους.
Θα δεις μάτια κουρασμένα, αλλά καθαρά. Φωνές που προσπαθούν να εμπνεύσουν, όχι απλά να «παραδώσουν ύλη». Θα δεις ένα μάθημα που είναι παραπάνω από λέξεις και σελίδες: είναι σχέση, είναι προσπάθεια, είναι πίστη στον άνθρωπο.
Και στο τέλος της μέρας, θα πας σπίτι σου και ίσως πεις: «Τελικά είχα άδικο». Κι αν έχεις ελάχιστη εντιμότητα, θα νιώσεις ευγνωμοσύνη. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι κρατούν όρθιο όχι απλώς το σχολείο, αλλά ολόκληρη την κοινωνία του σήμερα, αλλά και την αυριανή.
Ευλογία και τύχη που γνώρισα τους καθηγητές του 8ου Γυμνασίου Ηρακλείου, του 4ου Γυμνασίου Ηρακλείου, του Γυμνασίου Μοχού και φυσικά του Λυκείου Μοχού. Καλό καλοκαίρι, αν και για εσάς, ο αγώνας συνεχίζεται…
ΥΓ: Υπέροχη Σακίρα, αν ξαναδείς τα σημερινά πρωτάκια μας, να τους πεις ότι θα ήθελα να τα έχω όλα παιδιά μου! Κι όχι για το επίδομα πολυτεκνίας…