Κατά κοινή ομολογία είναι ένα σύστημα αδιάβλητο μεν, απάνθρωπο και εξοντωτικό δε, καθώς σ’ ένα τρίωρο κρίνεται εν πολλοίς ένα μεγάλο μέρος της ζωής ενός νέου ανθρώπου, που επωμίζεται συν τοις άλλοις τα όνειρα και τις προσδοκίες της οικογένειάς του.
Οι Πανελλήνιες εξετάσεις που σε λίγο ξεκινούν, δεν θα βάλουν ακριβοδίκαια στην ζυγαριά τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς και τις αμέτρητες θυσίες πολλών υποψηφίων με το υπέρμετρο στρες και το αναπάντεχο που μπορεί να φέρει ακόμα και ολικό ‘’black out.’’
«Έχουμε ένα Λύκειο το οποίο αυτή τη στιγμή έχει περιπέσει σε αχρηστία, σε απαξίωση, σε υπολειτουργία, δηλαδή στην καλύτερη περίοδο της ηλικίας των μαθητών 15 με 18 που έχουν τη μεγαλύτερη ωριμότητα. που μπορούμε να έχουμε τα καλύτερα παιδευτικά αποτελέσματα…
Δεν υπάρχει παιδεία» έγραφε ο Γιώργος Μπαμπινιώτης, ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας και πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, για να συμπληρώσει «Το σχολείο δεν είναι μόνο πληροφορίες και γνώσεις. Το σχολείο είναι και αγωγή. Είναι τρόπος ζωής, συμπεριφοράς, μόρφωσης, χαρακτήρα. Και αυτό το δεύτερο κομμάτι έχει χαθεί».
Την ίδια ώρα οι Πανελλήνιες σηματοδοτούν το τέλος των σχολικών χρόνων και την είσοδο στην ενήλικη ζωή, καθιστώντας την ένα κομβικό σημείο, «ντυμένο» πολλές φορές με ματαιωμένα όνειρα και αγωνίες για το μέλλον.
Σημαντικό είναι να καταλάβουν οι υποψήφιοι και οι οικογένειές τους, ότι η μη εισαγωγή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν αποτελεί επ ουδενί μονόδρομο, στην περίπτωση που αποφασίσουν να μην δώσουν ξανά.
«Οι Πανελλαδικές -γράφει μια μάνα στο διαδίκτυο- είναι από τις ελάχιστες στιγμές στη ζωή ενός νέου ανθρώπου που το “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” αποκτά αληθινό βάρος. Και για τον γονιό, είναι η στιγμή που καλείται να δώσει όχι μόνο κουράγιο, αλλά και κατεύθυνση – χωρίς όμως να χαράξει το μονοπάτι με τη δική του κιμωλία.
Έρχομαι, λοιπόν, να σου δώσω μια μόνο συμβουλή, αγόρι μου. Μια φράση που δεν είναι απλώς συμβουλή επαγγελματικού προσανατολισμού αλλά πυξίδα ζωής: “Διάλεξε κάτι που δεν κινδυνεύει να το αντικαταστήσει κανένα ρομπότ – και που θα σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί χωρίς βαρίδια στην ψυχή.
Πέρα από τον μισθό, τη σταθερότητα ή την εξέλιξη, το μέλλον αναζητά ανθρώπους που φέρνουν νόημα στο τραπέζι. Κάποιοι σώζουν ζωές. Άλλοι σώζουν λέξεις. Κάποιοι δημιουργούν καινοτομία. Άλλοι καλλιεργούν κατανόηση.
Ο ρόλος του γονιού: να δείχνει τον ουρανό, όχι τον δρόμο.
Τέλος, η καλύτερη συμβουλή που μπορείς να του δώσεις, είναι ότι έχεις εμπιστοσύνη στις επιλογές του. Πως η αποτυχία δεν είναι ντροπή, αλλά μέσο. Και πως ο κόσμος δεν τελειώνει με τις Πανελλαδικές – ίσα ίσα, ξεκινάει».