Ας ιδρύσουμε ένα “σώμα προστασίας” για νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια
“Στην εξεταστική μην ξεχάσετε να κρατάτε βαζελίνη…”. Τάδε έφη ακαδημαϊκός – τρομάρα του – επιστήμονας διακεκριμένος που αντιμετώπιζε τους φοιτητές του σαν σκουπίδια.
Η επιτυχία του τρεφόταν από την αποτυχία των άλλων. Αν έγραφαν όλοι, ή έστω η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών, κάτω από τη βάση, θα σήμαινε ότι είναι “και πολύ ουάου”, τόσο δύσκολος, κορυφαίος, κατά τη δική του – όχι και τόσο ταπεινή – γνώμη, καθηγητής.
“Τι γνώμη έχεις για τον Κώστα Παπαδόπουλο;” (το όνομα δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα για ευνόητους λόγους), ρώτησα έναν φίλο μου που σπουδάζει σε ένα αρκετά απαιτητικό Τμήμα. “Κοίτα, καλός είναι. Μην βλέπεις που έφαγε ξύλο, ήταν ο μόνος που δεν του χρειαζόταν”. Η απάντηση να πω την αλήθεια – ήταν αποστομωτική.
Μου θύμισε τότε που γνωστός καθηγητής μου πάρκαρε μακριά από το σχολείο γιατί είχε κουραστεί να αλλάζει τα λάστιχα του αυτοκινήτου του. Δε δεχόταν να περάσει παιδιά που με τίποτα δεν άξιζαν πάνω από 5, έτσι τουλάχιστον έλεγε εκείνος. Τα παιδιά είχαν, φυσικά, άλλη άποψη και φρόντιζαν να το δείχνουν με έναν καθόλου δημοκρατικό τρόπο.
Το πρόβλημα δεν ξεκινάει από τους αριστερούς ή δεξιούς φασίστες (η λέξη έχει πάρει πλέον άλλη διάσταση, αφού τη χρησιμοποιούμε τόσο εύκολα πια), το πρόβλημα ξεκινάει όταν το πανεπιστήμιο παύει να είναι χώρος μάθησης, έρευνας και ένα μέρος που ανοίγει τους ορίζοντές σου και γίνεται σημείο αντιπαράθεσης: εμείς κι οι άλλοι, χωρισμένοι σε στρατόπεδα.
Το έχω ξαναπεί, τα κόμματα δεν τα θέλω στα πανεπιστήμια, δεν ανήκουν εκεί. Κι όμως κάνουν κουμάντο…
“Ποιος θα ήθελες εσύ να βγει πρύτανης;” είναι η ερώτηση. Η απάντηση έχει ως εξής: “ποιος είναι αριστερός και ποιος δεξιός;”. Τι σημασία έχουν τα ακαδημαϊκά προσόντα, αν έχει διατελέσει πρόεδρος Τμήματος ή κοσμήτορας Σχολής με επιτυχία; Άπαξ και έχει ποζάρει δίπλα σε έναν αριστερό ή δεξιό, τότε “α, πα, πα… σιγά μην τον ψηφίσω. Δεν τον θέλω!”.
Αν κάποιος νομίζει ότι “η αστυνομία Πανεπιστημίων” θα λύσει το πρόβλημα, απλώς κλείνει τα μάτια του σε ό,τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας. Ας ιδρύσουμε ένα “σώμα προστασίας” για νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια.
Όλοι έχουμε ιστορίες να διηγηθούμε με ανεξέλεγκτα πεντάχρονα που πέταξαν την μπάλα στο πρόσωπο του συμμαθητή τους, ακόμα και για τρίχρονα που μουτζούρωσαν τη ζωγραφιά του (μέχρι χθες) φίλου τους…
Χμμμ, μήπως να βάλουμε «σώμα ασφαλείας» και στους παιδικούς, ίσως και τους βρεφικούς σταθμούς; Ακόμα και στα μαιευτήρια, θα έλεγα, δεν είναι κακή ιδέα.