Η υπογραφή της σύμβασης για την κατασκευή του νέου Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης (ΒΟΑΚ) γεννά μια συγκρατημένη αλλά ουσιαστική ελπίδα: την ελπίδα ότι οι θυσίες στην άσφαλτο θα αρχίσουν να μειώνονται και ότι οι Κρητικοί -και όχι μόνο- θα μπορούν να ταξιδεύουν με ασφάλεια στον βασικό αυτό οδικό άξονα του νησιού.
Ο ΒΟΑΚ, εδώ και δεκαετίες, έχει στιγματιστεί ως ένας από τους πιο επικίνδυνους δρόμους της χώρας. Με στενούς, επικίνδυνους δρόμους, ελλιπή σήμανση, κακή συντήρηση και ανύπαρκτες δικλείδες ασφαλείας, μετράμε κάθε χρόνο δεκάδες χαμένες ζωές.
Τα στατιστικά δεν κάνουν λάθος: δεκάδες νεκροί κάθε χρόνο, εκατοντάδες τραυματίες. Όλοι μας ξέρουμε κάποιον που χάθηκε ή τραυματίστηκε σ’ αυτόν τον δρόμο. Η διαχρονική αδιαφορία και η γραφειοκρατική αναβλητικότητα μάς έχουν στοιχίσει πάρα πολλά – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Συμφωνούμε λοιπόν ότι σηματοδοτεί ένα ιστορικό βήμα προς τον εκσυγχρονισμό του νησιού. Όμως για κάποιους από εμάς, αυτό το έργο δεν είναι απλώς ένα τεχνικό ή οικονομικό στοίχημα – είναι βαθιά προσωπικό.
Τον Ιούλιο του 1998, ο μπαμπάς μου ο Γιάννης Αυγουστάκης, διευθυντικό στέλεχος της Τράπεζας Κρήτης, σκοτώθηκε ακαριαία σε τροχαίο στο ΒΟΑΚ. Όπως αποδείχθηκε, μια μοιραία «κουλτούρα οδήγησης» -αυτή η επικίνδυνη αντίληψη ότι όλα επιτρέπονται στο τιμόνι- στοίχισε τη ζωή του. Ακαριαία σκοτώθηκε και ο άλλος οδηγός.
Θα μου πείτε -και θα έχετε δίκιο- φταίει ο δρόμος για τη συμπεριφορά κάθε οδηγού; Όχι. Όμως όταν ο δρόμος δεν έχει επαρκή φωτισμό, όταν δεν έχει διαπλατύνσεις για ελιγμούς διαφυγής, όταν δεν υπάρχει διαχωριστικό στηθαίο μεταξύ αντίθετων ρευμάτων κυκλοφορίας, τότε ένα ανθρώπινο λάθος -ή μια παράλογη απόφαση- μπορεί πολύ πιο εύκολα να οδηγήσει στο μοιραίο.
Η ανακοίνωση για το νέο έργο είναι σίγουρα θετική. Είναι ένα πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Όμως δεν φτάνει απλώς να ξεκινήσει. Πρέπει να γίνει σωστά. Πρέπει να κατασκευαστεί με βάση τις προδιαγραφές της εποχής μας – όχι πρόχειρα, όχι με «εκπτώσεις» στην ασφάλεια.
Όμως, πρέπει να τηρηθούν χρονοδιαγράμματα και να παραδοθεί στους πολίτες ένας δρόμος που θα προστατεύει τη ζωή, όχι που θα την απειλεί. Η έναρξη των εργασιών για την πλήρη αναβάθμιση του ΒΟΑΚ δεν είναι απλώς ένα τεχνικό έργο· είναι υπόσχεση.
Γιατί ο ΒΟΑΚ δεν είναι πολιτικό έργο. Είναι έργο μνήμης. Μνήμης για όλους όσους χάθηκαν. Μνήμης και ευθύνης για όλους όσους ζουν και δικαιούνται να ζουν χωρίς να παίζουν τη ζωή τους κορόνα – γράμματα κάθε φορά που μετακινούνται από πόλη σε πόλη.
Τώρα, με την έναρξη των εργασιών, υπάρχει ελπίδα. Αν τηρηθούν οι δεσμεύσεις, αν το έργο προχωρήσει με διαφάνεια, μελέτη και σεβασμό στους πολίτες, τότε ίσως αυτός ο δρόμος σταματήσει να είναι σύμβολο απώλειας και φόβου και μετατραπεί σε σύμβολο ζωής και εξέλιξης.
Προσωπικά εμπιστεύομαι τις εταιρείες που το έχουν αναλάβει. Γνωρίζω πως το μόνο που δεν θα κάνουν είναι εκπτώσεις. Σε τίποτα. Και αυτό είναι που δίνει για μένα τη μεγαλύτερη ελπίδα.