Κρατούσε στην αγκαλιά μία μεγάλη φωτογραφία της γυναίκας του και των παιδιών τους. Την κοιτούσε ευλαβικά. Μία φιλούσε την φωτογραφία, μία την κοιτούσε
Παράνοια ξανά στους δρόμους και στις πλατείες της Ευρώπης… Ψυχρό αίμα, τυφλό μίσος και θάνατος. Έβλεπα προχθές την ανάρτηση συντοπίτη μας που ζει στο Λονδίνο.
Τρόμαξε, λέει, αυτές τις ημέρες συνταξιδεύοντας στο μετρό με μία μαυροντυμένη φιγούρα με μπούργκα.
Ο φόβος δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Ο φόβος είναι μία φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού μας χωρίς καν να υπάρχει συνειδητή σκέψη. Έρχεται, «κατσικώνεται» και σε κάνει υποχείριο του είτε η απειλή είναι πραγματική, είτε φανταστική.
Πριν από χρόνια ταξίδευα αεροπορικώς με φίλους συναδέλφους. Μία εβδομάδα πριν είχε αποδοθεί σε τρομοκρατικό χτύπημα η συντριβή ενός boeing. Δύο θέσεις παραδίπλα καθόταν ένας 30αρης άνδρας, αραβικής καταγωγής.
Ο ήλιος έσπαγε την πέτρα και εκείνος φορούσε τουλάχιστον δύο μπλούζες κάτω από το πουκάμισο. Ένιωσα μία πρώτη «βελονιά».
Το αεροσκάφος τροχοδρόμησε, απογειωθήκαμε, ο καιρός ήταν αίθριος και ο πιλότος ευχήθηκε καλό ταξίδι. Μιλούσαμε, γελούσαμε αλλά το δικό μου γέλιο ήταν «μουντό».
Δεν σταμάτησα να ρίχνω κλεφτές ματιές στον «παράξενο ταξιδιώτη» με το παράταιρο για την εποχή ντύσιμο. Και τότε είναι που λίγο έλειψε να πάθω ανακοπή. Κρατούσε στην αγκαλιά μία μεγάλη φωτογραφία της γυναίκας του και των παιδιών τους.
Την κοιτούσε ευλαβικά. Μία φιλούσε την φωτογραφία, μία την κοιτούσε. Απερίσπαστος. Δεν τον ενδιέφερε τίποτε άλλο. Μόνο τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Αυτό ήταν. Άρχισα να παραλογίζομαι. «Παιδιά, πάει τελειώσαμε… Δείτε τον.
Σίγουρα κάτι παίζει. Θα μας ανατινάξει. Δεν είναι φυσιολογικό ούτε το ντύσιμο του, ούτε η φάση με τη φωτογραφία» τσιμπούσα τους φίλους μου. Με συμβούλευαν να καλμάρω, αλλά λίγο μετά τους είδα και εκείνους ανήσυχους.
Μάλλον τους είχα επηρεάσει εγώ. Ένιωθα το καρδιοχτύπι να δυναμώνει. Σκεφτόμουν την οικογένεια μου, την τύχη μου την π…, να προλάβω να πάρω τη μάνα μου τηλέφωνο, αλλά σκέφτηκα ότι μέχρι να καταλάβει ποια είμαι (λόγω βαρηκοίας), τσάμπα θα πήγαινε η κλήση…
Και τότε συνειδητοποίησα ότι το αεροσκάφος είχε τροχοδρομήσει στο αεροδρόμιο των Σπάτων, η προσγείωση ήταν άψογη και όλοι στις θέσεις μας. Ο νεαρός άνδρας πήρε το σακίδιο του και αποβιβάστηκε ήρεμος, με τη φωτογραφία της οικογένειας του στο χέρι.
Πόσο ντράπηκα στ’ αλήθεια. Το μυαλό κάνει περίεργα παιχνίδια. Και ο φόβος… Ο φόβος σε αρρωσταίνει κάποιες φορές. Ήθελα να του ζητήσω πραγματικά συγγνώμη.
Χθες, τηλεφώνησα στον Αμπντούλ από τη Συρία. Ζει τα τελευταία χρόνια με την οικογένεια του στο Ηράκλειο.
Τα δύο μικρότερα παιδιά του γεννήθηκαν στην Κρήτη. «Αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ άσχημα και για μας τους μουσουλμάνους. Όλοι θα στραφούν εναντίον μας και ας μη φταίμε, και ας τα καταδικάζουμε. Είναι κρίμα…».