Αλήθεια, ακούγεται ωραίο: Αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης. Κι επειδή οι λέξεις συχνά έχουν τα δικά τους νοήματα αλλά και ο ανθρώπινος νους τους δικούς του συνειρμούς, αρχίζει να φαντάζεται ο πολίτης.
Αλλά κυρίως να θυμάται. Εκείνες τις φορές που στάθηκε για ώρες σε ουρές χωρίς να εξυπηρετηθεί, εκείνες τις φορές που έχασε το δίκιο του όταν «βγήκε από τα ρούχα του» απέναντι μπροστά σε ένα γκισέ δημόσιας υπηρεσίας. Εκείνες τις φορές που περίμενε μήνες για να έρθει ο καθηγητής του παιδιού του και χρόνια για να χειρουργηθεί ο ίδιος.
Και κάπως έτσι αρχίζει και σκέφτεται: Μήπως να τα πω τώρα που δίνεται η ευκαιρία μπας και αλλάξει κάτι; Ακούγεται δελεαστικό. Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει με ποιο τρόπο θα αξιοποιηθούν οι απαντήσεις που θα καταθέσουν ανώνυμα οι πολίτες στη σελίδα του gov που αναφέρει: Αξιολόγηση δημόσιας διοίκησης.
Νομίζω όμως πως πρόκειται για το ίδιο κράτος, που ενίοτε «αλλάζει ρούχα ο Μανωλιός και τα βάζει αλλιώς», που πριν λίγο καιρό του είχα καταθέσει την άποψή μου σε κυτία παραπόνων υπηρεσιών, με επιστολές, παράπονα και ενστάσεις.
Δεν θα ήθελα να πιστέψει προφανώς κανείς πως έχω καμία εμμονή να «κυνηγώ» το ελληνικό δημόσιο, ωστόσο σε δεκαετίες ζωής που πλησιάζουν τις έξι, ίσως και να είναι δικαιολογημένο αυτό.
Όλες τις φορές πάντως που έκανα τη δική μου προσπάθεια αξιολόγησης της δημόσιας διοίκησης στο παρελθόν, την έκανα με το ονοματεπώνυμο ενώ πάντα έγραφα και τη διεύθυνσή μου και τα τηλέφωνά μου, σταθερό και κινητό.
Είχα την ελπίδα πως κάποιος από αυτούς που θα έπαιρνε στα χέρια του το χαρτί, δεν θα με περνούσε για γραφική και θα ήθελε να μάθει κάτι παραπάνω για το περιστατικό στο οποίο αναφερόμουν.
Σωστά μαντέψατε. Ποτέ κανείς δεν με πήρε τηλέφωνο.
Ωστόσο, από τους σημερινούς κυβερνώντες κι εγώ κι όλοι οι άλλοι Έλληνες, ακούγαμε πολλές και μεγάλες κουβέντες για αξιοκρατικές επιλογές κ.λπ. Και πληρώναμε όλοι μαζί για να γίνουν οι διαδικασίες που θα το διασφάλιζαν. Και περιμέναμε, περιμέναμε μέχρι που έβγαιναν τα πρώτα αποτελέσματα και απέμενε μόνο η συνέντευξη.
Μετά τη συνέντευξη λοιπόν, η σειρά ως δια μαγείας, άλλαζε και οι τελευταίοι βρίσκονταν πρώτοι για να ανακυκλωθεί απλώς ό,τι ίσχυε ως χθες. Είναι το ίδιο σύστημα πολιτικής που «μπάζωσε» τα Τέμπη και κάθε μέρα προκαλεί μια νέα αναστάτωση. Είναι στο ίδιο σύστημα πολιτικής που απαξιώνει τη δημόσια υγεία και τη δίνει «βορά» στους ιδιώτες.
Κι αναρωτιέμαι κι εγώ τώρα και προφανώς και πολλοί άλλοι πολίτες. Τι να πάω άραγε, να αξιολογήσω ανώνυμα ή επώνυμα; Οι ελπίδες για αλλαγές, μηδαμινές, αλλά και η ευκαιρία να γίνει η καταγραφή άλλοθι ότι για όσα γίνονται κι όσα θα γίνουν «συμφωνήσαμε και όλοι μαζί» κάνοντας αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης, ορατή.
Και σε ένα παιχνίδι που μοιάζει «στημένο» και οι Κυβερνήσεις στην Ελλάδα εκλέγονται όταν ψηφίζουν λιγότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους, έχουμε κι εμείς οι πολίτες, οι «εργαλειοποιημένοι» πολίτες από την πολιτική, τις ευθύνες μας.
Μόνο που με την αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης δεν θα τις αναλάβουμε. Βλέπετε, το πλεονέκτημα της εμπιστοσύνης, της κινητήριου δύναμης της κοινωνίας, έχει χαθεί από καιρό. Γι’ αυτό και θα τους τη χαρίσουμε την αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης, θα κρατήσουμε την ουσία και θα πορευτούμε μέχρι να ‘ρθει η ώρα να αξιολογήσουμε ξανά τις πολιτικές.