Ως Κρητικιά κι εγώ, όπως και όλοι οι συμπατριώτες μου, τον τελευταίο καιρό άκουσα να μας «ψάλλουν» πολλά, με αφορμή την υπόθεση των Βοριζίων.
Επειδή πιστεύω πραγματικά στην ευθύνη, και του κράτους αλλά και αυτήν την ατομική του κάθε πολίτη, για πολύ καιρό, μόνο άκουγα. Κι ας μην ήταν πραγματικά αυτό το τερατώδες δημιούργημα που παρουσίαζαν η Κρήτη.
Φυσικά και δεν είναι ο πιο ήσυχος τόπος του κόσμου, φυσικά και υπάρχουν προβλήματα αστυνομικής -και όχι μόνο- φύσης, φυσικά και υπάρχουν παραβατικές συμπεριφορές, άβατα και άνθρωποι που «λύνουν» διαφορές με σφαίρες. Για να συμβαίνουν όλα αυτά, υπάρχουν και τα όπλα, που κακώς υπάρχουν, με την επίκληση… εθίμων, παραδόσεων, οικογενειακών κειμηλίων και όλων αυτών των ακατανόητων δικαιολογιών που βρίσκει κάποιος για να «μπαλώσει» όσα δεν μπαλώνονται.
Όπλα, με τα οποία μάλιστα «λύνονται» προσωπικές διενέξεις ή «ξεκαθαρίζονται λογαριασμοί», υπάρχουν και στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον πλανήτη, αλλά προφανώς δεν είναι του παρόντος αυτή η συζήτηση, αφού το θέμα μας σε αυτή τη φάση είναι η Κρήτη.
Αλλά από τις διαπιστώσεις που καταγράφονται σε μεμονωμένα περιστατικά, όσο συχνά και αν είναι αυτά, και σε συγκεκριμένες επίσης περιοχές, μέχρι τα απαράδεκτα που ακούσαμε από τον επίτιμο πρόεδρο των Αστυνομικών -ο οποίος μάλιστα ήταν και υποψήφιος ευρωβουλευτής- Γιώργο Καλλιακμάνη, υπάρχει τεράστια απόσταση.
Τι είπε ο κ. Καλλιακμάνης; Είπε ότι δεν υπάρχει σπίτι στην Κρήτη που να μην έχει όπλο. Στην αρχή πήγα να τον πιστέψω κι άρχισα να ψάχνομαι, και αφού δεν βρήκα όπλο πάνω μου, άρχισα να ψάχνω στο σπίτι μου. Δεν βρήκα τίποτα και αναρωτήθηκα μήπως το δικό μας σπίτι στην Κρήτη είναι το μοναδικό που δεν διαθέτει κανένα όπλο, πλην του κουζινομάχαιρου; Αλλά όταν το σκέφτηκα λίγο περισσότερο, διαπίστωσα ότι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί που έχουμε και είναι αμέτρητοι, επίσης δεν έχουν όπλο.
Προς τι λοιπόν η γενίκευση του κ. Καλλιακμάνη για τα δήθεν όπλα μας; Ακόμα και αν η φράση ειπώθηκε εν τη ρύμη του λόγου ή για να δώσει έμφαση σε μια υπαρκτή και δύσκολη κατάσταση για τον τόπο μας, ήταν πραγματικά άκυρη. Κυρίως όμως ήταν άδικη για όλους τους υπόλοιπους Κρητικούς και πιστεύω πως είναι η πλειοψηφία, που ουδεμία σχέση έχουν με όπλα, ούτε καν για αθλητικούς λόγους. Ακόμα και για κείνες τις γυναίκες, τις συζύγους και τις μάνες, που επίσης είναι πλειοψηφία, που δεν καλλιεργούν φιλοσοφίες εκδίκησης στις οικογένειές τους.
Η Κρήτη είναι βαθιά πληγωμένη από το τελευταίο περιστατικό και όλοι πιστεύουμε πως πρέπει να μπει μια τελεία σε γεγονότα που ντροπιάζουν εμάς και τον τόπο μας και στερούν ζωές και ανθρώπους. Με μέτρα αστυνομικά αλλά και δομικές κοινωνικές αλλαγές που θα επαναφέρουν στα «ίσα του» το σύστημα αξιών που επικρατεί.
Ως σήμερα, με αφορμή και άλλα περιστατικά (σ.σ βλέπε ενέδρα Ζωνιανών), είδαμε πολλά, ακούσαμε περισσότερα αλλά όλα φαίνεται να σκόνταφταν στην υλοποίηση, σε αυτά που θα συνέβαλλαν να αλλάξουν νοοτροπίες. Αναρωτιέμαι, σήμερα στα Βορίζια, υπάρχουν ακόμα ειδικοί ψυχικής υγείας για τα παιδιά και τις οικογένειες; Κι αν υπάρχουν, πόσο θα μείνουν;
Κι από την άλλη, καλά όλα τα μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος μάλιστα αναμένεται να έρθει ξανά στην Κρήτη. Αλλά αλήθεια, πριν την καταστολή, θα υπάρξει και κάτι άλλο που θα βοηθήσει τους εμπλεκόμενους στην πραγματική κατανόηση της κατάστασης και να σταματήσει το κακό;
Μέσα στον ορυμαγδό των ειδήσεων, ακούσαμε και μια ψύχραιμη φωνή. Ήταν μια μάνα, που απευθυνόμενη στις υπόλοιπες μάνες, έλεγε: «να σώσουμε τα παιδιά μας». Ας «πατήσουμε» σε αυτούς τους ψύχραιμους για να πάμε μπροστά κι ας ψάχνουμε τα όπλα που αδίκως μας «χρέωσε» ο κ. Καλλιακμάνης.