Ένα δάκρυ κύλησε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε για τις ανάγκες της φωτογράφισης
Θα ήθελα όταν έρθει εκείνη η στιγμή να καταφέρω να πω στις κόρες μου “Δεν έχει σημασία πού θα περάσεις, πώς θα γράψεις στις εξετάσεις, αυτό που μετράει είναι να είσαι εσύ καλά”.
Χμ… Όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον, όπου το πτυχίο είναι προαπαιτούμενο για όλα, τότε δύσκολα αλλάζεις ρότα.
Όταν από την Α’ κιόλας Δημοτικού αγωνιάς μην τυχόν και κάνει κάποιο λάθος, μη σου πει “δεν καταλαβαίνω, μαμά” κι εσύ δεν μπορείς να της εξηγήσεις και νευριάζεις μαζί σου, κατ’ αρχάς, με τη δασκάλα, κατ΄ επέκταση, το εκπαιδευτικό σύστημα το ίδιο, τα βάζεις με όλους και με όλα γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις ότι ίσως το δικό σου (και, όμως) το παιδί δεν θα ανήκει στην κάστα των αρίστων, δε θα είναι σημαιοφόρος ή απουσιολόγος…
Τότε, έρχεται η στιγμή που αρχίζεις να τραγουδάς “Ποια με καταράστηκε;” και λες “ξέρω, ξέρω, η γειτόνισσα, όλο για την κόρη μου λέει ότι είναι κούκλα και τσαχπίνα και δες τώρα βαθμούς που μου έφερε…
Ήθελα να ήξερα ο γιος της τι έλεγχο παρουσίασε στο σπίτι… Μαρία, τι βαθμό έχει ο Κώστας στα μαθηματικά, θυμάσαι;” Και νά’το το εγκεφαλικό και δώσ’του τα υπογλώσσια…
Και όταν έρχεται αυτή η μαύρη ώρα η τρισκατάρατη των πανελλαδικών, (αλήθεια δε θα καταργηθούν πότε, όταν έδωσα εξετάσεις έλεγα “τουλάχιστον το παιδί μου να μην τα περάσει αυτά…”), τότε αρχίζει το ξεμάτιασμα εκ των προτέρων, για καλό και για κακό.
«Παιδί μου βάλε το σταυρό σου, το βαφτιστικό, τον καλό, πες ένα “πάτερ ημών” και ρίξε και κανένα φάσκελο στο Κωστάκη… Μη μάθω ότι έγραψε καλύτερα από σένα, κακομοίρα μου, μην τολμήσεις να περάσεις το κατώφλι του σπιτιού”!
Και έρχεται η ανακοίνωση των βάσεων και η Μαρία περνάει πρώτη στο Τμήμα που διάλεξε και έβαλες κι εσύ λίγο το χεράκι σου και να τα συγχαρητήρια και “Έλα, Ελένη, ο Κώστας τι έκανε; Κρίμα… να δεις που το γλωσσόφαγε αυτή η Κατερίνα από τη δίπλα γειτονιά, είχα δει εγώ πώς τον κοιτούσε”.
Και να και η ορκωμοσία, βάλαμε και το ωραίο ταγέρ και κοτσάραμε την καρφίτσα που μονάχα σκονιζόταν τόσα χρόνια και ένα δάκρυ κύλησε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε για τις ανάγκες της φωτογράφισης.
Και έρχεται η ανακοίνωση μετά που σε αφήνει κάγκελο. «Μαμά, ικανοποιήθηκες; Έκανες το κομμάτι σου; Να πάω τώρα στη σχολή υποκριτικής μήπως και γίνω επιτέλους ευτυχισμένη;».
Γνωστές ιστορίες, χιλιοειπωμένες.
Από Δευτέρα, σηκωθείτε λίγο πιο νωρίς, ετοιμάστε πρωινό για τα καμάρια σας. Πείτε δύο λόγια συμπαράστασης, “να είσαι ψύχραιμη, κορίτσι μου. Αν κάτι δεν καταλάβεις πήγαινε στα επόμενα και αν έχεις χρόνο δες το ξανά. Να θυμάσαι εγώ σε αγαπώ όσο και να γράψεις. Και πες μου τι φαγητό να σου μαγειρέψω. Πίτσα; Δε ντρέπεσαι;
Δε θέλεις φαγητό της μαμάς; Ας είναι. Φιλιά, αγάπη μου και καλή επιτυχία σε όλη την παρέα. Άντε και μόλις τελειώσετε θα σας βγάλω έξω. Καλά δε θα έρθω κι εγώ σαν το μπάστακα, εντάξει θα σου δώσω λεφτά και κάντα ό,τι σε φωτίσει ο Θεός…
Άντε γεια τώρα, θα αργήσεις. Πού πας, χωρίς φιλάκι θα φύγεις; Έτσι σε έμαθα εγώ; Δε σε βλέπει κανείς, χαζό, δώσε ένα φιλάκι στη μαμά. Δύο μέρες και δυο νύχτες κοιλοπόναγα για χάρη σου (μην ξεχνιόμαστε)”.