Δεν είναι μόνο πως δεν τα ζούμε τα καλοκαίρια, εδώ και πολλά χρόνια. Είναι πως νιώθουμε ότι μας απομυζούν και την τελευταία ικμάδα ενέργειας, θετικής σκέψης, αισιοδοξίας, χαλαρότητας και ό,τι καλό μπορεί να φέρνουν σε έναν άνθρωπο οι διακοπές.
Οι διακοπές, τουλάχιστον όπως θα έπρεπε να είναι, αφορούν σε μια παύση από την καθημερινότητα, ώστε να επανέλθουμε ορεξάτοι και δριμύτεροι. Αλλά πραγματικά, μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση, να μην βλέπουμε, να μην ακούμε και να μη σκεφτόμαστε;
Ειδικά όταν όσα ακούμε δεν μας «καίνε» μόνο τα αυτιά, αλλά απειλούν να απενεργοποιήσουν και τον εγκέφαλό μας. Γιατί για παράδειγμα κάνεις τις διακοπές σου στην πόλη σου, για οικονομικούς ή άλλους λόγους, και κατεβαίνεις για ένα καφεδάκι στο Ηράκλειο. Πού να το πιείς άνθρωπέ μου το καφεδάκι, χωρίς να μυρίζεις τα σκουπίδια;
Παίρνεις τον δρόμο να γυρίσεις σπίτι σου και κάπου εκεί ξεπροβάλλουν άλλα απειλητικά: φωτιές, τροχαία, η Ουκρανία, ο Τραμπ, ο Ζελένσκι. Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι, μήπως η γιαγιά σου που δεν ήθελε «να κατέχει πράμα» είχε δίκιο; Κι εσύ δηλαδή που μαθαίνεις, τι καταλαβαίνεις;
«Η γνώση είναι δύναμη» προφανώς, αλλά το θέμα είναι ότι η συγκεκριμένη γνώση δεν σε βοηθά να λύσεις προβλήματα, ούτε σε κάνει περισσότερο ευτυχισμένο. Καλοκαιρινές κουβέντες και προβληματισμοί σε έναν κόσμο που προχωρά χωρίς να τον ενδιαφέρει η μελαγχολία του καθενός.
Πάντως η λέξη «μελαγχολία», είναι πολύ ελαφριά για να περιγράψει κανείς αυτό που νιώθει διαβάζοντας ανακοίνωση των εποχικών πυροσβεστών, οι οποίοι διαμαρτύρονται για το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας που δεν παίρνουν, και αντιθέτως θα πάρουν με ΦΕΚ υπάλληλοι της ελληνικής Βουλής.
Σε μια χώρα που η λογική και η Δικαιοσύνη φαίνεται να είναι… μονίμως σε διακοπές, προφανώς προσυπογράφουμε την ανακοίνωση των εποχικών πυροσβεστών. Αντιθέτως δεν μπορούμε να συνταχθούμε με την άποψη της κυρίας Σοφίας Βούλτεψη, που μετακυλύει τα προβλήματα της Πυρόσβεσης που αντιμετωπίζει η χώρα στους εθελοντές -λέει- που δεν υπάρχουν ή δεν είναι πολλοί.
Αλήθεια, ποιος νοήμων άνθρωπος θα περίμενε από εθελοντές να αναλάβουν τις ευθύνες του συντεταγμένου κράτους; Μήπως είναι ένας τρόπος, καθόλου εύσχημος μάλιστα, να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα; Ακόμα και ο εθελοντισμός, που πρέπει να γίνεται ως ανταπόδοση σε μια κοινωνία που δίνει στον πολίτη, έχει και μέτρο και όριο.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η παραφιλολογία που καλλιεργείται από καιρό και θα ενταθεί προφανώς το επόμενο διάστημα, για τα μέτρα που θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Το σίγουρο είναι ότι θα δούμε ένα παλιό έργο, κακοπαιγμένο μάλιστα και ελαφρά στραμμένο προς το σήμερα. Προφανώς και δεν είναι δυνατόν να ελπίζουμε πως οι όποιες εξαγγελίες μπορούν να αλλάξουν τη δομή της ελληνικής κοινωνίας, και πολύ περισσότερο τις ζωές των Ελλήνων πολιτών προς το καλύτερο.
Πάντως είναι απορίας άξιον πώς σε αυτή τη χώρα καταφέραμε να θεωρήσουμε πολιτικό ορόσημο αλλά και πολιτικό βαρόμετρο, μια συνέντευξη τύπου που δίνει κάθε χρόνο ο πρωθυπουργός στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Μια συνέντευξη που επιχειρεί με μια «μονοκοντυλιά» να σβήσει όσα δεν έγιναν όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Αύγουστος λοιπόν; Με το καλό! Αλλά με όσα είπαμε, σταματήστε να αναρωτιέστε γιατί ξεθώριασαν τα καλοκαίρια μας. Οι ευθύνες έχουν ταυτότητα, όνομα και εικόνα. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!