Θα δεχόμουν τα διόδια υπό έναν όρο: οι εισπράξεις να μην καταλήγουν σε έναν κολοσσό αλλά στις οικογένειες των θυμάτων
“Σε παρακαλώ, κράτα με, δεν θέλω να πεθάνω…” είχε πει η 15χρονη Μ. λίγο πριν ξεψυχήσει στην άσφαλτο, σε ένα επικίνδυνο σημείο του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης. Μια κοπέλα που είχαμε κοινές παρέες στο Γυμνάσιο. Ένα δυστύχημα που σημάδεψε την δική μου την γενιά. Ένας ακόμα αριθμός, μια κόρη, αδελφή, συμμαθήτρια…
Δε νομίζω πως υπάρχει Κρητικός που δεν έχει θρηνήσει έναν δικό του άνθρωπο σε τροχαίο. Παιδιά που έμειναν χωρίς τη μητέρα τους, ένας πατέρας που έχασε τον γιο του, μια ματιά να ρίξει κανείς στα αναρίθμητα εκκλησάκια, το μαρτυρεί με τον πιο εύγλωττο τρόπο.
Το περασμένο Σάββατο είχα την ατυχία -τολμάω να πω- να παρακολουθήσω όλη την εκδήλωση για τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης. «Παραλάβαμε μια μολυβιά στον χάρτη», είπε ο υπουργός Υποδομών, κ. Καραμανλής.
Πραγματικά, αυτό το έργο δεν ενδείκνυται για πολιτικά παιχνίδια, πάει τόσο πίσω που «αγγίζει» πολλές κυβερνήσεις.
Δεν θα σταθώ στις τεχνικές λεπτομέρειες, τις εντυπωσιακές σήραγγες, την χρηματοδότηση, τα όρια ταχύτητας, να πω την αμαρτία μου δεν τις καταλαβαίνω κιόλας.
Όμως, απορώ πώς είχαν το θράσος κάποιοι να μιλήσουν για οδηγική παιδεία και να λένε ότι στόχος του έργου είναι να μην θρηνήσει η Κρήτη άλλα θύματα στην άσφαλτο…
Το είπε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, είχε τονιστεί και νωρίτερα η ευαισθησία του σε αυτά τα θέματα.
Εντάξει… Δεν υποστηρίζω πως για όλα τα τροχαία φταίει ο δρόμος. Φταίει το ποτό, το κινητό, ότι δεν φοράμε ζώνη ή κράνος… το δέχομαι.
Ξέρω ότι οδηγάω 16 χρόνια και υπάρχουν δρόμοι που αποφεύγω.
Όμως, δεν κρύβω ότι εξεπλάγην φυσικά δυσάρεστα από το πόσο “φυσιολογικά” πλασαρίστηκε η λέξη “διόδια”. Πρώτος που είχε το θράσος -θα πω πάλι- να το πει ήταν ο υπουργός Μεταφορών, στη συνέχεια υπερθεμάτισε ο πρωθυπουργός.
Τους φάνηκε αστείο να μιλάμε για διόδια μονάχα για τους επισκέπτες, μίλησαν για τον πιο σύγχρονο αυτοκινητόδρομο της Ευρώπης που πώς μπορεί να γίνει αλλιώς;
Δηλαδή, για να μην κάνω τον Σταυρό μου κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι θα πρέπει να βάλω το χέρι στην τσέπη, σωστά; Μέση λύση, καμιά…
Θα δεχόμουν τα διόδια υπό έναν όρο: οι εισπράξεις να μην καταλήγουν σε έναν κολοσσό αλλά στις οικογένειες των θυμάτων, όσων δεν είχαν την τύχη να προλάβουν αυτό τον υπερσύγχρονο αυτοκινητόδρομο και έχασαν την ζωή τους εκεί που κάποιοι μετρούν εκκλησάκια και δεν σκέφτονται ανθρώπινες ψυχές και οικογενειακά δράματα αλλά ψήφους…