Μια ιδιαίτερα έμπειρη, σύγχρονη και οξυδερκής εκπαιδευτικός (αλλά και συγγραφέας) από τη Βόρεια Ελλάδα, η μαθηματικός Ειρήνη Βουτσκόγλου δίνει πολύ εύστοχα τη δική της ματιά. πάνω στην “εξίσωση” σχολείο-φροντιστήριο-μαθητές-γονείς με έναν απολογισμό του εκπαιδευτικού έτους που πέρασε.
Η αποτύπωση που κάνει έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί με πολύ απλό τρόπο δείχνει τα κρίσιμα σημεία και για τους. εκπαιδευτικούς και για τους μαθητές, αλλά και για τους γονείς! Και κυρίως χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο και χωρίς. να μασάει τα λόγια της!
Η ανάρτηση της Ειρήνης Βουτσκόγλου:
Απολογισμός Εκπαιδευτικού
1. Δίδαξα όλα τα μαθηματικά της Β Λυκείου και όλα της Γ. Και να ήθελα να «λουφάρω» ήταν αδύνατο, τράπεζα θεμάτων και προγραμματισμός ύλης γαρ.
2. Ποιος «λουφάρει». Αυτός που μπορεί. Η δυνατότητα αυτή σχετίζεται με το αντικείμενο του μαθήματος και την στάση του διευθυντή.
3. Τα φροντιστήρια είναι μία τεράστια βοήθεια για τα παιδιά και μια ακόμα πιο τεράστια θυσία από τους γονείς. Δυστυχώς δεν αρκούν όπως δεν αρκεί και το σχολικό μάθημα. Απαιτείται το κρισιμότερο στοιχείο που είναι η ενεργός συμμετοχή του μαθητή. Η προσωπική του σπουδή. Η επώδυνη, βαρετή αλλά στοχευμένη ενασχόληση με το άγνωστο που πρέπει να κατακτηθεί. Σε κάθε περίπτωση εάν στο φροντιστήριο ο μαθητής γράφει 20 και στο σχολείο 5, αγαπητοί γονείς, προτείνω να θορυβηθείτε με το 5.
4. Παρότι διαφωνώ με τον καταιγισμό των Δράσεων που επιβάλλονται στο σχολείο, κατανοώ το όραμα πίσω από αυτή την λαίλαπα, πάραυτα στην Β και Γ Λυκείου όλες αυτές οι δράσεις κυρίως επιτυγχάνουν ένα ατέρμονο περδίκλωμα στην ροή της μαθησιακής διαδικασίας. Περιορίστε τες σε μία εβδομάδα δράσεων. Μη μας σπάτε τα..προγράμματα.
5. Περιμένω τον/την Υπουργό που θα αποστείλει Ηχηρή Υπενθύμιση στους Μαθητές για μελέτη. Απαιτείται μία μαζική, οργανωμένη και στοχευμένη μέριμνα υπενθύμισης στην κοινωνία και τους μαθητές της έννοιας της σχολικής φοίτησης. Παρότι αυτή καταλήγει να θυμίζει πάρκινγκ ή επιμορφωτικό σεμινάριο επαρκούς παρακολούθησης, το σχολείο είναι ο μοναδικός δρόμος για να ξεφύγουν πολλά παιδιά από το περιορισμένο κοινωνικό τους περιβάλλον ή τον ασφυκτικό κλοιό των απωθημένων των κηδεμόνων.
Αγαπητοί γονείς, το παιδί σας πηγαίνει στο σχολείο για να μπορεί να επικοινωνεί, να μιλά, να ακούει, για να μπορεί να σκέφτεται, για να κρίνει πότε δεν πρέπει να σκέφτεται ώστε να περιορίσει τον ψυχολογικό και πνευματικό κάματο, πότε να επηρεάζεται και πότε όχι, πώς να κρίνει και πώς να απορρίπτει, πηγαίνει στο σχολείο για να μαθαίνει να μάχεται, να αναθεωρεί, να βρίσκει τον δρόμο του, να τον χάνει, να μην πανικοβάλλεται, να συνεχίζει, με προσωπικό κόπο, με πείσμα, με θυμό. Το παιδί σας πηγαίνει στο σχολείο για να του δείξουν το μέλλον αυτοί που διάβασαν πολύ, δούλεψαν πολύ, εξετάστηκαν, πέτυχαν, απέτυχαν εκατοντάδες φορές. Κι αν μέσα σε αυτούς μερικοί κρίνονται «άχρηστοι» κι αυτό μάθημα ζωής είναι. Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής στις ημέρες μας μάλιστα, διότι ο χαρακτηρισμός και η άποψη παράγονται τόσο αβίαστα που κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί ότι η άποψη χωρίς γνώση είναι απλή φαυλότητα.