Η αιφνιδιαστική ανακοίνωση της Κυβέρνησης για το κλείσιμο άνω των διακοσίων υποκαταστημάτων των ΕΛΤΑ, τη στιγμή που οι επικεφαλής τους πήραν απόφαση για εκτόξευση του μισθού τους σε περίπου δεκατρείς χιλιάδες ευρώ, αγοράστηκαν έπιπλα εκατοντάδων χιλιάδων, αφού δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφορετικά, όλων εκείνων των απίστευτων αποφάσεων για το μεγαλύτερο και φαεινότερο πρεστίζ των γραφείων τους, για προσωπικές και επαγγελματικές ασφάλειες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, και πόσα άλλα που δεν γνωρίζουμε, ώστε να επιτευχθεί τελικά η γρηγορότερη οικονομική τους κατάρρευση και το αναπόφευκτο ξεπούλημά τους, έφερε στο προσκήνιο πολλαπλά ερωτήματα, τα οποία βεβαίως δεν είχαν να κάνουν με την αδιαφορία των κυβερνώντων να τα διατηρήσουν σε λειτουργία για τους γνωστούς λόγους που αναλύσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας.
Ήρθαν ξανά λοιπόν ερωτήματα σχετικά με την ζητούμενη -από πολλούς- αποκέντρωση τού υπερ-συγκεντρωτικού κράτους, των δομών και των λειτουργιών του, μακρυά από την δημοφιλή πλατεία Κολωνακίου, πέριξ της οποίας περιστρέφεται αενάως η Κυβέρνηση, στις γεωγραφικές εσχατιές τουτέστιν της πατρίδας.
Ο τρόπος που αντέδρασαν οι κοινωνίες ήταν σχετικά ήπιος, αν ο γράφων λάβει υπ’ όψιν του τα γενόμενα σχόλια από γνωστό του υψηλόβαθμο στέλεχος των ΕΛΤΑ. Όμως, δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι και ετούτο το επεισόδιο είναι στην πραγματικότητα ένα από τα πολλά συμπτώματα της αδιαφορίας του αθηνο-κεντρικού μας κράτους για στοιχειώδη αποκέντρωση, για μεταφορά κάποιων εξουσιών, οικονομικών πόρων και αρμοδιοτήτων στην επαρχία, στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για τους πολλούς γνωστούς και ευνόητους τοις πάσι λόγους, δηλαδή να ελέγχονται όλες ανεξαιρέτως οι υπηρεσίες από τα κεντρικά κυβερνητικά γραφεία, δίκην αλάνθαστου παντογνώστη.
Τα αποτελέσματα της εν λόγω διαδικασίας, γίνονται καθημερινά γνωστά και όλοι κατανοούν τι ακριβώς επιτελείται μέσα στα δυσκίνητα ή σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις ανέλπιστα ευκίνητα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού με τις ισχύουσες πρακτικές.
Όλα αυτά διαχρονικά έχουν οδηγήσει στο συνεχιζόμενο μαρασμό της ελληνικής επαρχίας, των μικρών κοινωνιών, των απομακρυσμένων χωριών, πλην ίσως εκείνων που εμπλέκονται στον τουριστικό μηχανισμό, αλλά κι εδώ με κάποιες ιδιαιτερότητες. Παράλληλα η αναγκαστική -όπως εξελίσσονται τα πράγματα- αστυφιλία επιβαρύνει τα μεγάλα αστικά κέντρα, καθιστώντας το στεγαστικό πρόβλημα σοβαρότατο θέμα ειδικά για χαμηλόμισθους, φοιτητές και άλλες ειδικές ομάδες.
Οι επαρχίες αργά και σταδιακά έχουν απωλέσει και συνεχίζουν χωρίς διακοπή να χάνουν χαμηλού βαθμού δικαστικές υπηρεσίες, τραπεζικά υποκαταστήματα, εκπαιδευτικές δομές, πολυποίκιλο προσωπικό που εμπλέκεται στην επιθυμητή υγειονομική περίθαλψη, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα και με ένα βαθύ και αξεπέραστο αίσθημα εγκατάλειψης των κατοίκων από το κεντρικό κράτος.
Παρά τις κατά καιρούς ανακοινώσεις από όλες τις Κυβερνήσεις διαχρονικά, το επίσημο κράτος ολοένα και απομακρύνεται από τις εσχατιές της χώρας με διάφορους κάθε φορά τρόπους, ώσπου να εγκαταλειφθούν και από τους κατοίκους τους και να σβήσουν από τον χάρτη οριστικά, ή να οδηγηθούν σε αλλότριους.
Γι’ αυτό και όσα έγιναν και ειπώθηκαν τις προηγούμενες μέρες σχετικά με την απόφαση για κλείσιμο των υποκαταστημάτων του ΕΛΤΑ, ανήκουν στη σφαίρα του λίαν απαράδεκτου. Και ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι δεν θα εμφανισθούν ξανά στην δημοσιότητα οι συνήθεις ύποπτοι να μας ενημερώσουν ότι με τις δικές τους ενέργειες και προσπάθειες κατάφεραν και διατήρησαν τη λειτουργία μερικών εξ’ αυτών.
Φυσικά, σε πρώτη φάση, ετούτες τις μέρες, προσπαθούν ήδη να αμβλύνουν τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις με τα γνωστά μας πλέον γλυκανάλατα και μειλίχια στελέχη της, τα οποία -όπως έχουμε κατ’ επανάληψη σημειώσει- αμφιβάλλω αν κάποιος πολίτης εμπιστεύεται.
Αλλά το τελικό ζητούμενο είναι η συνέχιση της λειτουργίας τους σε κάποια μέρη ζωτικής σημασίας, στις μικρές και απομακρυσμένες κοινότητες, που τόσα πολλά συνεισφέρουν στη χώρα με την παραμονή τους σε εκείνα τα μέρη. Τα ΕΛΤΑ οφείλουν να ξαναλειτουργήσουν σε γεωγραφικά μέρη εύκολα, προσπελάσιμα από όλους.
Κι αυτά είναι όσα υποκαταστήματα τραπεζών έμειναν ακόμα ανοιχτά, σε μια σειρά φαρμακείων που θα ενδιαφερθούν γι’ αυτό τον σκοπό, δεδομένου ότι σε αυτά ακόμα η Κυβέρνηση δεν μπορεί να βάλει λουκέτο· ίσως σε λίγα σουπερμάρκετ, και το πιθανότερο όλων στα περίφημα ΚΕΠ, ένας αξιοθαύμαστος θεσμός που προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει πολλά στον απλό πολίτη που επιθυμεί να διεκπεραιώσει κάποιες καθημερινές του υποχρεώσεις και συναλλαγές.
Και μέσα σε όλα αυτά, ας προσθέσει το επίσημο κράτος και τις δικές του ιδέες των μεγαλόπνοων και εξειδικευμένων στελεχών του, λόγω ακριβώς της ζηλευτής και θαυμαστής τους πείρας και σε τούτον τον τομέα!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας