Τα τελευταία γεγονότα με τους δύο υποψήφιους για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη και Γεώργιο Παπανδρέου, μας έφεραν στην επικαιρότητα παλιότερες μνήμες.
Ο μεν Ανδρουλάκης την κλεψύδρα, με τα έξι λεπτά που μίλησε στην κοινοβουλευτική του ομάδα, ο δε Παπανδρέου το ζεϊμπέκικο, που χόρεψε για να ξεχάσει την ήττα του.
Το παλιό ζεϊμπέκικο είναι o χορός που σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματά σου.
Αναφέρομαι στους αγαπημένους μας μικρασιάτες που ήτανε και μερακλήδες και τιμούσαν την παράδοση.
Το 1934 πήγανε στην Κωνσταντινούπολη να δουν τα μωσαϊκά που είχε ξεσκεπάσει ο Αμερικάνος Βυζαντινολόγος Ούλτιμορ.
Αυτοί οι χορευτές ήταν ντυμένοι με τις παλιές στολές και έμοιαζαν πολύ με αυτούς που είχε ζωγραφίσει ο Γκύζης και ο Λύτρας.
Ο ένας από αυτούς ήξερε λίγα ελληνικά και έστησε το ζεϊμπέκικο έξω από την Αγία Σοφία.
Μαζί του είχε τουμπερλέκια και βιολιά και τραγουδούσαν το: Μες στης ζωής τα μονοπάτια μπροστά στα αρχοντικά σου σκαλοπάτια. Αλλά και εδώ στην Αθήνα (1900), όλοι οι μεγάλοι του ρεμπέτικου τραγουδούσαν υπέροχα ζεϊμπέκικα, όπως η Ρόζα Εσκενάζυ στο κέντρο του Δώρου.
Πολλές φορές πήγαιναν παρέες με τον βυζαντινολόγο Ξυγγόπουλο, τον Κόντογλου και άλλοτε με τον Τζούλιο Καΐμη.