Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στην οικογένεια όταν αυτή σμίγει στο τραπέζι των… “διαπραγματεύσεων” ή προπαντός του φαγητού. Όσο μεγαλύτερη είναι η οικογένεια, τόση είναι και η χαρά. Είναι όπως την καλή παρέα. Αλλιώς θα διασκεδάσουν άμα είναι δύο άτομα, αλλιώς άμα είναι τρία και αλλιώς άμα είναι πέντε, δέκα. Γι’ αυτό παλαιότερα οι οικογένειες, παρά τις στερήσεις τους, τη δύσκολη και επίπονη ζωή τους, ήταν πιο χαρούμενες και προπαντός στα χωριά όπου η οικογένεια δεν σκορπούσε, πριν την τεχνολογική επανάσταση.
Έμενε συμπαγής, δεμένη σαν μια γροθιά και με ομαδικό πνεύμα, διότι μόνο έτσι θα μπορούσε να επιβιώσει. Όλοι μαζί έπρεπε να βοηθούνε στις δύσκολες χειρωνακτικές δουλειές για να βγει το ψωμί με κόπο. Η συντροφική οικογένεια βοηθούσε στο να γενούνε πολλά παιδιά. Το καθένα μεγαλώνοντας λίγο βηθούσε το μικρότερο και ούτω καθεξής.
Το οικονομικό δεν ήταν και τόσο πρόβλημα. Το μικρότερο έβαζε του μεγαλύτερου τα ρούχα, τα πόδια κρυώνανε λίγο ξυπόλητα, αλλά συνηθίζανε. Το φαΐ, τι κόστος είχε, το να βγάλεις ένα περίσσιο πιάτο από το μεγάλο τσουκάλι, δεν χάλαγε ο κόσμος. Λες και τ’ αγοράζανε, όλα από τη μέσα κάμερα βγαίνανε. Παππούδες, γονείς, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και όλοι οι συγγενείς αποτελούσανε μια μικρή κοινωνία. Μαζί στις δουλειές, μαζί στις λύπες και τις χαρές.
Η σωστή διαπαιδαγώγηση ήταν από μικρά μικρά τα παιδιά να μαθαίνουν να βγάζουν το ψωμί τους! Πιστοί στην οικογένεια, σεβασμός στους μεγαλύτερους και καθαρό μέτωπο στην κοινωνία. Οι αρχές και οι αξίες εφαρμόζονταν κατά γράμμα. “Γιάε μη μας ντροπιάσετε, γιατί αλίμονό σας…!” τους έλεγαν.
Το κάθε προβληματάκι στην οικογένεια μοιραζότανε σε όλους και έτσι ξεπερνιόταν με λιγότερο βάρος. Αν και τότε δεν υπήρχανε πολλά και μεγάλα προβλήματα. Ήτανε τοπικά και τα λύνανε μόνοι τους.
Φυσική ζωή, ίσον ανεξαρτησία, ελευθερία, ηρεμία. Αυτή την παλιά ζωή νοσταλγούμε σήμερο στη νέα ζωή, τώρα που είδαμε τα… ζόρικα!
Οικογένεια διαλυμένη, στις 5 ηπείρους σκορπισμένη. Το τραπέζι άδειο, οι χαρές μακρινές, άπιαστες. Άνετη ζωή, με ανέσεις πολλές! Από σωματική ξεκούραση λίαν καλώς. Από πνευματική και ψυχική, δεν σε κρατάνε τα πόδια σου από την κούραση!
Ραγισμένες καρδιές, σαν βαρίδι είναι ο κάθε χτύπος και τις πονάει! Άγχος, βάσανα, ανασφάλεια, φόβος, αβεβαιότητα για το μέλλον, τρόμος για τη ζωή μας, για τα παιδόγγονά μας! Κλέφτες, ψεύτες, ληστές! Παραβίαση του σπιτιού σου, που είναι το καταφύγιό σου, το λιμάνι σου, η γαλήνη σου, ο κόσμος σου όλος, η χαρά σου, η ευτυχία σου! Φόβος, αγωνία, πόνος για το κράτος που σε υπερφορολογεί, σε τιμωρεί, που σε αδικεί χωρίς να φταις! Που δεν σε προστατεύει όχι μόνο για τις δυσκολίες σου αλλά ούτε για τη ζωή σου από τη γενοκτονία της ασφάλτου, από τις ληστείες, τις θεομηνίες κ.λπ.
Συνεχίζεται