Του Κώστα Παπουτσάκη
Το δυσκολότερο πράγμα σ’ αυτή τη χώρα είναι η συνεννόηση. Προπαντός να συμφωνήσουν υπουργεία, υπηρεσίες, οργανισμοί κ.λπ. του Δημοσίου, ύστερα από ανταλλαγή σκέψεων και αντιλήψεων για κάποιο δύσκολο και επείγον θέμα όπου πρέπει να παρθούν γρήγορες αποφάσει για ταχεία διεκπαιρέωση και αποκατάσταση ενός έργου, ενός έκτακτου γεγονότος όπως ήταν πρόσφατα ο χιονιάς κ.λπ. Εδώ τι κάνουν σε κάθε θεομηνία, σε κάθε καταστροφή;
Προσπαθούνε να ρίχνουνε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Το ένα υπουργείο στο άλλο, η μια υπηρεσία στην άλλη και υπεύθυνος ο… κανένας. Λες και το ‘χουνε πολύ καλά καταφέρει με μαεστρία θα ‘λεγε κανείς για να μην είναι υπεύθυνος ουδείς! Και το χειρότερο απ’ όλα είναι στην πρόληψη! Α! Εκεί σκοτώνονται από το ζώρε τους για να προλάβουν το κακό! Από την πολλή υπευθυνότητα και από την πολλή συννενόηση μεταξύ τους και από το πολύ τρέξιμο φτάνουνε πάντα κουρασμένοι και καταϊδρωμένοι μετά που θα ‘χει γίνει το κακό! (Όπως και στα τροχαία που τρέχουνε να περισυλλέξουνε τους τραυματίες και τους σκοτωμένους!).
Υπάρχει όμως λύση, κάτι καλύτερο; Πάντα υπάρχει λύση όπως στα… μαθηματικά. Εδώ υπάρχει κάποιος υπεύθυνος. Το κράτος! Η εκάστοτε κυβέρνηση. Μόνο αυτή μπορεί άμα θέλει αλλά δεν ξέρω γιατί δεν θέλει, μήπως είναι το πολιτικό κόστος; Μπα, δεν το πιστεύω! Πάντως μπορεί, θέλει δε θέλει, ν’ αλλάξει την… αργοκίνητη μηχανή του Δημόσιου η οποία πάντα μπερδεύεται στα πόδια των κυβερνήσεων και φρενάρει και αργοπορεί τις επενδύσεις ενώ πρέπει να τρέχουνε με… πέμπτη για να προλαβαίνουνε, πάνε με ρυθμό χελώνας. Άσε τα μικρότερα έργα στους δήμους κ.λπ. Εδώ θέλω να πω ένα παράδειγμα τοπικό που μας αφορά. Το ‘χω ξαναπεί πολλές φορές. Ήμουν αμούστακος κι εγέρασα! Έβγαλα μαύρες τρίχες, έγιναν ολόμαυρες, κοντεύω να φύγω και να μην φτάξω να δω το έργο αυτό στον κόλπο του Δερματά! Εκεί θα κάνανε λέει μια μαρίνα και είχα χαρά μεγάλη που θα αναβάθμιζε τη ρημαγμένη και απρόσιτη πλευρά της πόλης, της μοναδικής όπου δεν έχει ωραιοποιήσει την ωραιότερη τοποθεσία της! Φαντάζομαι πώς θα ήτανε μετά από χρόνια τώρα! Κοντά στη μαρίνα πόσα άλλα ωραία πράγματα θα ‘χανε γίνει. Τι ξενοδοχεία, τι ταβέρνες, μαγαζιά διάφορα, καφετέριες σε όλη την παραλία, τι περίπατους ρομαντικούς και άλλα πολλά!
Δεν θα πω για τις υπηρεσίες αυτές, οι οποίες ήταν η αιτία! Είναι γνωστές, καμαρώνετε τώρα τα… χάλια σας!
Τούτο όμως γίνεται δυστυχώς παντού σε όλη τη χώρα! Τι πως τα βλέπουνε μετά λύπης οι πολίτες οι καημένοι και σκούνε και πλαντούνε!
Πού είναι το κράτος; Εδώ είναι αλλά αδιαφορεί…
Τι πρέπει να γίνει, να αφήσουμε τα πράγματα έτσι όπως τα βρήκαμε, παλαιών αρχών; Όχι, είναι πολύ απλό και… ακίνδυνο. Να συγκεντρωθούνε όλες αυτές οι υπηρεσίες, οι οργανισμοί και λοιπά να διευκολύνουν τον ταλαίπωρο πολίτη. Πρώτον και δεύτερον να συνεδριάζουνε όλες μαζί ταυτόχρονα για κάθε αναγκαία περίπτωση, να βγαίνει μια και μόνο απόφαση και να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος ο οποίος θα αναλαμβάνει την ευθύνη.
Αυτή την απόφαση πήραμε όλοι μαζί και μάνι – μάνι και σας την μεταβιβάζουμε για να προχωρήσετε ελεύθερα το έργο σας. Πόσο ωραία ακούγεται, ε; Και να τα έργα να γίνονται ολοταχώς, το ένα μετά το άλλο και να η ανάπτυξη και να ο πλούτος και… πάπα η… φτώχεια!