Εξ αιτίας άλλης μιας τραγωδίας και άλλης μιας βαθυτατης υποκρισίας…
Το ότι η Αφρική σαν ήπειρος – εσκεμμένα- φαίνεται σαν μερικές κουκίδες στην υδρόγειο και το χάρτη, δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Έτσι έχουν περάσει στο υποσυνείδητο μας την άποψη ότι είναι μια αμελητέα ποσότητα.
Έλα μωρέ μια σταλιά είναι, πόσοι να ζουν πάνω της. Μικρή ζημιά στην απεραντοσύνη του κόσμου.
Καλό λοιπόν είναι να ξέρουμε πως η Μαύρη Ήπειρος είναι η δεύτερη σε έκταση και πληθυσμό ήπειρος του πλανήτη και μάλιστα με τους νεότερους κατοίκους.
Κι ακόμη καλύτερο, πως είναι πάμπλουτη σε φυσικούς πόρους και φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον.
Αλλά και ότι η εθνική ανεξαρτησία των λαών της, όσων εξ αυτών την απέκτησαν, πήρε σάρκα και οστά μόλις τον προηγούμενο αιώνα.
Ότι η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία είναι στα σπάργανα και ελλιπείς.
Ότι οι κάτοικοι της έχουν από ελάχιστη έως και ανύπαρκτη πρόσβαση σε αγαθά και είδη πρώτης ανάγκης, τα οποία παράγονται με πρώτες ύλες του περιβάλλοντος της και το μόχθο των ανά τον κόσμο Αφρικανών.
Και ασφαλώς όλοι ξέρουμε πως ο πληθυσμός της γέμιζε και γεμίζει μέσω του δουλεμπόριου τις φάμπρικες του δυτικού κόσμου και εξυπηρετεί τις δικές μας καταναλωτικες ανάγκες και συνήθειες.
Εδώ και αιώνες, οι μαύροι, στοιβάζονταν σε βάρκες και σαν εμπόρευμα, πουλιόνταν στα σκλαβοπαζαρα.
Κι ήταν όλα τότε μια χαρά.
Σήμερα που αναζητούν να ξεφύγουν απ’ τους πολέμους των όπλων και της φτώχειας, τι θέλουν οι αραπηδες στον τόπο μας;
Υψωστε φράχτες, βουλιάξτε βάρκες, γυρίστε τους στις χώρες τους.
Κυβερνώντες και κυβερνήσιμοι του πολιτισμένου δυτικού κόσμου, θλίβονται για την εκατόμβη της Πύλου.
Ααα μέχρι εδώ. Δε φταίμε εμείς. Δάκρυα στα μάτια των πολιτειακών παραγόντων.
Κι ας παιανίζουν οι διθύραμβοι για τον φράχτη του Έβρου.
Ας παίζουν πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες, για τις καρέκλες της εξουσίας, με πιόνια τις ζωές κατατρεγμένων.
Κι είναι αυτοί οι ίδιοι, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, που σχεδίασαν τους φράχτες, σε όλο τον κόσμο.
Ε όχι δεν είμαστε ούτε οργισμένοι, ούτε θλιμμένοι.
Ζητάμε τις ευθύνες που αναλογούν στην κάθε κυβέρνηση.
Στον κάθε στρατιωτικό σχεδιασμό.
Και δεν ξεχνάμε.
Δεν ξεχνάμε ούτε τα Τέμπη ούτε την Πύλο…
Δεν ξεχνάμε αυτούς που κλαίνε ψεύτικα με τα τριήμερα πενθη.
Οργανωνόμαστε, θυμόμαστε, διεκδικούμε έναν άλλο κόσμο.
Αυτό που θα ανήκει στην κάθε ζωή, όπου γης.
Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός.