Το 1964 είχαμε κυβέρνση της Ενώσεως Κέντρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, το “γέρο της Δημοκρατίας”. Εκείνη την εποχή είχε γίνει και η πρώτη συζήτηση για τον δρόμο από Χανιά μέχρι και τη Σητεία. Ομως… ο γιος του πρωθυπουργού Ανδρέας Παπανδρέου, σαν υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης, ήταν άκρως αντίθετος και ο λόγος όπως μας έλεγε ήταν ότι… θα εξυπηρετούσε μόνο τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Διαφωνούσαν πατέρας και γιος.
21 Απριλίου 1967 έγινε το πραξικόπημα και η Ελλάδα μας μπήκε στο γύψο. Έτσι μας είπαν…
Αμέσως και μέσα σε 2 μήνες ο δρόμος ξεκίνησε με γοργούς ρυθμούς, με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το 1975 ο δρόμος κουτσά στραβά λειτουργούσε.
1974-2020 έχουν περάσει 46 χρόνια και το μόνο που κατάφεραν οι μετέπειτα κυβερνήσεις ήταν να βελτιώσουν από τα 300 χιλιόμετρα Χανιά-Σητεία τα 52 χιλιόμετρα σε σύγχρονο δρόμο. Ο υπόλοιπος είναι ένας μονόδρομος, καρόδρομος, με τον Χάρο να παρακατσεύει σε κάθε στροφή.
Με βάση αυτούς τους κρατικούς ρυθμούς και σε μια χρεοκοπημένη χώρα χρειαζόμαστε στην καλύτερη περίπτωση 200 ακόμη χρόνια για να αποπερατωθεί αυτός ο ΒΟΑΚ, όπως τον έχουν βαφτίσει.
Η πατρίδα έχει άλλες ανάγκες και προτεραιότητες, η εποχή των παχιών αγελάδων τέλειωσε. “Ούτε περνά ο λαγός που παίζουνε”.
“Πικρή αλήθεια μα πρέπει να λέγεται”.
* Ο Νίκος Σκουραδάκης είναι από τους Ασσυρώτους, το σημερινό Κρυονέρι Μυλοποτάμου