Υπάρχει μια κατηγορία εκπαιδευτικών, που το τέλος της υπηρεσίας τους δεν σημαίνει αναγκαστικά και τη συνταξιοδότησή τους.
Κι αυτό γιατί η πνευματική τους προσφορά συνεχίζεται εκτός της σχολικής αίθουσας. Είναι εκείνοι, που το απόθεμα των γνώσεών τους δεν έχουν δικαίωμα να το κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Υπάρχει κι ένα άλλο σχολείο πέρα από τις αίθουσες των σχολείων και αυτό δεν είναι άλλο από το σχολείο της κοινωνίας. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο συγγραφέας του παρουσιαζόμενου έργου.
Με γλωσσική επάρκεια και επιδεξιότητα κάνει με το έργο του μια αναγωγή στα βιώματα της εκπαιδευτικής του πορείας.
Τα βιώματα αυτά κυκλοφορούν σε καλαίσθητο βιβλίο 336 σελίδων με τον τίτλο «Υπηρεσιακές μνήμες».
Τον παιδαγωγικό και διδακτικό χαρακτήρα του βιβλίου τον απολαμβάνει ο κάθε αναγνώστης και ειδικότερα τα άτομα του εκπαιδευτικού κλάδου.
Ένας μεγάλος αριθμός φωτογραφιών συνοδεύουν τα κείμενα, δίνοντας τη δική τους ενημερωτική και διαφωτιστική παρουσία. Στο όλο έργο είναι διάχυτη η διδακτική και επιμορφωτική του αξία.
Όπως ο ίδιος επιλογικά μαρτυρεί, παρουσίασε στις σελίδες μνήμης την παιδική, τη μαθητική και κυρίως την υπηρεσιακή του πορεία. Με την ειλικρίνεια που διαθέτει ο συγγραφέας συνεχίζει: «Ομολογώ ότι οδηγός μου πάντα υπήρξε η αγάπη, η καλή συνεργασία, η προσφορά και ο καθημερινός απολογισμός του έργου μου».
Εγώ που τον γνωρίζω καλά, δεν έχω λόγους να αμφισβητήσω στο παραμικρό την εξομολογητική του αυτή μαρτυρία. Μακάρι ο εκπαιδευτικός κλάδος να κοσμείται από ανάλογους λειτουργούς.
* Γιώργος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας – Ιστορικός ερευνητής