Πριν μερικές ημέρες νοσηλεύτηκα στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο για κάποιο αιματολογικό πρόβλημα που αντιμετώπιζα.
Με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό του νοσοκομείου, γιατρούς και νοσηλευτές.
Δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο και για τις κτιριακές υποδομές, που κυριολεκτικά συνθλίβουν τους ασθενείς στους θαλάμους όπου στοιβάζονται συνήθως ανά οκτώ και όπου η κατάσταση γίνεται δραματική τους χειμερινούς μήνες, όταν τα κουφώματα, πόρτες και παράθυρα παραμένουν κλειστά, με αποτέλεσμα η δυσοσμία να γίνεται ανυπόφορη.
Όσον αφορά το ιατρικό προσωπικό, με εντυπωσίασε το αίσθημα ευθύνης, η άρτια επιστημονική τους κατάρτιση – από όσο είμαι σε θέση να καταλάβω – η ευσυνειδησία, η αφοσίωση στο καθήκον, η υπομονή και επιμονή, η καλοσύνη και το χαμόγελο, αλλά και η καρτερικότητα και ανεκτικότητα στις ιδιαιτερότητες και ιδιοτροπίες του κάθε νοσηλευόμενου.
Με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα και θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια τις γιατρούς που με κουράριζαν, κυρίες Αιμιλία Σταυρουλάκη, Παναγιώτα Κανέλλου και Άννα Μπουλά και όλη, γενικά, την ιατρική ομάδα της αιματολογικής κλινικής.
Αλλά και οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες δεν πάνε πίσω, αφού, με το χαμόγελο, με το αστείο τους, με έναν καλό λόγο που έχουν για τον κάθε νοσηλευόμενο, ανατρέπουν κάπως την καταθλιπτική ατμόσφαιρα που επικρατεί και απαλύνουν τον πόνο του κάθε αρρώστου.
Μπράβο τους.
Γιάννης Αγγελάκης