Η παρουσία των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού χάνεται στο βάθος του χρόνου.
Στην κυριολεξία εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο, αφού πέρασε στάδια κυκλικής καταστροφικής εξέλιξης παγκόσμιας εμβέλειας. (Τρεις κατακλυσμοί, του Ωγύγου, του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνα).
Θρησκεία τους ήταν η παγκόσμιος θρησκεία της χρυσής εποχής, προσαρμοσμένη στην νοοτροπία και στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων. Οι Έλληνες δεν πίστευαν δεν προσκυνούσαν, αλλά απέδιδαν τιμές στους θεούς τους με πολλούς τρόπους .
Οι πρώτες Ηλιακές θεότητες που εμφανίζονται στην Θεογονία του Ησίοδου είναι οι Τιτάνες Υπερίων και Θεία ,οι γεννήτορες του Ήλιου, της Ηούς και της Σελήνης.
Αργότερα στην θρησκευτική αντίληψη των προγόνων μας κυριαρχεί η λατρεία του ήλιου,ο οποίος είτε σαν Υπερίων,είτε σαν Απόλλων ήταν ο σημαντικότερος θεός των Ελλήνων.
Ο Ήλιος όμως κατείχε δεσπόζουσα θέση σε όλες τις αρχαίες θρησκείες. Στο μακρινό παρελθόν, για τον πρωτόγονο η παρατήρηση και η κατανόηση των εποχικών μεταβολών που επέβαλε η πορεία του Ήλιου, οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια, ήταν θεμελιώδης προϋπόθεση για την επιβίωσή του.
Στις ισημερίες και στα αντίστοιχα Ηλιοστάσια τοποθετήθηκαν σπουδαίες γιορτές με θαυμάσιο τελετουργικό και λαϊκά -κατά τόπους- έθιμα, τα οποία εκχριστιανισμένα επιζούν μέχρι σήμερα.
Η εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου) και η αντίστοιχη φθινοπωρινή Ισημερία (22 Σεπτεμβρίου) χρησιμοποιήθηκαν ως ημερολογιακά ορόσημα.
Το θερινό (21 Ιουνίου) γιόρταζαν την δόξα του ήλιου και το χειμερινό ηλιοστάσιο(21-22 Δεκεμβρίου) την γέννηση των μονογενών υιών του Θεού.
Κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου χειμερινό Ηλιοστάσιο (21 Δεκεμβρίου) οι Έλληνες γιόρταζαν την γέννηση του Διόνυσου του Ζαγρέως. Η εορτή αυτή ήταν υψίστης σπουδαιότητας γιατί η ανθρώπινη ψυχή έφτανε στα όρια τέτοιας διανόησης που μπορούσε με τις επιδράσεις του Ουρανού να εκδηλώσει ικανότητες προς απόκτηση γνώσης με τη βοήθεια της οποίας μπορούσε να κατακτήσει τα μέσα της πνευματικής της ανόδου.
Αλλά κι οι άλλοι μονογενείς υιοί του θεού, οι μεγάλοι δάσκαλοι και μύστες, οι οποίοι υπήρξαν ιδρυτές όλων των αρχαίων θρησκειών γεννήθηκαν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Γέννηση τους όμως δεν είναι η ανθρώπινή τους εμφάνιση, αλλά η αλληγορική εικόνα της πνευματικής τους αναγέννησης ,αφού κατανικηθεί ο τιτανικός τους κόσμος.
Κατά το χειμερινό Ηλιοστάσιο (από 21 μέχρι 27 Δεκεμβρίου) γεννήθηκαν: Ο Απόλλων-Φοίβος -Διόνυσος – Ζευς για τους Έλληνες, ο Όσιρις για τους Αιγυπτίους, ο Μίθρας για τους Πέρσες, ο Βράχμα για τους Ινδούς, ο Βάαλ για τους Βαβυλωνίους και τόσοι άλλοι Μεσσίες.
Ο Όσιρις είχε πάνω από 200 ιερά ονόματα, συμπεριλαμβανομένων των «Βασιλεύς Βασιλέων», «Θεός Θεών», «Ανάσταση και Ζωή», «Καλός Ποιμήν».
Ο Βάαλ είναι μια Θεία Αρχή, που αντιπροσωπεύει, και συμβολίζει την κάθοδο του πνεύματος που αναφέρεται σε ορισμένα θρησκευτικά κείμενα ως «πτώση» και «προπατορικό αμάρτημα».
Ο Βράχμα, είναι ο θεός δημιουργός της Ινδουιστικής Τριάδας: Βράχμα-Βισνού-Σίβα.
Ο Μίθρας γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, ως απόγονος του Ήλιου, μέσα σε μια σπηλιά.
Στις κατακόμβες της Ρώμης έχει διατηρηθεί ένα κατάλοιπο της παλιάς Μιθραϊκής λατρείας. Είναι μια εικόνα του Μίθρα που είναι βρέφος στην αγκαλιά της Μητέρας του, και στα πόδια τους προσφέρονται δώρα από Πέρσες Μάγους.
Ο Μίθρας αποκαλείτο ως «ο καλός ποιμήν», «η οδός της αλήθειας» και «το φως το αληθινό», επίσης αναφέρεται ως, ο Λυτρωτής, ο Σωτήρας, ο Μεσσίας και ήταν αυτός που ταυτίστηκε τόσο πολύ με το λιοντάρι και το αρνί.
Ο Μίθρας ετάφη σε έναν τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε.
Ο Απόλλων-Φοίβος -Διόνυσος – Ζευς, γεννήθηκε μέσα σε ένα σπήλαιο στο όρος Ίδη της Κρήτης.. Κινδύνευε από τον Κρόνο(όπως ο Χριστός από τον Ηρώδη).Τα ζώα που είχαν σαν χειμερινό τους καταφύγιο το σπήλαιο της Ίδης οδηγούμενα από ένστικτο με την ανάσα τους ζέσταναν το βρέφος αιώνες πριν κάνουν το ίδιο, στο σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Κατά τα Διονυσιακά μυστήρια ο Ζευς ανακήρυξε τον Διόνυσο «Υιό του». Ο Διόνυσος δε, φαίνεται να λέει στους υπό μύηση «είμαι η ζωή και ο θάνατος».
Ο Ορφέας και άλλοι συνδέουν τη γέννηση του Διόνυσου με την εμφάνιση ενός ιδιαίτερα λαμπρού αστεριού γι’αυτό τον ονομάζουν «Αστροφαή».
Στην πραγματικότητα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν την αναγέννηση του φωτός.
Γιατί ενώ ο Ήλιος έτεινε να εξαφανιστεί(εννέα ώρες η μέρα) ξαφνικά στέκεται. Τρεις ολόκληρες μέρες δεν αλλάζει θέση στο ουράνιο στερέωμα και την 25η Δεκεμβρίου εμφανίζεται αναγεννημένος κλέβοντας από τη νύκτα(σκότος) το φως και χαρίζοντάς το στην ημέρα.
Τα Ηλιούγεννα λοιπόν γιόρταζαν την 25η Δεκεμβρίου οι πεφωτισμένοι μας πρόγονοι, πριν η «εξ αποκαλύψεως θρησκεία» οικειοποιηθεί και φέρει στα δικά της μέτρα όσα από την θρησκεία των Ελλήνων δεν μπόρεσε παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να εξαφανίσει και να δαιμονοποιήσει.
Τελικά τον 4ο αιώνα ο Πάπας Ιούλιος αναγκάστηκε να ορίσει τα γενέθλια του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου του Ιουλιανού ημερολογίου, βαφτίζοντας Χριστούγεννα τις γιορτές και τα έθιμα που προϋπήρχαν.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι Έλληνες περιμένουν με συγκίνηση την γέννηση του Θεανθρώπου που τώρα ονομάζεται Ιησούς, γιατί μέσα στα κύτταρα τους κουβαλούν υποσυνείδητες μνήμες της γέννησης των δικών τους Θεών αιώνες πριν. Τώρα που η πατρίδα μας, πιασμένη στα δίχτυα της παγκοσμιοποίησης με δόλωμα έναν ιόν, κλυδωνίζεται ανάμεσα στον χαμό ή το εμβόλιο, ένα αστέρι Απολλώνιο ας μας δείξει τον δρόμο τον ελληνικό που παραχάραξαν δολίως οι προαιώνιοι εχθροί του
«Είθε το φως του πάμφωτου Αστέρα να φωτίσει τα σκοτάδια που μας επέβαλαν επαναφέρουν την διωχθείσα ελευθερία και την κανονικότητα που εξορίστηκαν με δόλιο τρόπο από τον πλανήτη.
*Η Ελένη Μανιωράκη-Ζωιδάκη είναι (δασκάλα, λογοτέχνις)