Λολίτα Γεωργίου! Κρητικιά, όμως εγώ την γνώρισα στην παραλία που περνάμε μέρος του καλοκαιριού. Μία γυναίκα ήρεμη δύναμη. Ανοίγει το στόμα της και δεν θέλεις να σταματήσει να μιλάει.
Προσεγγίζει με βάθος αμέτρητο το κάθε τι που διηγείται και κάποιες φορές τα όμορφα ματιά της δακρύζουν. Μου χάρισε δειλά δύο βιβλία της.
Είναι ο τρόπος που χειρίζεται το κάθε τι, που δεν θέλεις να σταματήσεις την ανάγνωση. Γεμάτα από τις εμπειρίες της, εμπλουτισμένες εκεί που πρέπει με το ανάλογο χιούμορ, που κάνουν τον αναγνώστη να ρουφά την κάθε σελίδα του.
Φέτος το καλοκαίρι έβγαλε από την τσάντα της ένα βιβλίο της με ποιήματα. “Το έγραψα στην καραντίνα μου είπε και θέλω την γνώμη σου”.
Αυτά δεν είναι ποιήματα. Είναι σεβασμός στην πέννα, είναι ύμνος στην ζωή και σε ό,τι υπάρχει γύρω μας.
“Οι θάλασσες που αέναα κινούνται
μια παλινδρομική πορεία στους αιώνες
έχουν μαγεία σκέψεων μυστικών…”
Ψάχνω στους στοίχους του Μία λέξη περιττή. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την κάθε σελίδα για να μείνω μέσα της να την πάρω μαζί μου.
“Μία χελιδόνα την πορεία της ζωγράφισε
στου ουρανού την κατακάθαρη παλέτα
Και στην πιο πάνω οικοδομή το μαστοράκι
Κοντά στον άνεμο τραγούδια αγάπης”.
Συνέχισε να γράφεις, γιατί είμαστε εμείς που έχουμε ανάγκη από τέτοια απύθμενη ποίηση, χωρίς ίχνος περιττών λέξεων, που ακουμπά με ένα χάδι,για όποιον μπορεί να το καταλάβει, το βάθος της ψυχής.
*Η Ιωάννα Μουρέλλου είναι αρχιτέκτων μηχανικός