Πάνε πολλά χρόνια, κάπου δέκα, από εκείνη την πολλά υποσχόμενη χρονική περίοδο -την προηγούμενη δεκαετία- με εκείνον το πολιτικό σχηματισμό και τα όσα δραματικά αποτελέσματα επέφερε η πενταετής παραμονή του στην εξουσία. Και τώρα έρχεται στο προσκήνιο και σε όλη τη μεγαλοπρέπεια η ανυπαρξία στοιχειώδους πολιτικής και σχεδίου για την ανάκαμψη της χώρας, όπως τουλάχιστον τόσο μεγαλεπήβολα πρέσβευε.
Όλα όσα ακολούθησαν, όμως, αργότερα την πτώση του, φανερώνουν την πλουσιοπάροχη κενότητα των αναφερόμενων τότε επιχειρημάτων του σε μια περίοδο αρκετά δύσκολη και επικίνδυνη για τη χώρα.
Ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας ήταν ένα από τα κύρια «επιτεύγματά» του, αλλά από τότε φάνηκε ταυτόχρονα και προαναγγέλθηκε ο επερχόμενος, κάποια στιγμή, εύκολος θάνατός του. Από την κορυφή στην πλήρη διάλυσή του και μάλλον αποτελεί πρωτοτυπία για ένα πολιτικό κόμμα με αυτήν την πορεία σε διάστημα μόλις μιας δεκαετίας.
Πέρα από την οικονομική καταστροφή της χώρας με το τρίτο μνημόνιο, τροφοδότησε με επικίνδυνα, δήθεν ιδεολογικά πάθη σε πολίτες, που αγωνίζονταν να αφήσουν πίσω οριστικά όλα εκείνα τα γνωστά του προηγούμενου αιώνα.
Είναι ακόμη νωπές στη μνήμη των πολιτών οι εύκολες λύσεις που εκστόμιζε τόσο εύκολα ο αρχηγός του στις διάφορες ομιλίες, και τα μέτρα που θα ελάμβανε τότε με πρωτοφανή και περισσή -ομολογουμένως- υποκρισία.
Δυστυχώς για τη χώρα, η πενταετής διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον γνωστό συνοδοιπόρο του, με μια ομάδα συνεργατών πολλαπλώς απερίγραπτη και φορώντας το προσωπείο του εκσυγχρονισμού, διέπραξαν ανήκουστα και απερίγραπτα πράγματα στους κόλπους της κοινωνίας, όλα γνωστά πλέον σε ένα λαό εξαντλημένο και απογοητευμένο από την επελαύνουσα οικονομική κρίση. Τι να θυμηθεί κανείς!
Όλα βρίσκονται καταχωρημένα στις σελίδες της πολιτικής ιστορίας του τόπου μας και κατά τη γνώμη μου, εδώ δεν χρήζουν ουδεμίας αναφοράς.
Δήθεν αγανακτισμένοι στις πλατείες, χοροί, τραγούδια και άναρθρες κραυγές και απειλές εναντίον όλων, λόγω της γνωστής και μη αρεστής κανονικότητας, η οποία δεν τους βόλευε, και η τεράστια απάτη του ελληνικού λαού συνεχίστηκε ακάθεκτη σε όλα τα μήκη και πλάτη των επί μέρους θεμάτων.
Παροιμιώδεις συναντήσεις και άχρηστες ρητορικές ανίδεων πολιτικά στελεχών του, που χαρακτηρίστηκαν «τσαρλατάνοι» στον ευρωπαϊκό Τύπο, ξευτιλίστηκαν παριστάνοντας τους γνώστες της αγγλικής γλώσσας και μαζί εξευτέλισαν και τη χώρα και τόσα άλλα φαιδρά και ακατονόμαστα για σύγχρονο και ευρωπαϊκό κράτος.
Τι θα μπορούσε να πει ξανά κάποιος τώρα, αναδρομικά, για εκείνο το γελοίο δημοψήφισμα-παρωδία, άραγε, με το ΟΧΙ και το ΝΑΙ, τα οποία άλλαζαν κατά το δοκούν και φέροντας τη λέξη κωλοτούμπα στο διεθνές ενδιαφέρον;
Αλλά σήμερα, δεν έχει τόση σημασία τι ακριβώς ζημιές προκάλεσε στον ελληνικό λαό και στη χώρα η διακυβέρνησή του, πράγματα για τα οποία γράφτηκαν αμέτρητα σχετικά άρθρα.
Ο κ. Τσίπρας χάνει στις εκλογές του 2019 από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κερδίζοντας τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία στην ουσία ήταν παντελώς ανύπαρκτη και απέναντι σε όλες τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες εν μέσω απίστευτων και πρωτόγνωρων καταστάσεων. Η συνέχεια υπήρξε καθ’ όλα διαβρωτική για τον ίδιο τον σχηματισμό, που κάποτε βρισκόταν επικεφαλής του.
Ανέβασε με τον τρόπο του αρχηγούς, τους κατέβασε, κάποιους τους απέτρεψε από το να ανελιχθούν από φόβο μην και μείνουν εκεί εσαεί, και τώρα, κουρασμένος από την βουλευτική του έδρα και της πλήρους αφωνίας του για χρόνια, αποφάσισε να προχωρήσει σε έκδοση του βιβλίου των πεπραγμένων του και αποχώρησε πανηγυρικά από το κόμμα του, ελπίζοντας να επανακάμψει στην πολιτική ζωή του τόπου, εν μέσω φανών και λαμπάδων, πάνω σε δήθεν καινούργιο άρμα και με νέες ιδέες. Καταδικάστηκε από τον ελληνικό λαό πολλάκις. Και τώρα τι ακριβώς ελπίζει ξανά;
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας