Δεν είναι μαύρο χιούμορ. Είναι το Σύνταγμα της Ελλάδας σήμερα. Σήμερα. Στον e-χώρο www.hellenicparliament.gr το διαβάζει ολόκληρο όποιος… αντέξει.
Το κείμενο ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μια μακρινή πρότερη εποχή, όταν τα ανθρωπάρια έτρεμαν από φόβο μήπως πέσει πάνω τους το μάτι του τέρατος που, μπορεί να μην το είχε ποτέ δει κανείς αλλά αυτό δεν ήταν εμπόδιο για να πιστεύουν όλοι όλοι ότι υπάρχει.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, τα πάντα βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Κράτους ενώ, το “κράτος” βρίσκεται πάντα με κάπα κεφαλαίο-κραυγαλέο.
Απ’ την πρώτη λέξη ως την τελευταία, αυτό το σκαρίφημα βρίθει από ηθελημένες ανακρίβειες και κραυγαλέες αντιφάσεις.
Είναι δυνατόν σε Δημοκρατία να υπάρχει κράτος – με κεφαλαίο- και καθεστώς; Η βουλευτική ασυλία σημαίνει ατιμωρησία ενώ, είναι φανερή ομολογία ότι, όλοι τους είναι απατεώνες.
Γίνεται να υπάρχει άσυλο σε Δημοκρατία; “Άσυλο” είναι μόνο κάθε ιερός χώρος και το σπίτι του καθενός. Κι ακούμε σοβαρούς ανθρώπους να επιχειρηματολογούν, ότι, Το άσυλο του Πολυτεχνείου πρέπει να διατηρηθεί, ως κάτι ιστορικά σημαντικό ενώ, είναι μόνο απόδειξη ότι δεν υπάρχει Δημοκρατία.
Είναι δυνατόν σε Δημοκρατία να απαγορεύεται η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων; Ο Κήπος του Επίκουρου ήταν του Επίκουρου, η Ακαδημία του Πλάτωνα ήταν του Πλάτωνα, το Λύκειο του Αριστοτέλη ήταν του Αριστοτέλη.
Πιο ιδιωτικά; Δε γίνεται.
Τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου είναι ή δεν είναι ιδιωτικά;
Κάθε χρόνο, φεύγουν από τη χώρα εκατομμύρια χωρίς κανένα λόγο κι εμείς πληρώνουμε κάθε χρόνο εκατομμύρια για να συντηρείται ένα πτώμα σε προχωρημένη σήψη.
« ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ » αυτοαποκαλείται η Cosa που δεν είναι, εννοείται Nostra – δική μας αφού, εμείς ούτε που γνωρίζουμε τι κάνει.
Κάτι βιβλία, λέει, εκδίδει που φανερά ο ένας κρονόληρος του άλλου αγοράζει ενώ, σαν ψοφίμι σε αποσύνθεση, μόνο αναχαράζει.
Το πού εντάσσεται, το πόσο στοιχίζει στο συνεπή φορολογούμενο και το πόσο φόρο ακίνητης περιουσίας πληρώνει, θα το μάθουμε αφού, δε θ’ αργήσει και αυτή την έμπυα πληγή ο Γερμανός να καυτηριάσει.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι, Υπουργοί και Γραμματείς, Πρυτάνεις, πανεπιστημιακοί Καθηγητές, Καθηγητές, Λυκειάρχες, Γυμνασιάρχες … όλοι τους είναι ανίκανοι.
Δε μπορούν καν να οργανώσουν δικές τους μεθόδους αξιολόγησης, όπως κάθε σοβαρό εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Το Καποδιστριακό είναι μετά την 201η θέση στον κόσμο, το Αριστοτέλειο μετά την 301η κι εμείς πετάμε τα χρόνια μας για ένα χαρτί που θα ‘πρεπε, τουλάχιστον, να ‘ναι… πιο μαλακό στην υφή.
Είναι δυνατόν σε Δημοκρατία να υπάρχει κάτι που λέγεται ”Κλειστά επαγγέλματα”; Να μην έχει δικαίωμα ο καθένας να κάνει όποιο επάγγελμα επιθυμεί; Οι επαγγελματίες αυτών των ”κλειστών επαγγελμάτων”, υπάρχει περίπτωση να είναι ικανοί και παραγωγικοί άνθρωποι; Τι διαφορά έχει αυτή η απαγόρευση απ’ τα τσιφλίκια; Μπορούν όλοι αυτοί να θεωρηθούν Πολίτες από κάποιον που γνωρίζει τι σημαίνει Πολίτης;
Γίνεται να θεωρηθεί δημοκρατική μια χώρα με ”εθνικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο” που, έχει ”υπό τον πλήρη έλεγχο του Κράτους” το ραδιόφωνο και την τηλεόραση;
Είναι δημοκρατική η χώρα που έχει ισόβιους υπαλλήλους; Είναι αυτό ισονομία και ισότητα;
Καταλαβαίνει κανείς πόσο παλιά είναι η σαπρότητα; Έχανε ένα κόμμα την εξουσία, έχαναν κι οι διορισμένοι απ’ αυτό τη δουλειά τους, για να διοριστούν οι οπαδοί του νικητή -η συγκεκριμένη πρακτική πρέπει να είναι τόσο παλιά, όσο η Ελλάδα.
Τόση ήταν η απόγνωση των απολυμένων κάποια χρονιά που, δεν είχαν κουράγιο ούτε ένα αβγό να πετάξουν και μόνο να θρηνούν άρχισαν κι έγιναν τόσοι πολλοί που, η πλατεία στην οποία θρήνησαν ομαδικά ονομάστηκε “Κλαυθμώνος”.
Από τότε μπορεί η γενιά να έχει … ανακυκλωθεί μερικές φορές, οι κάθε φορά νέοι συνεχίζουν να « δραπετεύουν» δε χώρες μακρινές.
Τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί που, δέχονταν να διοριστούν από έναν κομματάρχη; Μπορεί να τους πει κανείς ελεύθερους;
Και τι είμαστε σήμερα εμείς που, ανεχόμαστε ένα Σύνταγμα που, ούτε ψηφίσαμε, ούτε μας ρώτησε κανείς, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες χώρες, σαν τη Ρωσία όπου, οι Ρώσοι Πολίτες ενέκριναν το Σύνταγμα τους με δημοψήφισμα;
Τι γυρεύουν σε τέτοιου είδους κείμενο αναφορές για συνάξεις παπάδων; Και τι ανοησία είναι αυτή ότι, το κείμενο της αγίας γραφής διατηρείται αναλλοίωτο;
Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης μιας Πολιτείας; Πού πήγε αυτό που θαυμάζουν όλοι-ακόμα κι οι εχθροί; Γιατί δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στην Ιστορία μας και στη Δημοκρατία της Αθήνας, σαν να μην υπήρξαν ποτέ; Τι σχέση έχει η Ελλάδα με την Κωνσταντινούπολη; “Το μπακλαβά” θα πεις και θα ‘χεις δίκιο.
Όλο το κείμενο προκαλεί ναυτία. Είναι γεμάτο ψέματα και αντιφάσεις ενώ, χωρίς κανένα δισταγμό, παραβιάζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα της ελευθερίας έκφρασης, της ισότητας και της ισονομίας.
Καμιάς άλλης χώρας το Σύνταγμα δεν ξεκινάει απ’ τη θρησκεία και καμιά χώρα δεν κάνει μάθημα θρησκευτικών μέσα απ’ το Σύνταγμα της. Αυτό το αίσχος δεν υπάρχει πουθενά στον προηγμένο κόσμο ενώ, αν διαβάσει ένας Έλληνας το Σύνταγμα της Αλβανίας, της Βορείου Μακεδονίας, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας – των άμεσων γειτόνων μας, θα πονέσει από ντροπή.
Η Βουλγαρία, μετά τη μέση του κειμένου κι αφού, έχει διαχωρίσει κάθε κόμμα και ιδεολογία απ’ τη διακυβέρνηση κι απαγορεύει ακόμα και το να ισχυρίζεται κάποιο απ’ τα δύο ότι εκπροσωπεί την Πολιτεία, διευκρινίζει ότι, κανένα θρησκευτικό ίδρυμα δεν εμπλέκεται στην πολιτική ζωή.
Η Μακεδονία -Βόρεια, Οικολογική, Νότια ή… μεταλλαγμένη- ξεκινάει με την Ιστορία της κι, επίσης μετά τη μέση του κειμένου, αναφέρεται με συντομία στη θρησκεία ως διαχωρισμένη απ’ την Πολιτεία.
Η Τουρκία αναφέρεται στην αρχή της κοσμικότητας που θέσπισε ο Κεμάλ κι επαναλαμβάνει πολλές φορές ότι, η εξουσία ανήκει μόνο στην Πολιτεία των Τούρκων πολιτών και σε κανένα θρησκευτικό ίδρυμα.
Οι Αλβανοί ξεκινούν όπως οι Αμερικανοί, Εμείς οι άνθρωποι της Αλβανίας και κάπου πολύ μετά τη μέση του κειμένου, δηλώνουν ότι δεν έχουν καμία επίσημη θρησκεία και απαιτούν απ’ όλα τα θρησκευτικά ιδρύματα διαφάνεια σε σχέση με τους πόρους τους.
Καμιά απ’ τις χώρες της Ευρώπης δεν έχει θρησκευτικό κράτος.
Μόνο εμάς κρατούν στον ίδιο οχετό που κρατούσαν το ραγιά, οι ίδιοι που κρατούσαν το ραγιά στον οχετό: μουτζοπιασμένοι αρχιεπίσκοποι, πολλές δεκάδες επίσκοποι, εκατοντάδες μητροπολίτες, αρχιμανδρίτες, εκατοντάδες χιλιάδες παπάδες και οι φαμίλιες: κομματάρχες, μεγαλοεκδότες, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, εκατοντάδες νομάρχες κι αντινομάρχες, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, αναρίθμητες επιτροπές, ακαδημαϊκοί δεινόσαυροι, πρυτάνεις…
Όλοι βολεμένα παράσιτα που παχαίνουν ρουφώντας το αίμα μας.