Με το δικό του συγκινητικό τρόπο αποχαιρετά την «Αννούλα των δικαστηρίων» ο αντεισαγγελέας κ. Ευστάθιος Θεοφανίδης, ο οποίος κατά την πολυετή θητεία του στο Ηράκλειο κόσμησε τον χώρο της Δικαιοσύνης.
Την Κυριακή, 1η Μαίου, συμπληρώνονται 40 ημέρες από το άδικο φευγιό της Άννας Τερζάκη. Η Άννα ήταν μία σπουδαία δικαστική υπάλληλος, μα πάνω απ’ όλα ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος με ηλιόλουστη ψυχή. Όσοι είχαν την τύχη να την γνωρίσουν, το ξέρουν καλά.
«Αντί Μνημοσύνου…» Λόγος αποχαιρετιστήριος για την αρχοντική Άννα της Δικαιοσύνης… Και κάπως έτσι, βαδίζουμε με τον Κύριο μας, ενταγμένοι στην κιβωτό της Εκκλησίας Του, προς Ιεροσόλυμα.. προς την δική μας Ιερουσαλήμ που υποκριτικά μόνο ισχυριζόμαστε ότι διερχόμαστε, μολονότι μας έδωσε φως στην τυφλότητα μας, μας γιάτρεψε στην αρρώστια μας, μας παρηγόρησε στον πόνο μας, μας απάλυνε την αρά της αμαρτίας, εμείς θα Του ανταποδώσουμε το αγαθό με καρφιά και Σταυρό..
Ο Κύριος μας και ο Λάζαρος ήταν στενοί φίλοι, τους έδενε αυτή η αόρατη πνευματική αγάπη περί της οποίας έγραψε τόσο όμορφα λόγια ο Άγιος Νεκτάριος: Η φιλία υπαγορεύει ευλάβεια προς τα ιερά των φίλων, αγνότητα στη συμπεριφορά, ακεραιότητα στα ήθη, πίστη στον χαρακτήρα, σταθερότητα στις αποφάσεις, ειλικρίνεια στους λόγους, θάρρος στο να ειπωθούν τα ορθά και ωφέλιμα και στο να λέγεται η αλήθεια.
Τρία είναι τα είδη της φιλίας,΄ αυτή που βασίζεται στην αρετή, αυτή που θεμελιώνεται στο συμφέρον και αυτή που υπάρχει από συνήθεια. Άριστη όμως είναι η χάριν της αρετής φιλία, γιατί τη στερεώνει η αρετή της αγάπης. [Αγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως, “ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. Κείμενα αυτογνωσίας”].
O Κύριος μας τίμησε με τη φιλία του τον Άγιο Δίκαιο Λάζαρος τον τετραήμερο και όταν αυτός, αφού ασθένησε βαριά στην ηλικία ακόμη των 30 ετών πέθανε, το κλάμα και το πένθος της Μαρίας και της Μάρθας δεν άφησαν τον Κύριο μας ασυγκίνητο. “Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, καὶ εἶπε· ποῦ τεθείκατε αὐτόν; Λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. έλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· ἴδε πῶς ἐφίλει αὐτόν·”[Ιωάννην, 11,32]. Δάκρυσε ο Κύριος μας με το απρόσμενο μήνυμα και αυτήν την ανθρώπινη στιγμή Του, δεν την απέκρυψαν οι Ευαγγελιστές παρά την ανέδειξαν.
Γιατί; Για να καταδείξει σε όλους εμάς ότι εκτός από τέκνα Του είμαστε και πνευματικοί φίλοι Του, αγαπημένοι Του και κλαίει για Εμάς για τον πνευματικό μας θάνατο. Και για έναν ακόμη λόγο, να καταδείξει πόσο σημαντικό είναι να διαπλάθουμε πνευματικές φιλίες τις οποίες να τιμούμε και να μην τις καταπατούμε, ούτε να τις σφετεριζόμαστε. Ο Κύριος ανέστησε τον Λάζαρο και το παράδειγμα Του λάμπει στον Αιώνα, θα αναστήσει κι Εμάς όσο παραμένουμε πιστοί και ταπεινοί δούλοι και φίλοι Του. Αμήν.
Οι πέντε αυτές γραμμές, ας είναι μνημόσυνο για την ιερή μνήμη μιας πνευματικής μου φίλης, που με τίμησε διαχρονικά με την φιλία και την αγάπη της και τώρα αναπαύεται κοντά Του, την Άννα μου, την Άννα των Δικαστηρίων μας, την γυναίκα που τόσο αξιοπρεπώς και αρχοντικά πέρασε την δοκιμασία της υγείας της μέχρι τέλους..
Με την Άννα ελάχιστοι γνωρίζουν ότι διήλθαμε από την απαρχή της ασθένειας κοινή πνευματική πορεία, πάντοτε κινούμενοι στη σιωπή και την ησυχία, αρκεί που τα ξέρει ο Θεός, από τη συνάντηση εκείνη στο σπίτι της, εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι της αγωνίας μέχρι την συνάντησή της με τον μακαριστό Γέροντα Ιωαννίκιο της Βιάννου και τον Γέροντα Ιωάννη των Μετεώρων, η Άννα ήταν πάντα το σύμβολο της ανθρώπινης ευπρέπειας και των αρετών. Υπομονή, γενναιοδωρία, παρρησία, αγάπη και τιμιότητα, η Άννα κοσμούσε και δικαίωνε την ανθρωπιά μας.
Με υποδέχτηκε συστήνοντάς μου τον όσιο Γέροντα Ευμένιο της Εθιάς, πριν ακόμη καταταχθεί στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, απαγγέλοντας μία μαντινάδα που κλόνισε και τους τοίχους του Γραφείου των Βουλευμάτων: “Στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και τσι τιμής το χρέος εκειά θα στέκω ν’απαντώ κι ας είμαι ο τελευταίος” και με αποχαιρέτησε με έναν λυγμό που ακόμη με πνίγει “Θεού Φανέρωμα, Στάθη, υπό την Σκέπη της Παναγίας μας, χαίρε πάντοτε..”.
Η Άννα είχε μια αγαπητική και βιωματική σχέση με τον Θεό και τους Αγίους Του. Βίωνε στο Έλεος Του γι’ αυτό και δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ από κοντά. Δεν την αποχαιρέτησα φεύγοντας γιατί μου το ζήτησε.
Είχαμε και έχουμε την ελπίδα ότι θα ανταμώνουμε πάντα εκείνες τις ώρες του Μεσονυκτικού όταν η Πολιτεία χάνεται στον ύπνο της και ο Αγ. Μηνάς, ο λεβεντόγερος προστάτης του Μεγάλου Κάστρου, κατεβαίνει αθόρυβα από το κόνισμά του, παίρνει σβάρνα τα μουράγια, διαβαίνει στις ρωμαίικες γειτονιές, αν έχουν ξεχάσει καμίαν πόρτα ανοιχτή, τη σφαλνάει, αν κανείς χριστιανός είναι άρρωστος κι είναι φωτισμένο το παραθύρι του, στέκεται και παρακαλάει το Θεό να τον γιάνει.
Κι άμα τελέψει τη βόλτα του, χαράματα πια, γυρίζει πάλι στο κόνισμά του, και κανένας δε θα καταλάβαινε τι μυστήρια γίνουνται την πάσα νύχτα, αν δεν έβρισκε ο καντηλανάφτης, το πρωί που πάει να συγυρίσει την εκκλησιά, το άλογο του Αι-Μηνά ιδρωμένο…» [Καπετάν Μιχάλης, Νίκος Καζαντζάκης].
Ας την μνημονεύουμε στην προσευχή μας. Καλή δύναμη σε όλους, να με συγχωρείτε. Η ημέρα της Αναστάσεως του φίλου του Θεού, του Αγίου και Δικαίου Λαζάρου, αφιερωμένη σε όλους τους φίλους μας με τους οποίους θα αναστηθούμε μαζί όταν θα βρέχει Φως..
- IV.2022 ΘΣ.
-Πηγή: από την πνευματική διαδικτυακή σελίδα “Όσιος Χατζηανανίας εκ Μαλλών”.